/ συνέντευξη στον Αντώνη Ραυτόπουλο
Η Ν.Β., ειδικευόμενη γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο, είναι μία από τους χιλιάδες αφανείς ήρωες στη μάχη ενάντια στον κορωνοϊό. Μπορεί να μην είναι ο τομέας της, ούτε δουλεύει σε νοσοκομείο αναφοράς, αλλά στον πόλεμο ενάντια στην πανδημία έχει επιστρατευθεί ο καθένας και η κάθε μία που μπορεί να συμβάλει.
Η κ. Ν.Β. μας μεταφέρει πως βιώνει αυτή την κατάσταση από την πρώτη γραμμή, τους κινδύνους και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το ΕΣΥ.
Ποια είναι η καθημερινότητα ενός γιατρού που ζει την πανδημία από την πρώτη θέση μάχης;
Όλα εξαρτώνται από την ειδικότητα και την κατάσταση του νοσοκομείου. Ως ειδικευόμενη γενικής χειρουργικής είμαι σε διαφορετική κατάσταση από έναν ειδικευόμενο παθολογίας, που αντιμετωπίζει τη διαχείριση των κρουσμάτων.
Είμαστε σε μία περίεργη κατάσταση αναμονής, διότι έχει επιταχθεί η κλινική μας, με αποτέλεσμα να έχουν ανασταλεί τα τακτικά χειρουργεία και να χειρουργούμε μόνο σε επείγουσα βάση. Επίσης, υπάρχει το άγχος για το πώς θα μπορέσει να ανταπεξέλθει το σύστημα, με όλες τις ελλείψεις που υπάρχουν, σε προσωπικό και σε μέτρα ατομικής προστασίας.
Εσείς οι γιατροί και οι νοσηλευτές είστε εκτεθειμένοι όσο κανένας άλλος στον ιό, είτε με τα απαραίτητα μέτρα, είτε με τις ελλείψεις. Δεν υπάρχει ο κίνδυνος να προσβληθεί ένα μεγάλο μέρος του προσωπικού;
Προφανώς και ήδη συμβαίνει αυτό. Πολλοί συνάδελφοι έχουν νοσήσει και βρίσκονται σπίτι αναρρώνοντας. Το οξύμωρο είναι ότι για εμάς η καραντίνα διαρκεί 7 ημέρες, ενώ για τους υπόλοιπους πολίτες 14, με αποτέλεσμα όταν επιστρέφουμε στα καθήκοντά μας να είμαστε δυνητικά φορείς μετάδοσης.
Σε κάθε περίπτωση, τα μέτρα ατομικής προστασίας είναι ελλειπή και οι συνθήκες είναι τέτοιες που μπορούν να εκθέσουν εμάς και τους ασθενείς σε κίνδυνο. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να βγει αρνητικός, κάποιος θετικός, αλλά επειδή θα έχουν συνυπάρξει στον ίδιο χώρο να καταλήξουν και οι δύο θετικοί.
Επίσης, όταν νοσούν υγειονομικοί, αποδυναμώνεται το προσωπικό και όσοι μένουν πίσω δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στο φόρτο εργασίες.
Ταυτόχρονα, οδηγία του ΕΟΔΥ αναφέρει πώς αν υπάρχουν ελλείψεις, πρέπει να χρησιμοποιούμε μία μάσκα σε όλη τη βάρδια ή αν δεν έχουμε γάντια να πλύνουμε τα χέρια μας. Και αυτό είναι δημόσιο έγγραφο!
Δεν πηγαίνει πίσω και η νοσηλεία των ασθενών που δεν έχουν σχέση με τον κορωνοϊό;
Όχι. Όταν ένα νοσοκομείο γίνεται αναφοράς, τότε οι υπόλοιποι ασθενείς παραπέμπονται σε άλλο. Το θέμα είναι εδώ είναι ότι πολλοί είναι αυτοί που έχουν πραγματικά ανάγκη και υπό τον φόβο της πανδημίας αποφεύγουν το νοσοκομείο. Η κατάστασή τους χειροτερεύει και φτάνουν πολύ επιδεινωμένοι στα επείγοντα, όποτε έχουμε να αντιμετωπίσουμε σοβαρές καταστάσεις. Επίσης, πολλοί γιατροί προτιμούν να «διώξουν» με οδηγίες για το σπίτι έναν ασθενή από τα επείγοντα, παρά να τον νοσηλεύσουν -αν είναι σε ήπια κατάσταση- φοβούμενοι μην έρθει ο ασθενής σε επαφή με τον ιό ενδονοσοκομειακά, ενώ υπό φυσιολογικές συνθήκες τον κράταγαν.
Υπάρχουν πολλές απόψεις για τη χρήση της μάσκας. Από τη μία πρέπει να συμπεριφερόμαστε όλοι σαν ασθενείς, από την άλλη η μάσκα πρέπει να χρησιμοποιείται από συγκεκριμένους.
Η μάσκα είναι ένας φραγμός ανάμεσα σε εσένα και στο περιβάλλον. Άρα για τους γιατρούς είναι απαραίτητη. Η χρήση που κάνουν πολλοί πολίτες ακυρώνει τη χρησιμότητά της μάσκας, αλλά και των γαντιών.
Το θέμα δεν είναι αν τη φοράμε, αλλά πώς. Δεν έχει νόημα να χρησιμοποιούμε γάντια και να ακουμπάμε όλες τις επιφάνειες και μετά το στόμα μας. Είναι γελοίο.
Οι αριθμοί κρουσμάτων και νεκρών δείχνουν ότι η χώρα μας τα πάει καλά. Είναι σωστή μια τέτοια εκτίμηση;
Από τη στιγμή που δεν έχεις κάνει τεστ, δεν ξέρεις την πραγματική διασπορά του ιού στην κοινότητα. Στο νοσοκομείο επιλέγουμε ελάχιστους (που έρχονται με συμπτώματα) για να κάνουν τεστ.
Όταν κάνεις λίγα τεστ έχεις και λίγα κρούσματα. Έχουμε τελείως διαφορετική καταγραφή από την πραγματικότητα, μπορεί να είχαμε εκθετική καμπύλη με περισσότερα τεστ. Αντίστοιχα και με τους θανάτους. Ποιος ξέρει πόσοι πέθαναν από λοίμωξη του αναπνευστικού και δεν έχουν ελεγχθεί ως κρούσματα του κορωνοϊού;
Σίγουρα μία στοιχειωμένη έρευνα δεν είναι εύκολο εν μέσω πανδημίας, αλλά όσοι έρχονται στη διαλογή πρέπει να ελέγχονται. Εκεί θα έχεις την πραγματική εικόνα.
Τη στιγμή, μάλιστα που το Εθνικό Κέντρο Αιμοδοσίας προσφέρει 1000 τεστ την ημέρα, η κυβέρνηση χρυσοπληρώνει ιδιώτες. Επιλογές είναι…
Άρα δεν είναι ότι τα πάμε καλά ή κακά. Απλά δεν ξέρουμε.
Η κυβέρνηση εκθειάζει το νοσηλευτικό προσωπικό. Αυτό μεταφράζεται με έμπρακτη στήριξη;
Όχι. Ούτε τα χειροκροτήματα, ούτε να λέμε για την αυταπάρνηση το γιατρών είναι στήριξη στο ΕΣΥ. Ούτε, βέβαια, το δώρο Πάσχα, το αυτονόητο. Για να στηρίξεις ένα σύστημα υγείας που διαχειρίζεται μία πανδημία πρέπει να κάνεις προσλήψεις, να παρέχεις επαρκή μέτρα ατομικής προστασίας και να στελεχώσεις τις ΜΕΘ.
Έχουν ζητήσει από πολλά νοσοκομεία να καλυφθούν ανάγκες, δεν έχει γίνει σχεδόν καμία πρόσληψη και όσες έχουν γίνει είναι κυρίως τεχνικό προσωπικό. Αντί για προσλήψεις κάνουν μετακινήσεις -που συμφέρουν οικονομικά- και βέβαια παίρνουν εθελοντές.
Επίσης, μάσκες, γάντια, αντισηπτικά και ρόμπες δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα στα περισσότερα νοσοκομεία. Ή αν υπάρχουν είναι δωρεά από ιδιώτες.
Τέλος, για τις ΜΕΘ, υπάρχουν κλειστά κρεβάτια, ενώ φέρνουν προσωπικό ανεκπαίδευτο, που χρειάζεται πάνω από μήνα για να μπορεί να φροντίσει ασθενείς. Αντί να στηρίξουν τις ΜΕΘ του ΕΣΥ, επιλέγουν να ενοικιάζουν των ιδιωτικών, ούτε καν να τις επιτάσσουν.
Πρακτικά δεν έχει κάνει κάτι η κυβέρνηση. Αντιθέτως, την Παγκόσμια Ημέρα Υγείας έστειλε τα ΜΑΤ στον Ευαγγελισμό.
Παρόλα αυτά τα μέτρα δεν είναι σε θετική κατεύθυνση;
Ναι, αλλά το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Τα μέτρα δεν είναι από μόνα τους πανάκεια. Άλλο η πρόληψη, άλλο η θεραπεία.
Τέλος, αν είχες μία συμβουλή για τον κόσμο τι θα έλεγες;
Ψυχραιμία, καλή υγιεινή των χεριών, αποφυγή των άσκοπων μετακινήσεων και συναντήσεων, να ακούνε τους γιατρούς και όχι όλους όσους θεωρούν τους εαυτούς τους ειδικούς και λοιμοξιολώγους (αυτή την περίοδο).
Την επόμενη μέρα, ο κόσμος πρέπει να αντιληφθεί ότι την κρίση τη διαχειρίστηκε το Εθνικό Σύστημα Υγείας και οι «τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι», οπότε να δούμε πώς πρέπει να στηριχθεί και να παλέψουμε για αυτό.
