/ Της Άντυς Κουκλάδα
“Όμορφη πόλη, άσχημα καίγεσαι…”
«Του σήκωσα την μπλούζα. Αιμορραγούσε».
«Βλέπω στο μυαλό μου συνέχεια την ίδια εικόνα»
«Νόμιζα πως γλίστρησε το παιδί».
«Δεν είχε σφυγμό!».
Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008. Εννέα το βράδυ.
Στη συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου στα Εξάρχεια, συντελέστηκε ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος, έπεσε νεκρός από τη σφαίρα του αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Τον μετέφεραν στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Όμως ήταν αργά. Δεν είχε σφυγμό. Η είδηση μεταδόθηκε αμέσως από όλα τα μίντια. Τότε ξεκίνησαν όλα…
Τα μεσάνυχτα της 8ης Δεκεμβρίου, η οργή έβγαλε στους δρόμους χιλιάδες ανθρώπους. Από τα Εξάρχεια, σε ολόκληρη τη χώρα. Το εκρηκτικό σκηνικό συνεχίστηκε και τις επόμενες ημέρες, όταν η Αθήνα φλεγόταν στη μνήμη ενός αδικοχαμένου παιδιού. Το κέντρο της πόλης μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, όπου το σκηνικό συνέθεσαν τα πύρινα οδοφράγματα, τα καμένα δημόσια κτήρια, οι σπασμένες βιτρίνες, τα αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα, ο πετροπόλεμος, οι μολότοφ και οι συγκρούσεις. Το κύμα αναταραχής που ξέσπασε, ήταν το εντονότερο που έχει ζήσει η χώρα από τη μεταπολίτευση. Τις επόμενες ημέρες, μαθητές και φοιτητές προχώρησαν σε καταλήψεις, πορείες και αποχή από τα μαθήματα. Σχολεία και Πανεπιστήμια παρέμειναν κλειστά. Μαθητές ξάπλωσαν γυμνοί έξω από τη ΓΑΔΑ ως ένδειξη διαμαρτυρίας.
9 Δεκεμβρίου. Εκατοντάδες άνθρωποι φτάνουν στο νεκροταφείο για να πουν το τελευταίο αντίο στον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Αστυνομικοί που βρίσκονται στην περιοχή, έπειτα από ένταση και επεισόδια που σημειώθηκαν με τους διαδηλωτές, δεν δίστασαν να βγάλουν όπλο και να πυροβολήσουν στον αέρα προκαλώντας νέες αναταραχές. Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, κάνουν λόγο για εξέγερση.
“Μην ρίχνετε άλλα δακρυγόνα – κλαίμε κι από μόνοι μας”
Αυτό φώναζαν οι φίλοι του Αλέξη. Γνωστοί και άγνωστοι. Οι μέρες συνεχίζονται με εξεγέρσεις, πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια και μια ξεχωριστή συγκέντρωση στη συμβολή των οδών του πένθους. Στην οδό “Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου”…
Καταλαμβάνεται ο ραδιοφωνικός σταθμός 9,84. Ομάδα νεαρών μπαίνει στο στούντιο της δημόσιας τηλεόρασης την ώρα των δηλώσεων του πρωθυπουργού στο δελτίο ειδήσεων και μεταδίδουν το μήνυμά τους: “Σταματήστε να κοιτάτε, βγείτε όλοι στους δρόμους”.
Ένοχοι κρίθηκαν οι δυο αστυνομικοί. Σε ισόβια κάθειρξη καταδικάστηκε ο Επαμεινώνδας Κορκονέας.
Ο απολογισμός: Περισσότερες από 250 συλλήψεις από τις αρχές, 67 προφυλακίσεις, 435 ζημιές σε επιχειρήσεις, 50 εκατομμύρια ευρώ το κόστος από τις ζημιές. Μία ζωή χαμένη. Που το κόστος της τα ξεπερνά όλα αυτά.
Ακόμα και σήμερα, 8 χρόνια μετά, τα γεγονότα θα είναι για πάντα αποτυπωμένα στο μυαλό μας. Ακόμα και σήμερα οι εκδηλώσεις μνήμης θα συνεχιστούν. Η 8η του Δεκέμβρη θα είναι μια “μαύρη” μέρα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Η αστυνομική αυθαιρεσία δεν θα περάσει.
Οι στίχοι του τραγουδιού, το οποίο γράφτηκε την επόμενη μέρα στην μνήμη του 15χρονου, θα μας συνοδεύουν κάθε Δεκέμβρη:
“Ραγίζουν οι δρόμοι απόψε από θυμό,
φωνές, τρελά πουλιά γυρεύουν ουρανό.
Ματάδες με πολιτικά στις άκρες κόβουν κίνηση
κολλάει η ανάσα στο βραχνό μου το λαιμό
βρωμάει το πρόσωπο μου Μαλόξ και νερό,
κοιτάει μ’ απορία το βράδυ και ψάχνει εξήγηση
Σταδίου χαμηλά ακούω τρελά ουρλιαχτά,
ληγμένα δακρυγόνα στα Εξάρχεια.
Όμορφη πόλη που άσχημα καίγεσαι ξανά,
φεύγει η ζωή και πάει χαράμι,
μα αυτό το κάτι που εδώ μέσα σε πονά,
με αίμα το έγραψες στο τζάμι.
Όμορφη πόλη που άσχημα καίγεσαι και κλαις,
οι οθόνες ψέματα σου τάζουν,
είναι ο παράδεισος μακριά ό,τι κι αν λες
γι’ αυτούς που από μακριά κοιτάζουν.”
