Take a look around
Το προηγούμενο τεύχος μας ικανοποίησε αρκετά. Το νέο στυλ στο εξώφυλλο αρκούσε για να καταλάβεις ότι κάτι έχει ωριμάσει, ότι μετά το φεστιβάλ του Σεπτέμβρη είχαμε πάρει φόρα. Όταν ξαναβρεθήκαμε, λοιπόν, να μιλήσουμε για το 5ο μας τεύχος ,είχαμε ένα μούδιασμα. Ιδέες υπήρχαν, αλλά κάτι δε μας έκανε. Και όσο κι αν ψάχναμε στα κεφάλια μας δε βρίσκαμε αυτό το κάτι που θα μας γέμιζε, που θα μας έκανε να ανυπομονούμε για το νέο τεύχος.
Η λύση ήταν τελικά πιο απλή από ό,τι νομίζαμε, απλά ψάχναμε στο λάθος μέρος. Αρκούσε να δούμε με καθαρό μυαλό τι γίνεται γύρω μας. Γιατί συμβαίνουν τόσο πολλά γύρω μας, καλά και κακά, που δεν μπορείς να μην προβληματιστείς, να μην οργιστείς, να μην χαρείς, να μην πάρεις θέση. Και συμβαίνουν καθημερινά και παντού. Αυτό είναι το νέο τεύχος μας, λοιπόν, κι αυτό είναι το Σπούτνικ, μια ματιά γύρω μας, μια αποτύπωση της πραγματικότητας, όπως τη βιώνουμε εμείς, αλλά και όπως θα θέλαμε να είναι.
Ξεκινήσαμε με το αφιέρωμα στην εργασιακή κατάσταση στην Ελλάδα. Εκεί που οι ελπίδες των νέων ανθρώπων συντρίβονται μεταξύ ανεργίας, επισφάλειας και μετανάστευσης, που όμως διαφαίνονται και δυνατότητες, αν καταλάβουμε ότι όλοι μαζί έχουμε δύναμη.
Περάσαμε για έναν καφέ από ένα διαφορετικό μαγαζί στο Βόλο, που κάνει την πόλη πιο όμορφη, και κάναμε μια «ψαγμένη» βόλτα στην Καβάλα. Είδαμε δυο εκπληκτικές σειρές, που κάνουν τον κόσμο να σκέφτεται, και σε αντιδιαστολή συνειδητοποιήσαμε, για άλλη μια φορά, τι σκουπίδια μας ταΐζει η ελληνική τηλεόραση.
Ακούσαμε προσεκτικά, με δύο καλλιτέχνες που και εκτός σκηνής έχουν πολλά να πουν και μας μάθουν. Ξενερώσαμε με όσους δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί το 2017 στα σχολεία ΠΡΕΠΕΙ τα παιδιά να εξοικειώνονται με το σώμα και τη σεξουαλική τους ταυτότητα. Γράψαμε τόσες φορές #NBAvote Giannis Antetokoumpo που δεν μπορούσαμε να μη μιλήσουμε και εδώ γι’ αυτό. Παίξαμε RPG, συζητώντας για τις πρώτες μέρες του Trump και τον παραλογισμό του ντόπιου εθνικισμού – με αφορμή το περιστατικό με τον αετό. Τέλος, τιμήσαμε την ΕΠΟΝ που ιδρύθηκε 23 Φλεβάρη του 1943.
Άλλο ένα τεύχος, λοιπόν, άλλο ένα κεφάλαιο σε ένα ταξίδι που έχει ξεκινήσει όμορφα και μας πάει όλο και πιο μακριά. Αυτή τη φορά, όμως, θέλουμε να κοιτάξετε προσεκτικά και το οπισθόφυλλο. Αυτή τη φορά δεν πρόκειται για διαφήμιση, αλλά για ένα κάλεσμα. Ένα κάλεσμα σε αλληλέγγυα μαθήματα ελληνικής γλώσσας για μετανάστες, που θα φιλοξενούνται στο νέο χώρο που ετοιμάζουμε στο κέντρο της Αθήνας, και μας γεμίζει χαρά και αισιοδοξία για όσα θα κάνουμε εκεί – μαζί με εσάς.
Όσο κοιτάμε γύρω μας, θα χουμε πολλά να πούμε. Καλή ανάγνωση!
