/του Γιάννη Σώζου
Πριν πολλά χρόνια ο Όσκαρ Ουάιλντ έγραψε το μυθιστόρημα «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ». Η ιστορία; Ένας ζωγράφος της εποχής ζωγράφισε το πορτραίτο ενός νέου και όμορφου άνδρα, ο οποίος μαγεμένος από τη δύναμη της ομορφιάς του ευχήθηκε να μείνει αναλλοίωτη η εικόνα του και να γερνά μονάχα η μορφή του πορτραίτου. Όπερ και εγένετο. Για κάθε άσχημη πράξη του το πορτραίτο φθειρόταν όλο και πιο πολύ. Για μένα αυτό σήμαινε πως όσο και αν προσπαθείς να διατηρήσεις την εικόνα σου, θα υπάρχει πάντα μια πτυχή του εαυτού σου που θα γερνά, όσο κι αν αυτή δεν φαίνεται.
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και για τον πρωθυπουργό της χώρας. Επικοινωνία, επικοινωνία, επικοινωνία. Να μην φανεί πως τα πράγματα δεν πάνε καλά. Όλα είναι ωραία, όμορφα και αναλλοίωτα. Τίποτα δεν επηρεάζει την κατάσταση τριγύρω. Ταγμένοι στην ωραιοποίηση της καθημερινότητας, κάποιοι ξέχασαν πως όσο κι αν παρουσιάζουν το μαύρο για άσπρο, το σκοτάδι για φως, πάντα θα υπάρχει η ρωγμή του χρόνου που θα τους φθείρει και η ρωγμή αυτή θα μεγαλώνει για κάθε άσχημη πράξη που θα κάνουν.
Στο χθεσινό διάγγελμα, υπήρξε μια, δειλή έστω, παραδοχή. «Κάναμε λάθη» αναφώνησε ο πρωθυπουργός και ίσως κάποιοι συστημικοί να ταράχθηκαν. «Μα γίνεται να κάνουμε εμείς λάθη;» μπορεί να σκέφτηκαν. Το δεύτερο lockdown έρχεται σε μια εποχή που και άλλες ευρωπαϊκές χώρες επιλέγουν να μπουν σε μερικό ή ολικό lockdown, αλλά θέτει κάποια βασικά δεδομένα.
Δεν έγιναν απλά λάθη, αλλά υπήρξε συνολική αποτυχία. Και λέμε για συνολική αποτυχία διότι μιλάμε για το δεύτερο κύμα, ένα κύμα το οποίο το περιμέναμε, το γνωρίζαμε και ήρθε. Την πρώτη περίοδο σταθήκαμε τυχεροί διότι προλάβαμε να κλείσουμε πριν υπάρξει πραγματική έκταση της επιδημίας. Και ενώ μας διαβεβαίωσαν πως όλα τελείωσαν, ήρθε το άνοιγμα του τουρισμού (πρωτόκολλα και τέτοια δεν τα συζητάμε) και ξεκίνησε το πρόβλημα. Τη στιγμή που μάθαμε πως εμείς φταίμε για όλα και θα κλειστούμε πάλι μέσα, στην Ισπανία έγινε λόγος για τη βαρύνουσα σημασία του τουρισμού στο δεύτερο κύμα που ενδεχομένως να εξέλιξε και τον ίδιο τον ιό.
Χθες, όμως, ακούσαμε πως έγιναν λάθη. Τί δεν ακούσαμε; Δεν ακούσαμε μια συγγνώμη. Δεν είδαμε κάποια παραίτηση. Αν έγιναν λάθη κάποιος φέρει την ευθύνη. Η ενίσχυση του ΕΣΥ, η ενίσχυση των ΜΜΜ, δωρεάν και μαζικά τεστ ήταν πράγματα τα οποία δεν χωρούσαν στην κυβερνητική ατζέντα. Κάθε αντίθετη άποψη δε, ήταν ανόητη και τα υποκείμενα που εξέφραζαν αυτές τις απόψεις ήταν Κασσάνδρες που επένδυαν στην καταστροφολογία. Στον αντίποδα κάποια λαμπρά μυαλά σκέφτηκαν να κλείσουν τα περίπτερα στις 12 το βράδυ.
Νομίζω πως, από άποψη λογικής, έγιναν τα πάντα ακριβώς για να μην αποφευχθεί ένα lockdown. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι πως δεν έγιναν απλά «κάποια λάθη». Το ζήτημα είναι, για εκείνους που τυφλώθηκαν τόσον καιρό από τις κενές επιτυχίες, πως αν αυτή τη στιγμή δεν βλέπουν τη συνολική φθορά των προσώπων, υπόγεια και κρυφά καταγράφεται στη συλλογική συνείδηση της κοινωνίας η φθορά ενός πορτραίτου που με τόση ζέση φιλοτέχνησαν και λάτρεψαν. Ενός πορτραίτου που το θεώρησαν αναλλοίωτο· το πορτραίτο του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Κάθε μέρα που περνά φθείρεται όλο και πιο πολύ. Εντέχνως κάποιοι παραπλάνησαν και εντέχνως μπέρδεψαν την κοινωνία, νομίζοντας πως δεν θα καταφέρει να δραπετεύσει από τον μιντιακό λαβύρινθο στον οποίο επιχείρησαν να την εγκλωβίσουν, δημιουργώντας μια επίπλαστη πραγματικότητα για να κρύψουν κάτι που σαπίζει. Η πραγματικότητα, όμως, δεν είναι πίνακας. Διαμορφώνεται κάθε μέρα και αγγίζει τα υποκείμενά της από το πρώτο ως το τελευταίο.
