/ του Νίκου Λέων
Η εφηβική βία έχει αυξηθεί ραγδαία. Συμμορίες ανηλίκων δίνουν ραντεβού και δέρνουν με σκοπό τον έλεγχο της γειτονιάς. Οι μαφιόζικες αυτές μέθοδοι ελέγχου της γειτονιάς είναι κατάλοιπα του παρελθόντος που θέλει τον Νόμο της Ζούγκλας να επικρατεί έναντι του κράτους δικαίου.
Πριν 2 μήνες ένας ανήλικος μαχαιρώθηκε στου Ζωγράφου από συμμορία της Καισαριανής. Πριν λίγες μέρες 17χρονη δέχτηκε επίθεση από συμμορία με ανήλικες στην Λαμία. Πριν από λίγες μέρες 17 χρόνος δέχτηκε επίθεση από συμμορία στο Γαλάτσι.
Όλα αυτά είναι απόρροια της κοινωνίας μας όπως έχει διαμορφωθεί από το ισχύον σύστημα διακυβέρνησης, που θέλει τους νέους ανενεργούς. Δεν χρησιμοποιώ τυχαία τον όρο «ανενεργός». Ο νέος/ νέα ζητάει την προσοχή του κοινωνικού του περιβάλλοντος πολύ περισσότερο από έναν ενήλικα. Θέλει να νιώθει σημαντικός, να είναι οι γύρω του περήφανοι για αυτόν. Πώς, όμως, να το δείξει αυτό σε ένα σύστημα δομημένο στο αέναο κυνήγι του κέρδους; Οι νέοι νιώθουν να συνθλίβονται σε μια κοινωνία που τίποτα άλλο δεν έχει αξία παρά μόνο ποιος θα καταφέρει να επικρατήσει. Αυτό είναι που δημιουργεί αυτά τα φαινόμενα. Οι νέοι πλέον δεν δημιουργούν, αλλά εκπαιδεύονται για να επιβιώσουν σε μια ζούγκλα, με την βία ως κύριο όπλο. Η βία βρίσκεται παντού στην καθημερινότητα τους, υπάρχει στην τηλεόραση, υπάρχει στην οικογένεια, υπάρχει στον δρόμο. Ίσως και για αυτό να την θεωρούν οικεία.
Ας δούμε για παράδειγμα την μουσική της νέας γενιάς που αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτές τις περιπτώσεις. Η trap μουσική σκηνή μιλάει για κόκες, βία, πορνεία και η ζωή των δημιουργών της προβάλει το υπέρμετρο και εύκολο κέρδος. Έχει αποπροσανατολίσει τους νέους, οι οποίοι ψάχνουν τρόπους μέσα από την βία να κερδίσουν ότι η κοινωνία τους στερεί, το δικαίωμα δηλαδή να νιώσουν σημαντικοί. Αντίθετα, η κοινωνία μας δομήθηκε στην φράση «άστο παιδί είναι ακόμα», η οποία από μόνη της εκμηδενίζει ό,τι και να κάνει αυτό το παιδί είτε καλό είτε κακό. Δεν γυρνάει να του δώσει σημασία, δεν το επιβραβεύει ή δεν του δείχνει που έκανε λάθος, απλά περιμένει να μεγαλώσει.
Η δημιουργία συμμοριών βγάζει προς τα έξω την ανάγκη των νέων για δημιουργία μιας ομάδας με κοινή ταυτότητα, κοινά ήθη και ένα κώδικα τιμής. Γενικότερα, είναι μια προσπάθεια του νέου ανθρώπου που ψάχνει την θέση του στην κοινωνία. Μέσα από την συμμορία ο νέος νιώθει ότι ανήκει κάπου, νιώθει ότι ακολουθεί ένα περιορισμένο σε επικίνδυνα όρια κόσμο που του μοιάζει οικείος. Όταν παρανομεί προκαλεί με τις πράξεις του την ίδια την κοινωνία για να δει μέχρι που «τον παίρνει», δοκιμάζεται, μετριέται. Η οικογένεια του είναι ανήμπορη να τον βοηθήσει διότι δεν έχει χρόνο για κάτι τέτοιο, είναι επιφορτισμένη με το να ψάχνει τρόπους να τον αναθρέψει.
Αφού η οικογένεια δεν μπορεί να το συμβουλέψει, το κράτος αναλαμβάνει να τον τιμωρήσει. Όμως, τότε είναι πια αργά. Οφείλουμε να βρούμε εναλλακτικές μεθόδους προσέγγισης. Οι νέοι χρειάζονται στήριξη και τρόπους απασχόλησης: αθλητισμό, περισσότερο παιχνίδι, περισσότερη κοινωνιολογικά προσεγγιστική συζήτηση που θα δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα τους. Επιπλέον, πρέπει να αυξηθούν οι κοινωνικές δομές του κράτους, να επιχορηγηθούν ώστε να βρίσκονται στο ύψιστο επίπεδο. .
Οι νέοι μοιάζουν χαμένοι μέσα σε αυτόν τον καπιταλιστικό τρόπο ζωής, όπου στόχος της κοινωνίας είναι μόνο η παραγωγή κεφαλαίου, αντί να είναι ο άνθρωπος. Οφείλουμε να τους δείξουμε μέσα από μια ανθρωποκεντρική εκπαίδευση ότι η βία δεν αποτελεί τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων τους. Για παράδειγμα, το σχολείο, όπου ο νέος καταναλώνει αρκετές ώρες της ημέρας πρέπει να εμπλουτίσει το περιεχόμενο του με κοινωνιολογικά μαθήματα, που θα τον εκπαιδεύσουν στα θέματα της κοινωνίας. Ταυτόχρονα, τα θύματα των συμμοριών πρέπει να στηριχθούν από επιστήμονες τους κλάδου για να εκλείψουν τα φαινόμενα αντεκδίκησης και να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους στον κόσμο.
Αυτό το παιχνίδι δεν πρέπει να χαθεί. Οι νέοι είναι το μέλλον. Ένα μέλλον που φαίνεται να είναι σκοτεινό ενώ θα έπρεπε να ήταν γεμάτο χρώμα. Η νεολαία στοχάζεται, κινητοποιείται, δραστηριοποιήται δεν αντιγράφει τα χειρότερα πρότυπα συμπεριφοράς της κοινωνίας.
