/του Γιάννη Σώζου
Διαβάσαμε όλοι σε sites, εφημερίδες, είδαμε όλοι στις ειδήσεις ένα ακραίο συμβάν: «9χρονη λιποθύμησε από την πείνα στη Ρόδο – Άνεργη ξενοδοχοϋπάλληλος η μάνα», μια είδηση που συγκλόνισε τους πάντες ή τουλάχιστον όλους όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα στην καθημερινότητά τους, όσους έχουν ακόμα ενεργό το κέντρο συναισθημάτων απέναντι στον άνθρωπο και όχι απέναντι στα νούμερα.
Το φετινό καλοκαίρι, για τους ανθρώπους που εργάζονται στον τουρισμό, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας μακρύς, βαρύς χειμώνας. Ας μην γελιόμαστε, δεν είναι απλά ότι οι υπάλληλοι του τουρισμού δεν θα εργαστούν φέτος, αλλά και το ότι δεν θα ζήσουν του χρόνου και θα εξηγήσω το λόγο. Οι περισσότεροι ξενοδοχοϋπάλληλοι που εργάζονταν εποχικά προσπαθούσαν να δημιουργήσουν ένα οικονομικό μαξιλάρι το οποίο θα τους βοηθούσε να ζήσουν μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, όπου και θα δούλευαν ξανά.
Το πρόβλημα όμως δεν τελειώνει μόνο εκεί. Παρόμοια προβλήματα θα αντιμετωπίσουν και οι ξενοδοχοϋπάλληλοι που εργάζονται σε ξενοδοχεία 12μηνης λειτουργίας, μιας και τα περισσότερα (αν όχι όλα) δεν θα ανοίξουν τουλάχιστον ως τον Σεπτέμβρη, ενώ όταν θα ανοίξουν πολλοί υπάλληλοι (κυρίως οι νεοπροσληφθέντες) θα βρεθούν αντιμέτωποι με την ανεργία, καθώς κανείς δεν θα κρατήσει υπαλλήλους όταν δεν θα υπάρχουν κρατήσεις, συνέδρια κλπ.
Τί είναι, όμως, αυτό που έκανε την Ελλάδα έναν από τους καλύτερους τουριστικούς προορισμούς στον κόσμο; Η φυσική ομορφιά είναι σαφώς μεγάλο πλεονέκτημα, αλλά δεν θα ήταν τίποτα χωρίς τους ανθρώπους του τουρισμού, χωρίς τους χαμογελαστούς σερβιτόρους, τις καμαριέρες, τους μάγειρες, τους ανθρώπους της υποδοχής, τους γκρουμ και πάει λέγοντας. Αυτοί είναι που οδήγησαν τον τουρισμό σε υψηλά επίπεδα μέσω των γνώσεων, αλλά και του χαρακτήρα τους. Αυτοί οι άνθρωποι όμως δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ ως συνεργάτες, αλλά ως εχθροί από τις τουριστικές επιχειρήσεις. Κάθε χρόνο, παρά τα υπερκέρδη που αποκόμιζαν οι μεγάλες τουριστικές μονάδες, το μόνο πράγμα που άκουγαν οι ξενοδοχοϋπάλληλοι, πέραν της καθημερινής πίεσης που βίωναν λόγω του υψηλού φόρτου εργασίας, αλλά και των κουστουμαρισμένων μάνατζερ που έχτιζαν την καριέρα τους πάνω στον ιδρώτα και την κούρασή τους, ήταν το «βάλτε πλάτη»…
Πότε θα βάλουν πλάτη εκείνοι οι ξεκούραστοι ξενοδόχοι που κερδοφορούσαν όλα αυτά τα χρόνια; Πότε θα βάλουν πλάτη εκείνοι που πραγματικά μπορούν; Η απάντηση είναι ποτέ και εδώ είναι το πρόβλημα. Δεν θα βάλουν πλάτη γιατί θεωρούν πως η δουλειά τους δεν είναι να βάζουν πλάτη, αλλά να βγάζουν κέρδη! Μπροστά σε μια πρωτοφανή κρίση που πλήττει τον τουριστικό κλάδο, καμιά συμπόνια δεν υπάρχει από τους κερδισμένους κάθε καλοκαιριού. Κάποιες επιχειρήσεις δίνουν το δώρο Πάσχα σε δόσεις, άλλες έχουν, ήδη πριν την καραντίνα, ροκανίσει όλη την άδεια των υπαλλήλων με τρόπο εξαναγκαστικό, άλλοι απέλυσαν κόσμο αλλά σώθηκαν από την ευεργετική ρύθμιση της κυβέρνησης που έκανε τα στραβά μάτια και τους βοήθησε και άλλοι (αν όχι όλοι) ετοιμάζουν τα ίδια και χειρότερα από Σεπτέμβρη.
Το ζήτημα, όμως, είναι πως δεν μπορούμε να βασιστούμε στην καλή διάθεση κανενός ξενοδόχου! Τη στιγμή που οι ξενοδόχοι το μόνο που κάνουν είναι να πιέζουν την κυβέρνηση να τους βοηθήσει ακόμα περισσότερο, η κυβέρνηση αδιαφορεί πλήρως για τους ανθρώπους που σηκώνουν το τουριστικό βάρος. Η αδιαφορία τους δεν είναι παράλογη μιας και είναι γνωστό με ποια πλευρά τάσσονται διαχρονικά.
Στο πλευρό του ΣΕΤΕ (Σύλλογος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων) αδιαφορούν για τους υπαλλήλους και για τα παιδιά τους που θα λιποθυμήσουν από την πείνα, στο πλευρό του ΣΕΤΕ περιμένουν μια καλή πράξη από εκείνους που για δεκαετίες το μόνο που έχουν μάθει είναι να κερδοφορούν δίνοντας πίσω ελάχιστα, στο πλευρό του ΣΕΤΕ η ούτως ή άλλως αδιαφορία τους για τα μικρομεσαία οικονομικά στρώματα αναβαθμίζεται σε αδιαφορία… 5 αστέρων!
