/των Βάσω Ραφαέλα Βακουφτσή, Ιωάννα Κουρού και Βαγγέλη Παπαμιχαήλ
Παγκόσμια Ημέρα Νοσηλευτ(ρι)ών σήμερα και, όπως και πέρυσι έτσι και φέτος, αξίζει ίσως να τιμηθεί περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Για πάνω από έναν χρόνο οι νοσηλευτές και οι νοσηλεύτριες σε όλον τον πλανήτη απέδειξαν πόσο πολύτιμοι/ες είναι για την ανθρώπινη, ζωή δίνοντας μάχες χωρίς την απαραίτητη στήριξη του κράτους.
Το τελευταίο διάστημα η χαραλωση των μέτρων και το άνοιγμα πολλών δραστηριοτήτων στη χώρα μας δεν συνοδεύεται από το κυριότερο: τη στήριξη του δημόσιου συστήματος υγείας. Η επανεκκίνηση της οικονομίας και πολλών δραστηριοτήτων είναι αναγκαίες, αλλά δίχως την ενίσχυση των υγειονομικών και των νοσηλευτών/-τριών δεν μπορεί παρα να οδηγήσει στην συμπίεση του ΕΣΥ και την εξουθένωση των ανθρώπων που δίνουν αγώνα για τις ζωές μας.
Όλοι μας είμαστε πλέον αποφασισμένοι πως μαζί θα διεκδικήσουμε τη βελτίωση των συνθηκών ζωής για όλους μας, ειδικά όταν οι μαρτυρίες που λαμβάνουμε απο νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό ή απο ασθενείς που επισκέπτονται συχνά μεγάλα νοσοκομεία είναι αρκετά δυσοίωνες. Ο τελευταίος χρόνος, ο χρόνος της πανδημίας ήταν γεμάτος προκλήσεις, δυσκολίες και εμπόδια για τους ασθενείς και τους χρόνιους ασθενείς που στην πλειοψηφία τους ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες.
Τακτικά ιατρεία σε νοσοκομεία του ΕΣΥ ανέστειλαν τη λειτουργία τους για μεγάλο διάστημα. Τα τακτικά χειρουργεία γίνονται με το σταγονόμετρο και οι λίστες αναμονής συνεχώς μακραίνουν. Κλινικές του ΕΣΥ μετατράπηκαν εν μία νυκτί και ατάκτως σε COVID-19 κλινικές, σε βάρος φυσικά της κοινής νοσηρότητας, γιατί ούτε οι χρόνιοι ασθενείς έπαψαν να έχουν ανάγκες, ούτε και οι πολίτες σταμάτησαν να έχουν προβλήματα υγείας. Τα νοσοκομεία έχουν μετατραπεί σε νοσοκομεία μιας νόσου, γεγονός του οποίου τα αποτελέσματα θα δούμε να αποτυπώνονται μόλις το σύστημα επανέλθει κάπως.
Εκτός αυτού, υπάρχει φυσικά και ο φόβος ορισμένων ασθενών να επισκεφθούν δομές υγείας για να μην εκτεθούν στον ιό. Όλα αυτά έχουν διαταράξει, για παράδειγμα, τη ρουτίνα των χρόνιων ασθενών και η ρουτίνα είναι πολύ σημαντική για αυτούς τους ασθενείς, για τη διατήρηση μιας καλής υγείας και μιας ικανοποιητικής ποιότητας ζωής. Είναι απαραίτητο οι χρόνιοι ασθενείς να πραγματοποιούν απρόσκοπτα τις τακτικές εξετάσεις τους, τις προγραμματισμένες θεραπείες , τις προγραμματισμένες επισκέψεις στον θεράποντα ιατρό και οτιδήποτε άλλο σχετίζεται με την παρακολούθηση, διαχείριση και θεραπεία της ασθένειας τους.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, όλοι είδαμε κωλυσιεργίες και καθυστερήσεις σε πολλά θέματα από πλευράς του υπουργείου υγείας. Για παράδειγμα, ενώ το εμβολιαστικό πρόγραμμα λειτουργεί αρκετά ικανοποιητικά, ειδικά για τα δεδομένα της Ελλάδας, υπήρξε μια ομάδα ασθενών με υποκείμενα νοσήματα υψηλού κινδύνου που ενώ πληρούσαν τις προϋποθέσεις δεν αναγνωρίστηκαν αυτόματα από το σύστημα για να ειδοποιηθούν για εμβολιασμό, με αποτέλεσμα αυτοί οι άνθρωποι να ταλαιπωρηθούν για πάνω από ένα μήνα στη γραφειοκρατική δίνη ενστάσεων και ιατρικών αιτήσεων μέχρι να τους επιτραπεί να προγραμματίσουν το ραντεβού τους.
Ωστόσο, θα ήταν άδικο να μην αναφερθούμε στους γιατρούς, τους νοσηλευτές και το λοιπό προσωπικό των νοσοκομείων που στηρίζει άοκνα όλους αυτούς τους μήνες το σύστημα υγείας προσπαθώντας να καλύψει τα κενά, δίνοντας σε όλους ανεξαιρέτως τους ασθενείς ποιοτικές υπηρεσίας υγείας, που προσπαθούν να βρουν λύσεις ώστε να εξυπηρετήσουν όσους έχουν ανάγκη. Δεν θα τους χαρακτηρίσουμε ήρωες, δεν μας αρέσει η λέξη που εφηύρε το “σύστημα” για εκείνους τώρα… Ίσως γιατί όσοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είχαν σχέση με κάποιο νοσοκομείο όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης είχαν δει τις προσπάθειες που καταβάλουν διαχρονικά για τη στήριξη του συστήματος υγείας αυτοί οι άνθρωποι.
Κλείνουμε με μια ευχή και προτροπή: ήρθε η ώρα η πολιτεία να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να ακούσει τους φορείς, τους εργαζόμενους, να αναγνωρίσει όσα γίνονται μέσα στα νοσοκομεία, να αναγνωρίσει επιτέλους το έργο των ανθρώπων που δουλεύουν σε αυτά, να σταθεί στο πλευρό όλων των ασθενών και των πολιτών εν γένει και να δίνει λύσεις άμεσες και ουσιαστικές.
#Nurseday
