του Γιάννη Σώζου
Ήδη από τα πρώτα χρόνια της κρίσης, «λαμπρά» μυαλά στην Ελλάδα και το εξωτερικό εφηύραν διάφορα αφηγήματα για να δικαιολογήσουν την μεγάλη αφαίμαξη του ελληνικού Λαού. Από τα αγαπημένα τους, ιδιαίτερα για τους εν ευρωπαϊκώ βορρά διαμένοντες, ήταν οι τεμπέληδες Έλληνες που δεν εργάζονταν και ζούσαν εις βάρος των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών. Στο, χορό αυτό του κοινωνικού αυτοματισμού μπήκαν φυσικά και πολλοί ντόπιοι δημοσιολογούντες, οι οποίοι στην καλύτερη παρασύρθηκαν και στη χειρότερη στάθηκαν αυτοβούλως πρόθυμοι συμπαραστάτες.
Οι τεμπέληδες είναι πολλών κατηγοριών ανάλογα με την περίοδο. Άλλοτε ήταν συλλήβδην οι δημόσιοι υπάλληλοι, άλλοτε μερίδα αυτών όπως οι εκπαιδευτικοί. Πρόσφατα, μετά την πανδημία, οι τεμπέληδες ήταν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι που καλόμαθαν στα επιδόματα. Αργότερα, κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής σαιζόν, οι τεμπέληδες συγκεκριμενοποιήθηκαν αποκτώντας και ηλικία, καθώς ήταν οι νέες και οι νέοι.
Εξαίρετοι δημοσιολογούντες, όπως ο Υπ. Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης τα έβαλε με όσους δεν πήγαιναν για δουλειά επειδή συνήθισαν στα επιδόματα (;;), άλλοι όπως ο εξαίρετος «δημοσιογράφος» Γ. Πρετεντέρης ειρωνευόταν τους τεμπέληδες «ημι-πιτσιρικάδες» που τεμπελιάζουν και δεν τελειώνουν τη σχολή τους και άλλοι όπως ο Σάββας Πούμπουρας μας είπαν πως θα έπρεπε να δουλεύουμε αμισθί (!!). Στις μέρες μας, ο Φραγκολιάς τσαντίστηκε σε πρωινή εκπομπή με τους 25χρονους (είπαμε τώρα τελευταία μας φταίνε οι νέοι) που παίρνουν και αυτοί επιδόματα και δεν πάνε για δουλειά.
Το πρόβλημα με όλους αυτούς, κρυφούς και φανερούς, είναι πως μιλούν από την ασφάλεια του γραφείου τους, του στούντιο, μιας στήλης, για την κοινωνία της οποίας ουσιαστικά δεν είναι μέλη. Υπάρχουν εντός αυτής, αλλά ζουν εκτός αυτής. Είναι άνθρωποι του περιθωρίου με την αντίθετη έννοια από αυτή που έχουμε συνηθίσει να χρησιμοποιούμε όταν μιλάμε για περιθώριο. Ζουν στο περιθώριο της πραγματικής κοινωνίας, ως μια ελίτ που αποτελείται από ευκατάστατους, πρόθυμους δημοσιολογούντες και πρόσωπα της show biz που αφιερώνουν ώρες στο survivor, αλλά ελάχιστα λεπτά για τα πραγματικά προβλήματα.
Όλοι αυτοί δεν μιλούν για την προβληματική ελληνική αγορά εργασίας που προσφέρει χαμηλούς μισθούς πείνας και εκμετάλλευση. Δεν μιλούν για τους νέους ανθρώπους που φεύγουν στο εξωτερικό και για τους υπόλοιπους που ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για να φύγουν. Δεν στέκονται με σεβασμό απέναντι στην πιο μορφωμένη και καταρτισμένη γενιά που έχει γνωρίσει ο τόπος μας και την ίδια στιγμή καλείται να ζήσει χειρότερα από τους γονείς της. Δεν αναρωτήθηκαν γιατί ο ίδιος εργαζόμενος στην Ελλάδα θεωρείται «άχρηστος» και δεν αξίζει υψηλούς μισθούς ενώ στην Μάλτα, λόγου χάρη, χρήσιμος που πρέπει να πληρωθεί όπως του αρμόζει σε συνθήκες αξιοπρέπειας.
Για όλα αυτά, λοιπόν, κε Φραγκολιά και λοιποί παρατρεχάμενοι, σας καλούμε να έρθετε μαζί μας να τελειώσουμε το Πανεπιστήμιο. Να βγούμε μαζί στην αγορά εργασίας και να αντιμετωπίσουμε την ανεργία και την ανασφάλεια. Να πάμε να δουλέψουμε μαζί σε κάποιο εποχιακό ξενοδοχείο το καλοκαίρι με 40 βαθμούς θερμοκρασία και 12 ώρες δουλειά χωρίς ρεπό. Σας καλούμε να μείνουμε μαζί στο παιδικό μας δωμάτιο ή σε κοντέινερ ή δωμάτια 3-4 ατόμων στη σαιζόν. Σας καλούμε να μπούμε μαζί στο διαδίκτυο να μιλήσουμε με τους φίλους μας που έφυγαν στο εξωτερικό και έπειτα να ετοιμάσουμε, ξανά μαζί, τις βαλίτσες μας για να πάμε στο αεροδρόμιο. Σας καλούμε, τέλος, αφού τσαντίζεστε εύκολα να τσαντιστείτε μαζί μας για την αδήλωτη εργασία, για την εκμετάλλευση και το φόβο, για τη ζωή χωρίς όνειρα και τη δουλειά χωρίς δικαιώματα.
