Για τον Ζακ
/του Γιώργου Ευαγγελίου
Συμπληρώθηκαν τον προηγούμενο μήνα δύο χρόνια από τη δολοφονία του νεαρού ακτιβιστή Ζακ Κωστόπουλου. Τερματίζεται, παράλληλα, η περίοδος του χαρταετού της δικαιοσύνης καθώς η δίκη προσδιορίστηκε να διεξαχθεί ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου της Αθήνας. Στο εδώλιο θα βρεθούν ο κοσμηματοπώλης, ο μεσίτης, καθώς και τέσσερις αστυνομικοί.
Αξίζει να ρίξουμε μια σύντομη αλλά προσεκτική ματιά τόσο στο ίδιο το συμβάν του λιντσαρίσματος και εντέλει της δολοφονίας, όσο και στα γεγονότα που το συνόδευσαν. Στις 21 Σεπτεμβρίου του 2018 ο Ζακ καταλήγει νεκρός πριν καν μεταφερθεί στον Ευαγγελισμό. Ύστερα από λίγη ώρα κυκλοφορεί στο διαδίκτυο το βίντεο – ντοκουμέντο της δολοφονίας και τιτλοφορείται ως εξής: “απόπειρα ληστείας στην Κάνιγγος – ο δράστης νεκρός, μάλλον τοξικομανής”. Με την ίδια γρήγορη ταχύτητα γνωστά μέσα ενημέρωσης συνεπικουρούμενα από το λαϊκό δικαστήριο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (!), το οποίο ούρλιαζε για το “επικίνδυνο πρεζάκι”, σπεύδουν να καλύψουν το τραγικό τέλος του “ληστή” (τότε δεν γνώριζαν πολλοί ότι πρόκειται για τον γνωστό ακτιβιστή Ζακ Κωστόπουλο) με διάφορα σενάρια περί τοξικοεξάρτησης, οπλοφορίας, απειλής της σωματικής ακεραιότητας των παρευρισκομένων κ.ο.κ. Την ίδια μέρα γίνεται γνωστό ότι ο φερόμενος ληστής είναι ο νεαρός ακτιβιστής Ζακ Κωστόπουλος, μια είδηση η οποία αλλάζει οριστικά τη στάση του κοινού απέναντι στο σχετικό συμβάν.
Σήμερα, δύο χρόνια μετά, βρίσκεται στο αποκορύφωμά της η κρίση εμπιστοσύνης απέναντι στη δικαιοσύνη και σε θεσμούς που ενισχύουν την περιθωριοποίηση ανθρώπων (διαφορετικών, φτωχών κ.ο.κ) και είναι επί της ουσίας υπόλογοι για το τραγικό τέλος του Ζακ. Η κοινωνία, ιδίως η σκεπτόμενη νεολαία που τα δύο αυτά χρόνια στόλισε τους δρόμους των πόλεων με τα χρώματα της αντίδρασης, του ξεσηκωμού και του πάθους για δικαίωση, έχει ήδη καταδικάσει τους δολοφόνους. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στους φυσικούς δολοφόνους. Αναφερόμαστε και σε αυτούς που αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τον χαρακτήρα του Ζακ (χωρούν στο εδώλιο). Αναφερόμαστε σε αυτούς που στο πρόσωπό του είδαν έναν τοξικοεξαρτημένο (κι ας βγήκαν καθαρές οι τοξικολογικές εξετάσεις) ληστή (κι ας μη βρέθηκαν πάνω του κλοπιμαία), ο οποίος απείλησε τους γύρω του με μαχαίρι (κι ας μη βρέθηκαν τα αποτυπώματά του στο μαχαίρι).
Την αλήθεια τη γνωρίζουμε πολύ καλά! Η φωνή του αλλιώτικου παιδιού, όπως έγραψε ο Παύλος Παυλίδης, δεν σίγησε ποτέ, η μνήμη του τιμάται καθημερινά όπως πρέπει. Ο Ζακ Κωστόπουλος ζει στις καρδιές όλων μας καθώς στο κατ’ αρκετούς ένοχο πρόσωπό του βρήκαν σάρκα και οστά οι αγώνες κατά του αμοραλισμού και της εξαχρείωσης, οι αγώνες κατά της νομιμοποιημένης βίας των “κανονικών” σε βάρος των “διαφορετικών”, οι αγώνες κατά των όποιας μορφής διακρίσεων. Επομένως, η δικαιοσύνη, δεν πρέπει να αλληθωρίσει αφήνοντας ατιμώρητους τους κατηγορούμενους, πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να λάβει μια απόφαση η οποία δεν θα είναι παρά ένα συμπλήρωμα της απόφασης που έχει προ πολλού λάβει η κοινωνία. Πρέπει να τρίξει και αυτή τα δόντια όχι τόσο στον φυσικό όσο στον ηθικό αυτουργό, δηλαδή στην ίδια την κανονικότητα του μίσους, που όσο ο καιρός περνά θα παλεύουμε να χάνεται στις σκιές μας.
Υ.Γ. Στην κανονικότητά τους απαντάμε με μουσική.
