Απέναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό που βιώνουμε καθημερινά όλοι και όλες μας, στην επιβίωση σε μεγαλουπόλεις αφιλόξενες με άγχος και πίεση, απέναντι στην υποβάθμιση της κουλτούρας, στην τυποποίηση και την εμπορευματοποίηση, δημιουργήθηκαν ανά την Ελλάδα καταλήψεις, στέκια, ελεύθεροι κοινωνική χώροι με πρόταγμα την αυτοδιαχείριση των αναγκών με όρους ισότητας, την αυτοοργάνωση. Η απάντηση στην νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα, στην επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας, στην ζωή μας την ίδια, ήταν και είναι η αλληλεγγύη.
Η μνημονιακή λαίλαπα που σάρωσε σχεδόν τα πάντα τα τελευταία 6 χρόνια, δεν θα μπορούσε να αφήσει ανέγγιχτη την εκπαίδευση, με αποκορύφωμα τη μεταρρύθιση του «νέου λυκείου» που δημιούργησε την ανάγκη -ή μάλλον την έκανε ακόμα μεγαλύτερη- για ενισχυτική διδασκαλία, με την καθιέρωση πανελλαδικών εξετάσεων στις 3 τελευταίες εξετάσεις της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας ήταν άμεσα και μαζικά, οι εκπαιδευτικοί στήριξαν τις ήδη υπάρχουσες δομές κοινωνικών φροντιστηρίων, καθώς και τις υπόλοιπες, που φύτρωναν η μία μετά την άλλη σε όλη την Ελλάδα.
Αυτές οι δομές έμπρακτης αλληλεγγύης δεν αποσκοπούν στο να καλύψουν τα κενά της πολιτείας και του κράτους και σε καμία περίπτωση στο να υποκαταστήσουν τη δημόσια παιδεία. Προσπαθούν να σταθούν δίπλα στα κοινωνικά στρώματα εκείνα που πλήττονται περισσότερο και παράλληλα μάχονται για μια εκπαίδευση δημόσια, δωρεάν και με κοινωνικό πρόσημο. Ως απόρροια της συγκεκριμένης αντίληψης, το ”κοινωνικό” δεν βρίσκεται σε αντιπαράθεση με το δημόσιο.
Τα κοινωνικά φροντιστήρια στηρίζονται σε μια διαφορετική λογική ως προς τη μάθηση, στη λογική ότι η εκπαιδευτική διαδικασία δεν βασίζεται ούτε στην αυθεντία του δασκάλου, ούτε στην άνευρη αποστήθιση, ούτε στα αυστηρά όρια της διδακτέας ύλης. Δεν υπάρχει η έννοια της εξουσίας ”της έδρας” και του μαθητή στο θρανίο, ενώ παράλληλα απουσιάζει ο ανταγωνισμός μεταξύ των μαθητών . Οι ισότιμες σχέσεις , η δημοκρατική λειτουργία και η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και απόψεων διασφαλίζουν τις απαραίτητες συνθήκες ώστε να οραματιστούμε την κοινωνία που θέλουμε ,μια κοινωνία που θα σπάσει την αντίληψη του νεωτερικού ανθρώπου να ζει και να δρα ατομικά, αντί συλλογικά.
Το να μιλάς όμως για συλλογικότητα, αλληλεγγύη, αυτοδιαχείριση και αυτοοργάνωση είναι παράλογο. Είναι παράλογο να μιλάς για δημιουργία, πειραματισμό και φαντασία σε ανθρώπους που ζουν δεμένοι. Να μιλάς για ανοιχτούς χώρους σε μια κοινωνία με τείχη. Όμως καθημερινά χιλιάδες αλληλέγγυοι/ες πραγματοποιούν το αδύνατο και σπάνε ακόμα και τα δικά τους δεσμά. Στην προσπάθεια αυτή χρειάζονται συνοδοιπόρους.
Μην χάνεις καιρό, πήγαινε και εσύ στη δομή που βρίσκεται δίπλα σου και δείξε έμπρακτα την αλληλεγγύη σου.
