/του Γιάννη Σώζου
Τα χρόνια που πέρασαν, ένας τίτλος βασάνιζε και σκίαζε μια ολόκληρη γενιά: «Η γενιά της κρίσης».
Μέσα σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε νέοι και νέες τα προηγούμενα χρόνια, έπρεπε να κουβαλάμε και στις πλάτες μας μια ταμπέλα, μια ταμπέλα τόσο βαριά που γονάτιζε μια ολόκληρη γενιά. Βλέμματα και ατάκες: «εσάς σκεφτόμαστε», «εσείς πώς θα ζήσετε», «αυτά τα παιδιά τι θα κάνουν;», ένα ολόκληρο μωσαϊκό στιγμάτιζε μια ολόκληρη γενιά, πρόσωπα και ανθρώπους, σκέψεις και δράσεις των νέων.
Οι νέοι όμως κατάφεραν να αντεπεξέλθουν. Κατάφεραν να σπουδάσουν, μπόρεσαν και δούλεψαν με υποκατώτατους μισθούς, πάλεψαν με την ανεργία και την εκμετάλλευση, σπούδασαν και σπουδάζουν. Όλα αυτά τα χρόνια η γενιά μας δεν σταμάτησε λεπτό να ονειρεύεται την επόμενη ημέρα, την ημέρα που η οικονομική κρίση, η εκμετάλλευση στην εργασία, η ανεργία θα ανήκουν στο παρελθόν.
Τα χρόνια πέρασαν, νέες συνθήκες δημιουργήθηκαν και μέσα από όλο αυτό το σκληρό σκηνικό η γενιά μας κατάφερε να επιβιώσει (πόσο περίεργα ακούγεται η λέξη «επιβιώσει»). Εκεί, όμως, που έκανε την προσπάθεια να πατήσει στα δικά της πόδια σιγά σιγά, έρχεται μια νέα κρίση να την γκρεμίσει από το σκοινί που θα ‘πρεπε να ακροβατήσει. Πότε, λοιπόν, θα ονειρευτούμε εμείς;
Σε μια κουβέντα που είχα πρόσφατα με ένα γείτονά μου, για την όλη κατάσταση, επέστρεψε δειλά και αυθόρμητα εκείνη η ατάκα: «Εσάς σκέφτομαι… Εσείς πότε θα φτιάξετε τη ζωή σας με όλα αυτά; Εμείς προλάβαμε…» Ξαφνικά όλα επιστρέφουν σαν να μην τελείωσαν ποτέ. Η ταμπέλα εκείνη επιστρέφει, αλλά αυτή τη φορά τα δεδομένα είναι άλλα. Αυτή τη φορά δεν είμαστε διατεθειμένοι για περαιτέρω θυσίες, αυτή τη φορά δεν θα μπορέσουμε να ανεχτούμε ξανά υποκατώτατους μισθούς και στρατιές νέων ανέργων, αυτή τη φορά θα ονειρευτούμε όσο κι αν αυτό μοιάζει αδύνατο.
Ακούγοντας την κουβέντα του κ. Τάκη Θεοδωρικάκου στον τηλεοπτικό σταθμό OPEN, ο οποίος δήλωσε «καπιταλισμό έχουμε στην Ελλάδα και οι επαγγελματίες και οι επιχειρηματίες καθορίζουν με ποιον τρόπο θα κινηθούν» δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα ασφαλής ή προστατευμένος. Αντίθετα, για ακόμα μια φορά, φαίνεται πως μια ολόκληρη γενιά θα πρέπει να περάσει διά πυρός και σιδήρου μιας και… καπιταλισμό έχουμε. Θα πρέπει να ανεχτούμε μειώσεις σε μισθούς και εργασιακά δικαιώματα μιας και… καπιταλισμό έχουμε. Θα πρέπει να δεχθούμε το ξεγύμνωμα δημόσιων δομών μιας και… καπιταλισμό έχουμε.
Ελέω καπιταλισμού, λοιπόν, η κυβέρνηση μοιάζει να είναι έτοιμη να δεχθεί, αν όχι να πυροδοτήσει, κάθε εξέλιξη που θα βάλει τη γενιά μας σε καραντίνα επ’ αόριστον. Για κάθε έναν Τ. Θεοδωρικάκο που είναι έτοιμος να δεχθεί μιας και… καπιταλισμό έχουμε, θα πρέπει να υπάρχει και ένας νέος που θα αρνηθεί τα νέα αυτά δεδομένα, την νέα ταμπέλα που θα μας δώσουν να κουβαλήσουμε μιας και… τον καπιταλισμό δεν θέλουμε.
