/του Γιάννη Σώζου
Στην εικόνα βλέπουμε να τυλίγεται στις φλόγες ο αστυνομικός σταθμός της Minneapolis στην Αμερική, ύστερα από τη δολοφονία ενός Αφροαμερικανού πολίτη από αστυνομικούς διότι αποπειράθηκε (ας πούμε) να χρησιμοποιήσει ένα πλαστό εικοσαδόλαρο. Το ερώτημα που προκύπτει, λοιπόν, είναι σαφές: Πόσα δολάρια αξίζει μια ανθρώπινη ζωή;
Το όλο πρόβλημα, προφανώς, δεν είναι το αν πήγε να χρησιμοποιήσει ένα πλαστό χαρτονόμισμα και εδώ θα πρέπει να είμαστε κάθετοι. Δεν γίνεται η εικόνα των 20 δολαρίων να πέσει μπροστά στα μάτια μας και να χρησιμοποιηθεί ως αιτιολογία για μια πράξη ειδεχθή! Για ακόμη μια φορά, η Αμερική βρίσκεται στο επίκεντρο για αδιανόητες πράξεις.
Μετά τους πολέμους, τάχα «ηθικού πολιτισμού» που εξαπολύει σε χώρες ανά τον κόσμο μόνο και μόνο για να τις εκμεταλλευτεί πολιτικο-οικονομικά, μετά την απαράδεκτη οπλοκατοχή που είναι ελεύθερη, νόμιμη και σπέρνει θύματα παντού, μετά τις αναρίθμητες δολοφονίες Αφροαμερικανών πολιτών, έρχεται ακόμα μία να προστεθεί στο χάρτη.
Δεν θα ασχοληθούμε καθόλου με το ότι υπήρχαν τέσσερις εκπαιδευμένοι αστυνομικοί στο σημείο κατά τη διάρκεια της σύλληψης και ότι ο άνθρωπος που δολοφονήθηκε δεν είχε προηγούμενα με το νόμο. Ας θέσουμε, όμως, κάποια ερωτήματα καίρια για το όλο ζήτημα: Τί θα γινόταν αν στη θέση του George Floyd υπήρχε ένας λευκός Αμερικανός πολίτης; Πόσοι άνθρωποι μπορεί να έχουν πέσει θύματα και να έχουν πάρει πλαστά χαρτονομίσματα χωρίς να το αντιληφθούν και έπειτα να τα χρησιμοποιούν; Πόσοι από αυτούς κατέληξαν νεκροί και μάλιστα με τέτοιο τρόπο;
Το πρόβλημα δεν είναι στα 20 δολάρια, αλλά στο ότι κάποιοι καταδικάζουν ανθρώπους πολύ πριν τη σύλληψή τους και μάλιστα τους καταδικάζουν σε θάνατο όχι γιατί παρανόμησαν, αν παρανόμησαν, αλλά επειδή τυχαίνει να έχουν ένα χρώμα που δεν τους αρέσει. Άνθρωποι που διέπραξαν δολοφονίες και ήταν λευκοί αντιμετωπίστηκαν όπως ακριβώς οφείλει κάθε κράτος να αντιμετωπίζει τους πολίτες του, παραβατικούς και μη, με σύλληψη και δίκη στην οποία και κρίθηκαν για το αν και πόσο ένοχοι ήταν.
Όμως ένα κράτος δεν μπορεί να συμπεριφέρεται α λα καρτ! Ο διαχωρισμός βάσει του χρώματος ή της καταγωγής ενός ανθρώπου δεν πρέπει να υπάρχει επ’ ουδενί. Η χρήση των παραδειγμάτων γίνεται για να αντιληφθεί ακόμα και ο πιο δύσπιστος ότι η αντιμετώπιση ποτέ δεν έχει να κάνει με το βάρος του εγκλήματος. Η αστυνομία δεν υπάρχει για να δικάζει και να κρίνει ποιος πρέπει να ζήσει και ποιος όχι. Υπάρχει για να προστατεύει και να εκτελεί εντολές της συντεταγμένης Πολιτείας αυστηρά και μόνο στα πλαίσια που αυτή θέτει.
Ο George Floyd, o Eric Garner, άνθρωποι που πέθαναν άοπλοι, είναι λίγοι από τους πολλούς και δυστυχώς η λίστα δεν φαίνεται πως θα σταματήσει όταν ένα συνολικό κρατικό οικοδόμημα έχει στηριχθεί στη δύναμη του ισχυρού. Μοιάζει, επομένως, σαν να μην καταφέραμε να ξεφύγουμε ουσιαστικά από τον πρόγονό μας που ακόμα μας κυνηγά: τον πίθηκο. Ο ισχυρός θα έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση και την κοινωνική ανέλιξη, ο ισχυρός θα έχει τη δυνατότητα να επισκεφθεί ένα νοσοκομείο για να ζήσει, ο ισχυρός θα έχει λόγο για τους ανίσχυρους. Μια ατελείωτη σύγχρονη ζούγκλα με πρωταγωνιστή ένα και μόνο ζώο: τον άνθρωπο ή άνθρωπο-πίθηκο. Η ισχυρή χώρα θα παρεμβαίνει σε ανίσχυρες χώρες. Οι ισχυροί πολίτες θα παρεμβαίνουν σε αδύναμες κοινωνικές ομάδες και θα επιβάλλονται γιατί δεν αρκεί μονάχα να είναι κάποιος ισχυρός, θα πρέπει και να επιβάλλεται. Όσο, λοιπόν, οι κατά τόπους ισχυροί, βίαια και χωρίς λόγο θα προσπαθούν να επιβληθούν, άλλο τόσο θα βλέπουμε αστυνομικούς σταθμούς να καίγονται, άλλο τόσο θα βλέπουμε χάος, άλλο τόσο θα νιώθουμε ασφυξία, άλλο τόσο θα βλέπουμε αδύναμους πολίτες να προσπαθούν να φωνάξουν χρησιμοποιώντας τα μέσα τα οποία τους ισοπεδώνουν και ένα από αυτά: η βία!
