/του Σπύρου Καπόλου

Την ημέρα της γέννησης του Τζον Λένον, του καλλιτέχνη και δημιουργού των αντιπολεμικών αριστουργημάτων που αποτέλεσαν τους ύμνους του παγκόσμιου φιλειρηνικού κινήματος, η Νορβηγική ακαδημία αποφασίζει να απονείμει το Νόμπελ Ειρήνης στο Παγκόσμιο Πρόγραμμα Επισιτισμού του ΟΗΕ. Οι -φαινομενικοί- λόγοι απονομής του βραβείου απαντώνται στις «προσπάθειες του Προγράμματος στην αντιμετώπιση της πείνας, για τη συμβολή του στη βελτίωση των συνθηκών για την επίτευξη ειρήνης σε μαχόμενες περιοχές και για τη λειτουργία του ως κινητήρια δύναμη στις προσπάθειες να αποφευχθεί η χρησιμοποίηση της πείνας ως όπλο πολέμου και συγκρούσεων».

Μία σύντομη ανασκόπηση όμως σε αποδέκτες των πολυσυζητημένων και φημισμένων βραβείων, μας δείχνει ότι τα Νόμπελ ”ειρήνης” συνήθως είναι ματωμένα, καθώς γεννούν το ερώτημα «κατά πόσο αντιπροσωπευτικός είναι ο τίτλος τους»; Επιβραβεύουν πράγματι την Ειρήνη ή απλώς αποτελούν επικοινωνιακά τρικ για τα μιντιακά οπλοστάσια όσων κυριαρχούν σε πολιτικά και επιχειρηματικά λόμπι, παίζοντας διπλωματικά παιχνίδια στις πλάτες των λαών;

Ένα από τα πολλά παραδείγματα που φανερώνουν ότι τα βραβεία της Νορβηγικής ακαδημίας αποτελούνται από αίμα είναι του στρατηγού και πολιτικού Τζόρτζ Μάρσαλ. Ήταν ο αρχηγός των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων που έδωσε την τελική εντολή ρίψης των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Ο νομπελίστας ειρήνης Στρατηγός Μάρσαλ λοιπόν υπήρξε ένας εκ των πρωταιτίων του πλέον βάρβαρου ιμπεριαλιστικού εγκλήματος του 20ου αιώνα.

Δεύτερο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό του Χένρι Κίσινγκερ. Ο οποίος το 1973 γίνεται αποδέκτης του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης. Το όνομα του Κίσινγκερ είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με μια σειρά εγκλημάτων πολέμου: από τις ιμπεριαλιστικές αιματοχυσίες σε Βιετνάμ, Καμπότζη, Λάος και Μπαγκλαντές, μέχρι την σκοτεινή του ανάμειξη τη δεκαετία του ’70 στη Χιλή, την Κύπρο και στο ανατολικό Τιμόρ της Ινδονησίας. Η σχέση του Κίσινγκερ, λοιπόν, με την ειρήνη και την προώθηση των ιδανικών της ειρήνης είναι τόσο σχετική όσο και η δημοκρατία των δικτατοριών που ο ίδιος, ως ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, στήριξε: Πινοσέτ, ελληνική Χούντα, Χόρχε Βιδέλα, Σουχάρτο κλπ.

Η λίστα των ”ειρηνοποιών” που τιμήθηκαν με το βραβείο είναι ατελείωτη όπως αυτά των, Μεναχέμ Μπέγκιν, Κορντέλ Χολ, Σιμόν Πέρες, Γιτζάκ Ράμπιν, Μπαράκ Ομπάμα κ.α..

Με βάση τα παραπάνω λοιπόν, είναι σαφές πλέον ότι: το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης με το οποίο διαχρονικά τιμώνται εγκληματίες πολέμου, υποκινητές πραξικοπηματιών, μακελλάρηδες καθώς και κάθε λογής τυχοδιώκτες της διεθνούς πολιτικής δεν αποτελεί τίτλο τιμής, αλλά υποκρισία της αστικής κοινωνίας.
Οι γιατροί της ”φτωχής” Κούβας που οργάνωσαν αποστολές για την καταπολέμηση του Covid, οι παππούδες και οι ψαράδες της Λέσβου, οι πάρα πολλοί και απλοί κάτοικοι των ελληνικών νησιών, που έδειξαν με αυθορμητισμό στοιχειώδη ανθρωπιά και αλληλεγγύη απέναντι σε μετανάστες, πρόσφυγες και κάθε αδύναμο, «της γης τους κολασμένους», δεν έχουν ανάγκη τα υποκριτικά βραβεία των Νόμπελ Ειρήνης που βγήκαν από λίμνες αίματος, από υποκρισία και σπέκουλα. Έκαναν πράξη αυτό που έγραφε ο Τζον Λένον: Give Peace a Chance, Δώσε μια ευκαιρία στην ειρήνη! Αυτό από μόνο του φτάνει για να ξεπεράσει κάθε τυποποιημένη βράβευση και ανταμοιβή.