/του Βαγγέλη Παπαμιχαήλ

5,5 χρόνια δεν είναι λίγα, 5,5 χρόνια αγώνα σε μια δίκη για να αποδειχθεί το αυτονόητο, πως οι ναζί είναι ναζί.

Παράλληλα, τουλάχιστον 10 χρόνια αγώνων στο δρόμο, για να μην πέσουν οι γειτονιές μας στα χέρια των ναζί της Χ.Α.

Τόσο είναι πάνω κάτω… 10 χρόνια από τότε που άρχισαν να σηκώνουν κεφάλι στις γειτονιές μας και από μια νεοναζιστική ομαδούλα ελάχιστων ατόμων που είχε ξεκινήσει την εγκληματική της δράση από τις αρχές του 1980 έγιναν ξαφνικά “πατριώτες”

Ποιοι είναι οι πατριώτες της Χ.Α ;

Οι απόγονοι των δοσίλογων, των ταγματασφαλιτών, των χουντικών κτλ αυτοί είναι οι “πατριώτες” της Χ.Α, αυτοί που έχουν στο αίμα τους την προδοσία και που τα χέρια τους στάζουν ακόμα το αίμα των προγόνων μας που τους είχαν οδηγήσει στο θάνατο οι δικοί τους πρόγονοι.

Αλλά τότε, και μετά από 30 χρόνια παρακρατικής παρουσίας και τρομοκρατίας και επωφελούμενοι πάντα από τη δεινή οικονομική κατάσταση που είχε πέσει η χώρα εξαιτίας των κυβερνήσεων ΝΔ – ΠΑΣΟΚ έγιναν ξαφνικά οι πατριώτες που ήθελαν να βοηθήσουν, έγιναν αυτοί που προστάτευαν τους παππούδες και τις γιαγιάδες στο δρόμο απο αόρατους εχθρούς.

Έγιναν αυτοί που μοίραζαν μια τσάντα με λαχανικά αφού πρώτα είχαν κρατήσει τα στοιχεία όσων είχαν ανάγκη για να τσεκάρουν αν είναι Έλληνες πολίτες… γιατί στη δική τους προσχηματική “αλληλεγγύη” χωρούσε μόνο ο Έλληνας… και όχι τυχαία ήξεραν καλά τι έκαναν οι ναζί, γιατί απλά δρούσαν βάσει σχεδίου.

Ήθελαν απλά να δείξουν ένα φαινομενικά καλό πρόσωπο σε ανθρώπους που είχαν την ατυχία να πέσουν στο δρόμο τους, και να τους περάσουν το παραμύθι πως για όλα φταίνε πέρα από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών οι πρόσφυγες, οι μετανάστες, οι αριστεροί, οι αντιφασίστες, οι αναρχικοί κτλ, με απώτερο σκοπό να χτίσουν οργανώσεις, να φτιάξουν από ανεγκέφαλους πιτσιρικάδες τάγματα εφόδου, αφού βέβαια τους εκπαιδεύσουν ιδεολογικά και στρατιωτικά για να μπορέσουν να κάνουν μετά το όνειρο τους πραγματικότητα, δηλαδή να ακονίζουν τις ξιφολόγχες στα πεζοδρόμια, όπως έλεγε και ο Μιχαλολιάκος.

Φυσικά πέρα από αυτούς που την πάτησαν έστω σαν ψηφοφόροι, παραμυθιασμένοι απο τις υποσχέσεις για μια Ελλάδα που θα ανήκει στους Έλληνες και τους στήριξαν, υπήρχαν και κάποιοι που ήξεραν…

Ναι κάποιοι ήξεραν τι σημάνει Χ.Α, ήξεραν πως πρόκειται για παρακρατικούς νεοναζί και ηθελημένα ήταν μαζί τους. Και αυτοί είναι οι χειρότεροι απ’ όλους γιατί έχουν τεράστια ευθύνη έστω και ηθικά για όσα έγιναν.

Ο καιρός περνούσε και βάσει του σχεδίου εκμετάλλευσης που είχαν τα κατάφεραν και μπήκαν στη Βουλή. Κι έτσι είδαμε για πρώτη φορά στο Ελληνικό Κοινοβούλιο να υπάρχουν νεοναζί.

Ο τρόπος τους ίδιος με το δρόμο, τραμπουκισμός και μόνο. Κανένας σεβασμός στη δημοκρατία, που σαν καλοί απόγονοι προδοτών την χρησιμοποίησαν αλλά και την χρησιμοποιούν μόνο όποτε τους βολεύει.

Η είσοδος στη Βουλή τους έκανε να νιώθουν ανίκητοι, τους έδωσε αέρα, τους έκανε να νομίζουν πως τώρα εξουσιάζουν, γιατί πέρα από το αόρατο χέρι που ήταν τόσα χρόνια, τώρα είχαν εξουσία.

Και έτσι φτάσαμε στο να βλέπουμε όλοι μας τις γελοιότητες με τα σόου στο άγαλμα του Λεωνίδα, που θύμιζαν τα σόου του Χίτλερ με δάδες και ύμνους.

Έτσι φτάσαμε να βλέπουμε τα τάγματα ανεγκέφαλων νεοναζί να βγαίνουν στους δρόμους κρατώντας ασπίδες και ρόπαλα για να “επιβάλουν την τάξη” και να “καθαρίσουν” τις γειτονιές. Φυσικά όποιος αντιδρούσε ήταν στόχος άσχετα με το χρώμα, τη θρησκεία την καταγωγή του κτλ.

Φυσικά σε όλα αυτά είχαν και βοήθεια… Αρχικά κάποιους “νοικοκυραίους” μετά ένα τεράστιο κομμάτι των δυνάμεων καταστολής αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι της εκκλησίας που εκπροσωπούσαν ιεράρχες, σαν τον Μητροπολίτη Αμβρόσιο που έβλεπε μια γλυκιά ελπίδα στους ναζί. Ή σαν τους Μητροπολίτες Θεσσαλονίκης Άνθιμο ή Πειραιώς Σεραφείμ που δεν είχαν κανένα θέμα να βρίσκονται με τους ναζί, ντροπιάζοντας τα χριστιανικά ιδεώδη των πιστών και εν συνεχεία σε συντριπτική πλειοψηφία τους πιστούς που είχαν στο ποίμνιο τους.

Και τότε έχοντας εξασφαλίσει τις κατάλληλες γι’αυτούς συνθήκες είχε έρθει η ώρα να αποδείξουν πως είναι άτρωτοι, ήταν η ώρα των δολοφονιών, ήταν ή ώρα που νόμιζαν πως μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και να βγάλουν από τη μέση όποιον έβρισκαν μπροστά τους ως εμπόδιο, μόνο και μόνο επειδή έλεγε την αλήθεια ή γιατί απλά δεν πληρούσε τα κριτήρια χρώματος, φυλής η έθνους που είχαν οι ναζί.

Πρώτα ήταν ο Πακιστανός μετανάστης Σαχζάτ Λουκμάν, που έπεσε νεκρός από τα χέρια των χρυσαυγιτών Δ. Λιακόπουλου και Χρ. Στεργιόπουλου, που είχαν βγει έξω απλά και μόνο για να σκοτώσουν. Ο Σαχζάτ βρέθηκε στον δρόμο τους την ώρα που πήγαινε με το ποδήλατό του στη λαχαναγορά για να εργαστεί.

Μετά ήταν ο Παύλος Φύσσας, που τους ενοχλούσε γιατί πίστευε σε μια καλύτερη ζωή, χωρίς αδικία, πόνο και κοινωνικές ανισότητες και αυτό το έλεγε δημόσια μέσα από τα τραγούδια του. Τον στοχοποίησαν, τον έψαξαν, τον βρήκαν και οργανωμένα τον σκότωσαν. Φυσικός αυτουργός, ο υψηλόβαθμος χρυσαυγίτης της τοπικής οργάνωσης Νίκαιας, Γ. Ρουπακιάς, ηθικοί αυτουργοί όλοι, μηδενός εξαιρουμένου.

Τότε ήταν που ξεχείλισε η οργή.

Τότε ήταν, εκείνο τον Σεπτέμβρη του 2013, που είχαμε ακόμα ένα νεκρό από χέρια ναζί, στις γειτονιές που είχαν πληρώσει με πολύ αίμα τους ναζί στο παρελθόν.

Τότε ήταν που όλοι βγήκαν στο δρόμο, τότε ήταν που μέσα σε λίγη ώρα οργανώνονταν πορείες διαμαρτυρίας και απλά με ένα κάλεσμα έβγαιναν όλοι έξω χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί όλοι ήξεραν πως είχαμε να κάνουμε με ένα τέρας που είχε τολμήσει να σηκώσει κεφάλι στις γειτονιές μας, και πως ο Παύλος δεν ήταν νεκρός για το ποδόσφαιρο όπως έλεγε ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΙ, αλλά ήταν νεκρός για τα πιστεύω του και τον γνήσιο αντιφασιστικό του χαρακτήρα.

Τότε ήταν και ο καιρός των επιλογών.

Ή θα ήσουν με τους ανθρώπους ή με τους φονιάδες.

Η επιλογή απλή. Με τους ανθρώπους μέχρι το τέλος, γιατί στις δικές μας γειτονιές δεν χωράει ο φασισμός, στις γειτονιές μας δεν χωράει το τέρας.

Από Σαλαμίνα μέχρι Κερατσίνι και Κοκκινιά, και από εκεί μέχρι τον Πειραιά αλλά και μέχρι την Καισαριανή και το Χαϊδάρι, και σε τόσες άλλες γειτονιές της Αττικής αλλά και σχεδόν σε κάθε πλατεία σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν μνημεία με τα ονόματα όσων είχαν πληρώσει στο παρελθόν τους αγώνες τους ενάντια στους ναζί με τη ζωή τους. Τώρα, στις μέρες μας, άλλος ένας νεκρός ήταν πολύ και δεν το σήκωνε η συνείδηση μας… και σε τελική ανάλυση δεν το άντεχε η ιστορία.

Λίγο καιρό μετά όλη η ηγεσία της Χ.Α μαζί με τα τσιράκια της βρέθηκε κατηγορούμενη για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης και για άλλα πολλά αδικήματα. Ανάμεσα τους και ο φονιάς τους Παύλου που στην αρχή δεν ήταν μέλος της Χ.Α, όπως δήλωναν όλοι, αλλά τελικά όχι μόνο ήταν αλλά αποτελούσε και ηγετικό στέλεχος των εγκληματιών της Νίκαιας, όπως έχει γραφτεί και πιο πάνω.

Παράλληλα οι ναζί συνέχισαν το έργο τους…

Επιθέσεις.
Τραμπουκισμοί.
Ξυλοδαρμοί.

Ποτέ δεν σταμάτησαν, τα θύματα πολλά, και οι συναυτουργοί που τους παρείχαν κάλυψη, σε τοπικό επίπεδο για παράδειγμα, ήταν πολλοί και σχεδόν όλοι τους «μπλε», ή μάλλον «μαύροι» στην ιδεολογία.

Πέρασε ξανά καιρός…

Η δίκη ξεκίνησε μαζί με τον αγώνα της πολιτικής αγωγής και όλου του αντιφασιστικού κινήματος, τα ψέματα από την υπεράσπιση πολλά, οι αλήθειες από την πολιτική αγωγή τεράστιες, και μετά από 5,5 χρόνια αυτή η δίκη έφτασε στο τέλος…

Στις 7 Οκτωβρίου στις 11 το πρωί θα ακούσουμε όλοι μας την απόφαση. Μια απόφαση που θα γραφτεί ή με χρυσά ή με μαύρα γράμματα στο βιβλίο της ιστορίας. Εμείς ελπίζουμε πως θα γραφτεί με χρυσά γράμματα σαν παράδειγμα Δημοκρατίας, προερχόμενο απο τη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία και που έχει πληρώσει τεράστιο αντίτιμο στον φασισμό και στον ναζισμό.

Κλείνοντας το μόνο που θα ήθελα να πω είναι ένα…

Στον Αντιφασισμό δεν χωράνε διακρίσεις, στον Αντιφασισμό χωράνε όλοι άσχετα με το αν ανήκουν σε κάποιο δημοκρατικό κόμμα, σε κάποια συλλογικότητα η και πουθενά.

Ο εχθρός μας είναι κοινός και δεν μας ξεχωρίζει βάσει κομμάτων, συλλογικοτήτων ή ένταξης.

Ο εχθρός μας είναι ο ναζισμός και μας βλέπει όλους σαν υποψήφια θύματα. Απ’ όλους μας θέλει το ίδιο και αυτό δεν είναι κάτι άλλο πέρα από την εξόντωσή μας.

Ναι, όλοι εμείς είμαστε το εμπόδιο για εκείνους και τα όνειρα μας είναι ο εφιάλτης των Εφιαλτών της ιστορίας.

Μας φοβούνται όλους μας γιατί εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς. Φοβούνται την αγάπη και την αλληλεγγύη. Φοβούνται την ανθρωπιά.

Ναι μας φοβούνται για τα πιστεύω μας και για τα όνειρα μας, και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι μας. Πως δηλαδή όταν είμαστε ενωμένοι είμαστε ανίκητοι και μόνο έτσι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το φάντασμα του ναζισμού.

 

*Φωτογραφία από το άρθρο: Πέντε θύματα επιθέσεων της Χρυσής Αυγής μιλούν στη LiFO.