/ των Λουκάς Ζάχαρη και Γιάννη Φτούλη
Η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου γιορτάζεται σε όλα τα σχολεία της χώρας με αυτό που λέμε γνωστό παραδοσιακό τρόπο. Σχολική γιορτή, ποιήματα, χορωδία με τραγούδια του Θεοδωράκη ή του Λοϊζου και άλλων, που δεν ξέρουμε πολλές φορές καν το φορτίο που κουβαλάνε, και τέλος. Κανέναν δεν αφορά πραγματικά αυτή η διαδικασία, οι μαθητές και οι μαθήτριες πολύ λίγα αποκομίζουν από αυτήν. Ωστόσο οι μέρες αυτές του Νοέμβρη είναι μέρες μνήμης, είναι μια γιορτή αντίστασης για την Αριστερά για τους νέους ανθρώπους, μαθητές και φοιτητές, είναι μέρες που θυμόμαστε και διδασκόμαστε από τους αγώνες του ελληνικού λαού. Σε μια εποχή που ο φασισμός φαίνεται να ξανασηκώνει κεφάλι, και παρατηρούνται φαινόμενα υμνητών και θαυμαστών της χούντας που δολοφονούν ανθρώπους και επιχειρούν να καταπνίξουν οποιασδήποτε μορφής διαφορετικότητα, είναι ανάγκη να ξυπνήσουμε και να ξαναδιαβάσουμε την ιστορία μας. Να καταλάβουμε γιατί αγωνίστηκαν τότε φοιτητές και μαθητές, να καταλάβουμε ότι η αντιδικτατορική δράση δεν ήταν ζήτημα μόνο του Νοέμβρη ή του Φλεβάρη του ’73, αλλά μια ολόκληρη διαδικασία αντίστασης, που κράτησε χρόνια και είχε θύματα, ηττημένους, εξορισμένους, πληγωμένους, βασανισμένους ανθρώπους. Την ιστορία όμως πάντα στο τέλος την γράφουν οι νικητές, γι’ αυτό παραποιείται η ιστορία και λοιδορούνται πολλές φορές οι αγωνιστές. Τι γίνεται σήμερα λοιπόν; Διοργανώνονται σχολικές γιορτές τυπικού χαρακτήρα, κάνουμε κάθε χρόνο μια επετειακή 3ημερη κατάληψη στο Πολυτεχνείο με τα τραπεζάκια μας και τις αφίσες μας και τα στεφάνια μας και μετά την καθιερωμένη πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία. Καλά είναι όλα αυτά αλλά δεν φτάνουν. Είναι ανάγκη τώρα, περισσότερο από ποτέ να ανοίξουμε έναν πιο ουσιαστικό διάλογο με αυτή την τόσο πρόσφατη αλλά τόσο άγνωστη πολλές φορές για τους μαθητές και τους φοιτητές, σελίδα της ιστορίας του λαού μας. Οι μαθητικές κοινότητες και οι φοιτητικοί σύλλογοι οφείλουν να ξαναβάλουν την συζήτηση για την σύγχρονη ιστορία, και συγκεκριμένα για την αντιδικτατορική δράση, στην καθημερινότητά τους. Μπορούμε να διοργανώνουμε ιστορικούς περιπάτους στους χώρους αγώνα και αντίστασης, να πάμε στην ΕΑΤ- ΕΣΑ, να διαβάσουμε τον αντιδικτατορικό παράνομο τύπο της εποχής, να διαβάσουμε ποίηση και λογοτεχνία, να μιλήσουμε με τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες της αντιδικτατορικής πάλης και να διδαχθούμε από το θάρρος τους να σηκώσουν κεφάλι απέναντι στον αυταρχισμό και την καταστολή σε τόσο σκοτεινές μέρες. Η μάχη ενάντια στον φασισμό και τον ολοκληρωτισμό είναι διαρκής, γιατί ο φασισμός είναι μια διαρκής απειλή, που υπάρχει και σήμερα. Ο αγώνας αυτός είναι ζωντανός και αφορά το σύνολο της κοινωνίας, κανείς δεν μπορεί να μένει απαθής και αδιάφορος. Η μεγαλύτερη τιμή λοιπόν για την επέτειο του Πολυτεχνείου είναι η συνέχιση των αγώνων για την δημοκρατία, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.
