Αργήσαμε αλλά επιστρέψαμε και μάλιστα για τα καλά. Το Σπούτνικ είναι ένα εγχείρημα που μεγάλωσε γρήγορα. Από το πρώτο δοκιμαστικό τεύχος του Απρίλη αισίως φτάσαμε στο 4ο, έχοντας κάνει φεστιβάλ και ενώ ετοιμάζουμε την ιστοσελίδα μας. Και όλα αυτά θέλουν χρόνο. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν πρόκειται για ένα επαγγελματικό μεγαλεπήβολο δημοσιογραφικό project αλλά για τη διάθεση κάποιων ανθρώπων να μοιραστούν αυτά που νιώθουν και σκέφτονται σε μια περίοδο που και το να σκέφτεσαι, και το να νιώθεις, πόσο μάλλον το να μοιράζεσαι, έχουν καταντήσει πολυτέλεια.
2 μήνες μετά το φεστιβάλ μας και το 3ο τεύχος λοιπόν και αναρωτιόμαστε «σε τι κόσμο θα φέρουμε το παιδί μας;» (ευτυχώς εννοούμε το 4ο τεύχος και όχι κάτι άλλο προς το παρόν). Έναν κόσμο με πλανητάρχη τον πορτοκαλί άνθρωπο, Donald Trump και χωρίς την εμβληματική φιγούρα του Φιντέλ Κάστρο στη μεγάλη παρέα μας. Αν αυτό δεν είναι disturbance in the force που έλεγαν και οι ήρωες του Star Wars, τότε δεν ξέρουμε τι είναι.
Οι αμερικάνικες εκλογές κυριάρχησαν, λοιπόν, στο υποσυνείδητο μας με αποτέλεσμα ένα τεύχος γεμάτο ΗΠΑ. Από τη νοσταλγία για τον γερο-Μπέρνι, στον αγώνα των Ινδιάνων της Ντακότα για γη και ελευθερία και από εκεί στα Wikileaks, που ο αμφιλεγόμενος ρόλος τους στις αμερικανικές εκλογές δεν ακυρώνει την τεράστια συνεισφορά τους στην παγκόσμια αντιπληροφόρηση. Ταυτόχρονα, βλέπουμε την σύγχρονη Αμερική μέσα από τα μάτια ενός Έλληνα μετανάστη – ανειδίκευτου εργάτη και τιμάμε τη μνήμη του «παλικαριού», του Λούη Τίκα, ενός άλλου Έλληνα μετανάστη, που έμεινε στην ιστορία του αμερικάνικου συνδικαλιστικού κινήματος ως ήρωας. Λίγο πιο βόρεια, στον Καναδά, μελετάμε τη συμφωνία CETA και εξηγούμε γιατί μας αφορά περισσότερο από ό,τι νομίζουμε.
Από το πρώτο τεύχος παρακολουθούμε ζητήματα κοινωνικών δικαιωμάτων και το ίδιο κάνουμε κι εδώ. Αυτή τη φορά με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, αλλά και τα γεγονότα που με δυσάρεστο τρόπο έφεραν κοντά την Πολωνία και την Αργεντινή. Το προσφυγικό – σταθερά στην ατζέντα μας – βρίσκει επίσης χώρο, με μια συνέντευξη του ανθρώπου που είναι υπεύθυνος για την ένταξη των προσφυγόπουλων στα ελληνικά σχολεία.
Φυσικά, δε μπορεί να λείψει η τέχνη και ειδικά ο κινηματογράφος, με κείμενα για τις εξαιρετικές και βαθιά πολιτικές ταινίες του τελευταίου διαστήματος, ένα ανορθόδοξο πέρασμα από το Walking Dead, αλλά και ένα άρθρο για τη σχέση του Φιντέλ με το σινεμά, ως ένας ελάχιστος φόρος τιμής και από εμάς.
Ακόμα, στο τεύχος γυρνάμε πίσω στα χρόνια της δικτατορίας, πιο πρόσφατα στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 08’, και περνάμε μια βόλτα από τα μαγαζιά την Μαύρη Παρασκευή, με τα μάτια, όμως, των εργαζομένων. Επίσης βρισκόμαστε όπως πάντα στη Θεσσαλονίκη, αλλά ξεκινάμε και μια όμορφη περιοδεία με αφετηρία την Ξάνθη!
Τέλος, στο τεύχος μπορείτε να βρείτε ένα όμορφο αφιέρωμα στα όσα έγιναν στο φεστιβάλ μας. Και αυτό που για εμάς ξεχωρίζει είναι τα χαμόγελα, γιατί παρά την κούραση και το άγχος να πάνε όλα καλά, η ικανοποίηση του να δημιουργείς κάτι δικό σου και αυτό να κάνει άλλους χαρούμενους, είναι το καύσιμο μας. Το σπούτνικ έχει μπει σε τροχιά, καλή ανάγνωση!
Φωτογραφία από το 1ο φεστιβάλ ΣΠΟΥΤΝΙΚ: Κωστής Λιερός
