Το κουδούνι σίγησε. Η σχολική χρονιά ωστόσο δεν έχει ολοκληρωθεί. Υπό τις αντίξοες συνθήκες του κορωνοϊού τα πρώτα βήματα για την εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση φαίνεται πως έχουν ήδη προκαλέσει ανησυχίες σε μαθητές, δασκάλους και γονείς. Το περιοδικό μας έχει πάντα χώρο για να φιλοξενήσει κείμενα ανθρώπων που θέλουν να εκφραστούν. Αμέσως παρακάτω καταγράφουμε την πραγματικότητα όπως αυτή βιώνεται μέσα από τα μάτια δυο μαθητών.
/Του Λουκά Β., μαθητή Λυκείου Λιβαδειάς.
Οι αρχικές εντυπώσεις από το διαδικτυακό μας μάθημα δεν είναι ενθαρρυντικές. Αντιθέτως, η απογοήτευση και η αβεβαιότητα αποτελούν τα συναισθήματα που κατακλύζουν κάθε μαθητή. Αυτό διότι το πρόγραμμα είναι δυσλειτουργικό, υπάρχουν αρκετές καθυστερήσεις, ενώ παράλληλα, βασικά “εργαλεία” όπως οι κάμερες και τα μικρόφωνα παραμένουν κλειστά από πρόθεση μας αλλά και των καθηγητών. Ως συνέπεια χάνεται ο έλεγχος της τάξης και η διδασκαλία καθίσταται αδύνατη. Οι σχολικές ώρες είναι αισθητά περιορισμένες, δημιουργώντας σε εμάς προβληματισμούς για την προετοιμασία μας αλλά και την κάλυψη της ύλης.
Επιπλέον, δεν είναι λίγοι οι νέοι που απουσιάζουν από το μάθημα, γεγονός που για κάποιους υποδηλώνει την δυσαρέσκεια και την απροθυμία τους να λάβουν μέρος σε αυτό το υποκατάστατο της εκπαίδευσης. Ωστόσο, αυτή δεν είναι η πραγματική αιτία. Έχετε αναρωτηθεί πόσοι συμμαθητές μας δεν έχουν την δυνατότητα να συμμετάσχουν στο e-learning λόγω της έλλειψης εξοπλισμού (Η/Υ, κινητό τηλέφωνο, ακόμα και Ίντερνετ); Έχει μεριμνήσει το κράτος για την παροχή συσκευών στους νέους; Ή επιθυμεί την τηλεκπαίδευση “Αριστείας”; Συνειδητοποιούμε, λοιπόν, ότι η παιδεία και η μόρφωση, πολλές φορές, δεν έχουν δωρεάν, αλλά άδικο και άνισο χαρακτήρα .
Είναι αξιοσημείωτο ότι η πίεση μεταφέρεται και στους καθηγητές, οι οποίοι δεν δύνανται να εξοικειωθούν με τη νέα μέθοδο διδασκαλίας και να την φέρουν εις πέρας παρά την -πιθανή- προσπάθειά τους. Η επιτυχία του λειτουργήματός τους στηρίζεται στην καλή γνώση των υπολογιστών, που -δικαιολογημένα- δεν θεωρείται δεδομένη. Άρα, αποδίδεται μερίδιο ευθύνης και σε εκείνους, για την πλήρη αποτυχία του εγχειρήματος, δίχως να αναζητούνται οι πραγματικοί υπεύθυνοι.
Από την άλλη πλευρά, οι γονείς ανησυχούν για τις επιπτώσεις της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης στην επίδοση μας -όσων διαθέτουν Η/Υ ή άλλη συσκευή- σε ενδοσχολικό και σε πανελλαδικό επίπεδο. Βλέπουν με καχυποψία την νέα μορφή εκπαίδευσης, ενώ αμφιβάλλουν αν είναι αποδοτική.
Γίνεται δηλαδή αντιληπτό, ότι η παταγώδης αποτυχία του υπουργείου Παιδείας και της κυβέρνησης να προωθήσει ένα μοντέλο εκμάθησης, δεν επηρεάζει μονάχα εμάς, αλλά και το στενό μας περιβάλλον. Ποια όμως πρέπει να είναι η στάση όλων σε αυτή την απελπιστική κατάσταση;
Είναι αναγκαίο να την αντιμετωπίσουμε επικριτικά, να εκφράσουμε ως μαθητές και μη, τα παράπονα και τους προβληματισμούς μας, ώστε να βελτιωθεί ο τρόπος μετάδοσης της γνώσης. Γιατί αυτό που οφείλουμε να αξιώσουμε είναι η λειτουργική και όχι η προαιρετική εκπαίδευση. Γιατί δεν ανεχόμαστε την υποβάθμιση της διδασκαλίας. Γιατί μαθητές, εκπαιδευτικοί και γονείς απαιτούμε σεβασμό και όχι απαξίωση. Γιατί πρέπει να αποδοθούν ευθύνες στους κρατικούς μηχανισμούς.
/της Δήμητρας Μ., μαθήτριας Λυκείου Λειβαδιάς
Πάει λίγος καιρός από τότε που ο κόσμος απειλείται με την εμφάνιση ενός θανατηφόρου ιού που έχει λάβει χαρακτηριστικά πανδημίας . Ο ιός αυτός, έπληξε διάφορους τομείς και έτσι δεν ήταν δυνατόν να μην επηρεάσει και τον τομέα της εκπαίδευσης.
Το γεγονός αυτό προκάλεσε μεγάλη ανησυχία και αβεβαιότητα κυρίως στους μαθητές της τρίτης λυκείου οι οποίοι πλησίαζαν ολοένα και πιο κοντά στις ημερομηνίες των πανελλαδικών. Παράλληλα όμως με τους μαθητές, την ανησυχία κι όλο αυτό τον πανικό μοιράστηκαν τόσο οι γονείς όσο και οι καθηγητές.
Από την κυβέρνηση έγινε μια πρώτη προσπάθεια παρέμβασης στην κατάστασή αυτή, με τη δημιουργία ειδικών εφαρμογών για να μπορούν να συνεχιστούν τα μαθήματα, δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στους τελειόφοιτους της τρίτης λυκείου. Είναι όμως αυτό αρκετό;
Είναι προς τιμήν των κυβερνώντων ότι δεν απαξίωσαν την εκπαίδευση τη στιγμή που ένας ιός απειλούσε και τη χώρα μας, μαζί με όλες τις υπόλοιπες, όμως κατά πόσο είναι βοηθητικό για τους μαθητές;
Αρχικά, δεν είναι βέβαιο πως όλοι οι μαθητές έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο ή έστω είναι εξοικειωμένοι με αυτό! Η γνώση δεν μεταδίδεται μέσω ενός τηλεφωνήματος! Η γνώση δεν μεταδίδεται χωρίς προσωπική επαφή! Η γνώση δε μεταδίδεται μέσω μιας οθόνης!
Οι ανησυχίες λοιπόν και το άγχος που έχει δημιουργηθεί στους μαθητές επηρεάζουν και το άμεσο οικογενειακό τους περιβάλλον, τους γονείς με λίγα λόγια. Οι γονείς κατανοώντας τα προβλήματα των παιδιών τους αγχώνονται στον ίδιο βαθμό με εκείνα αφού αμφιταλαντεύεται η επίδοση τους λόγω αυτής της κατάστασης που επικρατεί η οποία αποσυντονίζει και αποσπά την προσοχή των παιδιών!
Οι καθηγητές! Τι γίνεται με τους καθηγητές; Η τηλεκπαίδευση, είναι μία καινούργια μορφή μετάδοσης γνώσεων και ένα φαινόμενο που δείχνει πώς η τεχνολογία εισχωρεί σε όλα τα επίπεδα της ζωής του ανθρώπου. Όμως ποιος βεβαιώνει πως οι καθηγητές όλοι έχουν τον απαραίτητο εξοπλισμό και τις αντίστοιχες γνώσεις ώστε να συνδεθούν και να διδάξουν τα παιδιά; Οι καθηγητές που στηρίζουν τους μαθητές τους και που νιώθουν την ανάγκη να τους βοηθήσουν πως θα τα καταφέρουν; Η κυβέρνηση λοιπόν γιατί δεν εξέτασε αυτά τα πιθανά ενδεχόμενα;
Είναι απαραίτητη η λύση σε αυτού του είδους τα προβλήματα ώστε να μπορεί η διάδοση των γνώσεων να γίνεται με αποτελεσματικό τρόπο και να έχουν όλοι πρόσβαση σε αυτή. Η γνώση δεν είναι μόνο για τους “γκατζετάκιδες”. Η γνώση δεν είναι για αυτούς που έχουν να πληρώσουν το ίντερνετ ή για αυτούς που μπορούν και αγοράζουν τα απαραίτητα μέσα για να συμμετέχουν στις ηλεκτρονικές ” τάξεις”.
Η κυβέρνηση πρέπει να σκεφτεί και να ενεργήσει με τρόπο ώστε μαθητές, γονείς και καθηγητές, ακόμη και μέσα σε αυτό το πλαίσιο του ιού που είναι οφθαλμοφανές ότι επηρεάζει τους ανθρώπους αρνητικά, να ξεφύγουν από την αβεβαιότητα και να ακολουθήσουν έναν δρόμο όπου η γνώση θα είναι για όλους και όλες και κανένας δε θα μένει εκτός.
