Της ζητάμε να μας «πει την ιστορία της», ότι νομίζει. Σύρια, γύρω στα 30. Την λένε Ρόζα.
Ήρθα από την Συρία, από το Αλέπο, από τους βομβαρδισμούς και από την κακή κατάσταση εκεί. Ήρθαμε από έναν εφιάλτη εκεί. Ήρθαμε από την θάλασσα. Φαντάσου, ήμασταν 85 στην βάρκα. Δεν πνιγόμασταν αλλά δεν υπήρχε αέρας να αναπνεύσεις με όλους τους ανθρώπους. Ήμασταν 21 στην αρχή αλλά μας είπαν ότι τελικά θα είμαστε 40, και είπαμε εντάξει. Και τότε οι μια άλλη ομάδα έτρεξε και μπήκε στην βάρκα μαζί μας. Δεν υπήρχε χώρος να κάτσουμε. Εγώ είχα 2 παιδιά και προσπαθούσα να τα σηκώσω ψηλά, ενώ άλλοι μου πίεζαν κάτω τα χέρια. Δεν είχαμε ρούχα μαζί μας. Τι να πω? Αυτό (δείχνει το μπουφάν) είναι νέο. Δεν είχαμε ρούχα. Τι να πω… Τίποτα δεν μπορεί… (χάνει τα λόγια της) Τουλάχιστον επιβιώσαμε μέχρι την Χίο. Ήταν καλά για μια μέρα και είχαμε νερό και φαγητό. Ήταν τόσο καλοί μαζί μας. Μετά προσπαθήσαμε να έρθουμε εδώ. Να κάνομε το ταξίδι. Ελπίζω απλά να αποκτήσουμε μια καλή ζωή. Θέλεις να με ρωτήσεις πώς είναι το Αλέπο? Είναι πολύ άσχημα.
Πώς ήρθατε από εκεί εδώ?
Οι Τούρκοι ήταν οπλισμένοι στα σύνορα και περάσαμε κρυφά την νύχτα. Έπρεπε να έχεις πολλά χρήματα για να καταφέρεις να έρθεις μέχρι εδώ. Πουλήσαμε πολλά από τα πράγματά μας για το ταξίδι. Με τόσα χρήματα που δώσαμε και να μην φτάσουμε…
Την ρωτάμε για την οικογένειά της
Ο άντρας μου είναι ακόμα στην Συρία, δεν μπορεί να έρθει. Είναι πολύ δύσκολο να περάσεις τα σύνορα, μόνο γυναίκες και παιδιά αφήνουν. Εγώ προσπαθώ. Αν περάσουμε στην Γερμανία θα προσπαθήσουμε να τον φέρουμε. Θα προσπαθήσω. Η οικογένειά μου είναι εδώ, στα σύνορα. Το ένα παιδί μου είναι άρρωστο εδώ. Προσπαθώ απλά να τους παρέχω την καλύτερη ζωή που μπορώ.
Μπαίνει στην κουβέντα ένας άντρας, γύρω στα 50. Η Ρόζα μεταφράζει από τα Αραβικά στα Αγγλικά.
Είναι κι αυτός από την Συρία, από το Αλέπο. Προσπαθούσε να φτάσει εδώ. Πήγε να πνιγεί στην θάλασσα 10 φορές. 9 φορές κολύμπησε πίσω γιατί βυθίστηκε η βάρκα τους και πήγαν να πνιγούν, αυτός και η οικογένειά του, την 10η φορά τα κατάφεραν να βγουν στην ξηρά. Η γυναίκα του έχει καρκίνο και είναι εδώ για να φτάσουν στην Γερμανία για να νοσηλευτεί.
Όταν προσπάθησε να έρθει η βάρκα του βυθίστηκε ή τους γύρισαν πίσω?
Κολυμπώντας. Και μια φορά ένα Τούρκικο σκάφος χτύπησε την βάρκα για να τους πνίξουν. Ήταν 7 ώρες στην θάλασσα.
Σε ποιο νησί έφτασε?
Από το Μπόντρουπ στην Μυτιλήνη.
Και από εκεί?
Τους πήρε η αστυνομία. Μετά προσπάθησαν 3 φορές να φτάσουν εδώ και τελικά τα κατάφεραν. 100 ευρώ ξόδεψαν. Ήρθαν εδώ με λεοφωρεία και με τα πόδια. Περπατούσαν για 6 μέρες από την Αθήνα μέχρι εδώ. Εμείς (η οικογένεια της Ρόζα) περπατήσαμε 25χμλ από ένα άλλο camp. Κι αυτός περπάτησε. Όλοι περπατώντας έρχονται. Και η αστυνομία δεν μας άφηνε να έρθουμε εδώ από το άλλο camp (εννοεί ένα δεύτερο camp που έχει στηθεί σε ένα βενζινάδικο λίγο πριν την Ειδομένη). 25 χλμ. Όχι εγώ, όλοι. Τα ταξί θέλουν λεφτά. Και στην θάλασσα όταν βυθίστηκε η βάρκα αν δεν μας βοηθούσαν οι Έλληνες θα είχαμε πνιγεί μαζί με τα παιδιά μου. 5, όλα μικρά.
Η αλληλεγγύη είναι παντου!
Μας είπαν…
Η Φαίδρα στον Πειραιά:« Είμαι 20 χρονών, είμαι άνεργη, νιώθω την υποχρέωση να βρίσκομαι στο πλάι αυτών των ανθρώπων. Είναι πολύ σημαντικό να σπάσουμε την ηττοπάθεια και την αδιαφορία».
Ο Θάνος στα Διαβατά: «Μένω Θεσσαλονίκη, μέρα παρά μέρα προσπαθώ να έρχομαι εδώ για να βοηθάω. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη. Δεν γίνεται το 2016 η ανθρωπότητα να μαστίζεται από πολέμους».
Η Αρίστη στην Καρβάλη: «Λίγες πλαστελίνες και μαρκαδόροι αρκούν για να αλλάξουν τη διάθεση των μικρών παιδιών.Σήμερα ζωγραφίσαμε με τα παιδιά, κολλήσαμε τις ζωγραφιές τους στους τοίχους, παίξαμε διάφορα παιχνίδια. Τα χαμόγελά τους μάς γεμίζουν με ελπίδα.»
Ο AtheusAnthonyMehdi από κέντρο φιλοξενίας: «Είμαι 18 χρονών από το Μαρόκο. Η βοήθεια στους συνανθρώπους μας, είναι ζήτημα καρδιάς και ψυχής. Δεν είναι εύκολο να αποχωρίζεσαι την οικογένειά σου, τους φίλους σου και τον τόπο που γεννήθηκες και να διασχίζεις τη θάλασσα, αντιμετωπίζοντας τον θάνατο. Όταν δεις με τα μάτια σου τη δυστυχία τους, νιώθεις κι εσύ δυστυχισμένος, όταν δεις την ψυχή τους να αιμορραγεί, αιμορραγεί και η δική σου, όταν βλέπεις τη μελαγχολία στο βλέμμα τους, αισθάνεσαι κι εσύ μελαγχολία. Στον ελεύθερο μου χρόνο επιλέγω να βοηθάω αυτούς τους ανθρώπους. Γιατί η μοναξιά και ο πόνος δεν γιατρεύονται με φάρμακα».
