/του Γιάννη Σώζου
Η παραδοχή του Κ. Μπακογιάννη για το έργο του μεγάλου περιπάτου «βγήκε δεν βγήκε» είναι μια παραδοχή που ο ίδιος ονόμασε ειλικρινή. Η αλήθεια είναι ότι κατά το ήμισυ μόνον ισχύει αυτό και συγκεκριμένα στο «δεν βγήκε». Δεν μπορώ να ξεχάσω τις ημέρες εκείνες της καραντίνας όπου τα κανάλια διαφήμιζαν αφειδώς αυτό το νέο έργο που θα άλλαζε τη μορφή της πόλης και τη ζωή των πολιτών. Θυμίζω πως το μεγάλο στοίχημα ήταν η ευρύτερη χρήση των ΜΜΜ από τους πολίτες ώστε να μειωθεί η κίνηση, κάτι όμως που εν μέσω πανδημίας ακουγόταν σαν αστείο, παρά το γεγονός ότι ο Δήμαρχος δεν αστειευόταν.
Ήδη από την έναρξη του έργου τα προβλήματα και οι αντιδράσεις ήταν πολλές. Κίνηση στους δρόμους, πανάκριβα παγκάκια και ζαρντινιέρες, πρόχειρες παρεμβάσεις (έβαψαν και πάνω στις γραμμές του τραμ!), και παραχώρηση χώρου στους πεζούς σε δρόμους που διακρίνονταν ήδη για τα μεγάλα τους πεζοδρόμια (Πανεπιστημίου), δρόμοι βαμμένοι (με μπογιές από την εταιρεία της αδερφής!) πράσινοι και κίτρινοι μπροστά από τα αγάλματα του Παλαμά και του Σωκράτη, πλαστικά διαχωριστικά σε δρόμο μεγάλης κυκλοφορίας χωρίς ουσιαστική προστασία για τους πεζούς (τους όποιους πεζούς) που περπατούσαν ακριβώς δίπλα.
Θα δεχτώ ότι υπήρχαν οι καλύτερες προθέσεις από πλευρά δημοτικής αρχής, για να μην με χαρακτηρίσετε κακεντρεχή. Θα δεχθώ επίσης την αφέλεια που διακρίνει τον Δήμαρχο, καθώς μάλλον δεν κατάλαβε πως άλλο είναι να διοικείς το κέντρο της Ελλάδας και άλλο μιαν άλλη περιοχή. Γίνεται λοιπόν το έργο, δαπανώνται ένα σωρό λεφτά εν μέσω πανδημίας και ξαφνικά μετά από καιρό μαρασμού μαθαίνουμε ότι το έργο δεν… δεν πάει βρε παιδί μου και μάλιστα έτσι ελαφρά τη καρδία «βγήκε δεν βγήκε».
Δε συζητάω καν για την κατασπατάληση δημόσιων πόρων ενώ βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα ισχυρή οικονομική κρίση, δε θα συζητήσω για το ότι έγινε μια τεράστια παρέμβαση στην πόλη και αφέθηκε να ξεθωριάζει καθημερινά και χωρίς λόγο, αλλά θα σταθώ στην ευκολία του «εντάξει βρε παιδιά δεν το πολυπετύχαμε το πράγμα». Η στάση αυτή είναι πλέον χαρακτηριστικό της όλης γαλάζιας διοίκησης ανά την επικράτεια. Τα είδαμε και στην περίπτωση της Καρδίτσας όπου γνωστοί γαλάζιοι βουλευτές αντί να απαντήσουν στα προβλήματα των πολιτών και να βρουν λύσεις, να επιδώσουν ευθύνες εκεί που πρέπει θυμούνται μονάχα να πουν για τη Μάνδρα και για το Μάτι, λες και τότε είχε προβλέψει κανείς τις καταστροφές ή τη φωτιά. Μια βαθιά εγκατεστημένη αντίληψη εντός τους τούς ψιθυρίζει τα βράδια σαν κοιμούνται πως είναι καλύτεροι. Κοιτιούνται στον καθρέπτη και το είδωλό τους τούς θαυμάζει, έχοντας έτσι εγκλωβιστεί σε έναν ατελείωτο λαβύρινθο του μικρού και ταυτόχρονα μεγάλου τους «εγώ».
Η εικόνα της γαλάζιας επιτελικής διοίκησης μοιάζει πλέον σε όλα της με τον μεγάλο περίπατο. Πολύ κακό για το τίποτα. Τρανταχτά λόγια για κάτι που πλέον ξεθωριάζει μέρα με την ημέρα και δεν εξυπηρετεί τελικώς σε τίποτα.
Από τις καταστροφές στην Χαλκιδική μέχρι τις καταστροφές στην Εύβοια μια αδυναμία δρόμος και από τις Μυκήνες ως τον Ερημίτη κάποιες δουλίτσες. Από τον Μεγάλο Περίπατο ως το Ελληνικό μια διοίκηση δρόμος και από την πανδημία ως την οικονομική κρίση μια λίστα Πέτσα. Από την Αντίπαρο μέχρι την Επίδαυρο ένα ταξί σινούκ και από το άνοιγμα του τουρισμού μέχρι το άρον άρον κλείσιμο μια φιέστα στη Σαντορίνη. Από τους Μακεδονομάχους του χθες στους Βορειομακεδονομάχους του σήμερα μια πολιτική απάτη και από τα 532 της αναστολής στα 399 του ΟΑΕΔ μια απευθείας ανάθεση. Από τα παγουρίνα μέχρι τις τάξεις των 25 μια δημιουργική λογιστική και από το έλλειμα δημοκρατίας μέχρι την κρίση στην κοινωνία μια κυβέρνηση Μητσοτάκη.
