/της Ιωάννας Κουρού

«Κάγκελα, κάγκελα, κάγκελα παντού»! Δεν ξέρω για εσάς, αλλά στο άκουσμα της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας μου έρχεται αυτός ο στίχος του Τζιμάκου. Αλήθεια, πανεπιστημιακή αστυνομία; Πως σας ακούγεται αυτή η «ειδίκευση»; Ειδική ονομασία ανάλογα με το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται οι αστυνομικοί…

Ας δούμε, όμως, λίγο τα πράγματα από την αρχή. Τα τελευταία χρόνια η Νέα Δημοκρατία και τα συστημικά ΜΜΕ αναδεικνύουν μέσα από δηλώσεις, νομοθετήματα, τίτλους και πρωτοσέλιδα την ανεξέλεγκτη αυτή κατάσταση στα ελληνικά ΑΕΙ. Ουκ ολίγες φορές πολλά πρωτοσέλιδα και άρθρα έχουν φιλοξενήσει τίτλους όπως: Βιασμοί, διαρρήξεις, ναρκωτικά, Τα ελληνικά ΑΕΙ ως κέντρα ανομίας, τραμπουκισμοί και προπηλακισμοί καθηγητών. Ενώ, η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και σύντομα η εμφάνιση της πανεπιστημιακής αστυνομίας είναι για την κυβέρνηση το μάννα εξ ουρανού που θα δώσει την λύση στα φαινόμενα ανομίας.

Και ας δεχτώ ότι έχουν αυξηθεί αυτά τα φαινόμενα. Αλλά σε ένα περιβάλλον όπως το ελληνικό που έχει διανύσει δέκα χρόνια κρίσης, ανασφάλειας και φτωχοποίησης, δεν είναι λογικό να εμφανιστούν ανομικά φαινόμενα; Δεν είναι λογικό να επηρεαστεί και ο χώρος του πανεπιστημίου; Αφού, το ίδιο το πανεπιστήμιο αποτελεί μέρος της κοινωνίας και δεν βρίσκεται έξω από αυτή, ε τότε δεν θα εμφανιστεί και εκεί το έγκλημα; Ωστόσο, σύμφωνα με τον καθηγητή Γεώργιο Πλειό, δεν έχουν δημοσιευτεί στοιχεία από την πολιτεία που να αποδεικνύουν αυτόν τον κίνδυνο που θέλει τόσο πολύ να καταστείλει. Δεν έχει χαρτογραφηθεί η εγκληματικότητα στους χώρους των πανεπιστημίων ούτε σε σύγκριση με άλλους δημόσιους χώρους, όπως πάρκα, πλατείες, μέσα μαζικής μεταφοράς κ.α.

Αυτός ο αόρατος εχθρός, λοιπόν, μετατρέπει τα πανεπιστήμια στο ακριβώς αντίθετο από αυτό που τα έχουμε ζήσει: σε έναν περιχαρακωμένο, αποστειρωμένο χώρο καταστολής.

Ένας από τους λόγους που αγάπησα το πανεπιστήμιο σε σχέση με το σχολείο ήταν αυτή η ελευθερία. Δεν ήταν περιφραγμένο, δεν είχε προσωπικό ασφαλείας ώστε να επιτηρεί ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει, δεν ήταν αποκομμένο από την κοινωνία. Μπορούσα να φέρω τους φίλους μου να παρακολουθήσουν μάθημα, να προβληματιστούν και να συζητήσουμε μετά στον καφέ μας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει στο πρώτο έτος των σπουδών μου στο Πάντειο εκείνος ο συνταξιούχος που ερχόταν να παρακολουθήσει μαθήματα κοινωνικής θεωρίας.

Εκείνα τα χρόνια συνειδητοποίησα τον ρόλο του πανεπιστημίου: ένας χώρος γνώσης ανοιχτός στην κοινωνία, ένας χώρος προβληματισμού και σκέψης που μπορεί να αγκαλιάσει διαφορετικές κοινωνικές και ηλικιακές ομάδες. Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω σε τι ακριβώς θα εξυπηρετήσει αυτή η επιχείρηση καταστολής εκτός από την στοχοποίηση της νέας γενιάς μέσα από τον έλεγχο που θα υφίσταται εντός του πανεπιστημίου.

Το μόνο που μένει να παρηγορεί την νέα γενιά είναι αυτή η φράση του Νταλί: Το μόνο άσχημο με τη σημερινή νεολαία είναι ότι δεν ανήκουμε πλέον σ’ αυτήν.