/ Της Άντυς Κουκλάδα
Με κεντρικό σύνθημα “Ενώνουμε τις φωνές μας ενάντια στο παράλογο. Για το δίκαιο. Για την Ηριάννα. Θα μπορούσε να ήσουν εσύ”, την Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου, πλήθος κόσμου κατέφθασε στο Πάρκο Στρατού στο Γουδή, προκειμένου να δώσει ένα ηχηρό μήνυμα αλληλεγγύης για την παράλογη καταδίκη της Ηριάννας.
Φίλοι, μουσικοί και αλληλέγγυοι ένωσαν τις φωνές τους για την 29χρονη Ηριάννα, η οποία τον Ιούνιο καταδικάστηκε σε 13 χρόνια κάθειρξη, χωρίς κανένα στοιχείο. «Για την Ηριάννα σπάμε τη σιωπή και το φόβο και δίνουμε δύναμη στον αγώνα για την αλήθεια και το δίκιο», ήταν το μήνυμα των διοργανωτών της συναυλίας.
Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα μπαίνοντας στον χώρο, ήταν νέα άτομα. Στα πρόσωπά τους διέκρινα θυμό και αγωνία. Πού είναι άραγε η ελπίδα; Που είναι η δικαιοσύνη; Υφίσταται άραγε αυτή η έννοια; Ίσως όχι. “Κάτω τα χέρια από τις ζωές μας”, ανέγραφε με μεγάλα μαύρα γράμματα ένα πανό που είχε κρεμαστεί δίπλα από την σκηνή που θα εμφανίζονταν οι καλλιτέχνες.
Πρώτος ανέβηκε στην σκηνή ο Σπύρος Γραμμένος, τον οποίο διαδέχτηκε ο Φοίβος Δεληβοριάς. “Λευτεριά στην Ηριάννα παιδιά!”, αναφώνησε και αμέσως μετά τραγούδησε το “Γυφτάκι”. Φιγούρες μικρών και μεγάλων τριγυρνούσαν στο χώρο, άλλοι έπιναν μπύρες, άλλοι σιγοτραγουδούσαν τα κομμάτια κι άλλοι κάθονταν στο γρασίδι. Άτομα τόσο διαφορετικά. Όμως είχαν έναν κοινό στόχο. Να αθωωθεί η Ηριάννα. Να κυριαρχήσει το δίκιο.
”Είμαστε στον αγώνα ενάντια στον αυταρχισμό, στον αγώνα για το δίκιο”, είπαν οι Social Waste, που ανέβηκαν αργότερα στην σκηνή. Το ελληνικό χιπ χοπ συγκρότημα, με το έντονο αντιφασιστικό στίγμα, αφιέρωσε ένα κομμάτι στον 15χρονο Μπερκίν Ελβάν από την Τουρκία, ο οποίος το 2014 έπεσε θύμα της αστυνομικής βίας χάνοντας την ζωή του, με αποτέλεσμα να γίνει σύμβολο μιας εξεγερμένης γενιάς. Γιατί η εξέγερση πολλές φορές είναι το αποτύπωμα ενός έντονου γεγονότος που πυροδότησε μεγάλη κοινωνική δυσαρέσκεια. “Ο Παύλος ζει, τσακίστε τους ναζί”, ακουγόταν κατά την διάρκεια του τραγουδιού. Η εξεγερμένη γενιά ήταν και στην συναυλία. Γιατί η “δικαιοσύνη” στερεί σε μια 29χρονη κοπέλα το δικαίωμα να ανασάνει ελεύθερη.
Η πιο συγκινητική στιγμή της συναυλίας, ήταν όταν στενοί φίλοι της Ηριάννας ανέβηκαν πάνω στη σκηνή: “Ήμασταν εκεί, όταν παρά τον φόβο αποφάσισε να μην αφήσει τους περιοριστικούς όρους να περιορίσουν την ζωή της”, φώναξε ο φίλος της με τρεμάμενη φωνή και συνέχισε: “..ήμασταν στην δίκη της και είδαμε τα πάντα. Βιώσαμε τον τρόμο που μεταφραζόταν σε 13 χρόνια φυλάκιση χωρίς αναστολή. Ήμασταν εκεί που την πήραν μέσα από τα χέρια των δικών της, είδαμε την τελευταία αγκαλιά με τον σύντροφό της και ακούσαμε τον ήχο των χειροπεδών. Δεν θα την λυγίσουν, είπαμε και το βάλαμε σκοπό. Είναι επικίνδυνη για την κοινωνία, είπαν. Όμως, δεν πρέπει να ανεχόμαστε το άδικο, κανείς δεν πρέπει να μένει μόνος. Αρνούμαστε να συνηθίσουμε την Ηριάννα στην φυλακή. Είμαστε περήφανοι για την φίλη μας, θα είμαστε όπου χρειαστεί να υπερασπιστούμε το δίκιο. Αγάπη και δύναμη μέχρι τέλους. Λευτεριά στην Ηριάννα, λευτεριά σε όλους μας”.
Τη σκυτάλη πήρε η Ματούλα Ζαμάνη, η οποία τραγούδησε μεταξύ άλλων, το «Θεε μου μεγαλοδύναμε» και το «Αερικό». Με καπνογόνα και αναπτήρες αναμμένους, ο κόσμος τραγουδούσε δυνατά «όσες κι αν χτίζουν φυλακές, κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό, που όλο θα δραπετεύει». Γιατί το μυαλό δε μπορεί να το φυλακίσει κανείς. Αυτό ήταν το μήνυμα των χιλιάδων ατόμων που κατέφθασαν στο Άλσος.
Στην σκηνή ανέβηκε εκπρόσωπος από το κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, αναφέροντας «όπως είπε ο Λουντέμης, χρειάστηκαν χιλιάδες χρόνια τα τέσσερα πόδια να γίνουν δύο, δεν θα τα ξανακάνουμε τέσσερα». «Είμαστε στο πλευρό σου Ηριάννα. Κουράγιο και σε λίγο καιρό θα είσαι ελεύθερη και δικαιωμένη. Venceremos, αδέρφια! Λευτεριά στην Ηριάννα!».
Ήδη, στην μέση της συναυλίας, έμαθα ότι κόπηκαν πάνω από 30.000 κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης για τα δικαστικά έξοδα της Ηριάννας. Κοίταξα γύρω μου, την ώρα που ο Manu Chao είχε ανέβει στην σκηνή με την κιθάρα του και έπαιζε το τραγούδι “Libertad”, που σημαίνει “ελευθερία” και το αφιέρωσε, φυσικά, στην Ηριάννα. Ο κόσμος τραγουδούσε με πάθος, με ένταση. Το σύνθημα “το πάθος για την λευτεριά, είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά”, αντηχούσε ανάμεσα στο πλήθος. “Oh libertad! Divina libertad! Quiero salir, y no me abren la puerta” (=“ω ελευθερία, θεία ελευθερία, θέλω να φύγω και δεν μου ανοίγουν την πόρτα”), συνέχισε να τραγουδά ρυθμικά ο Manu Chao.
Στην συνέχεια, ο Δημήτρης Αποστολάκης, αντίκρισε τον κόσμο. «Απόψε θα παίξουμε για την αποφυλάκιση της Ηριάννας», είπε και συνέχισε «είναι αναξιοπρεπές για το ανθρώπινο είδος να υπάρχει το σαδιστικό μέτρο της φυλακής, που έχει καταβολές στο φεουδαρχικό σύστημα. Φτου ξελεφτεριά για όλους, όχι μόνο για την Ηριάννα. Για ποιον είναι χτισμένες οι φυλακές; Μόνο για αυτούς που αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία του εξουσιαστικού συστήματος, για εσάς, για εμάς όλους». Σε ένα εξαιρετικό ντουέτο με τον Γιάννη Χαρούλη, τραγούδησαν τον «Ακροβάτη», ενώ ο κόσμος εξακολουθούσε να παραμένει στη μαραθώνια συναυλία, που διήρκησε πάνω από 6 ώρες.
Εκ μέρους της οικογένειας την Ηριάννας, ανακοινώθηκε στο κοινό ότι μέρος των εσόδων θα δοθεί σε πρόσφυγες κρατούμενους. «Σας ευχαριστούμε και εσάς και όλους τους καλλιτέχνες που ζητούν το δίκιο και μάχονται για το παράλογο. Λευτεριά στην Ηριάννα!».
Κορυφαία στιγμή της συναυλίας, όταν ανέβηκε στην σκηνή ο Δημήτρης Μυστακίδης μαζί με τον Γιάννη Αγγελάκα, τον Δημήτρη Χαϊνη και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, για να τραγουδήσουν ρεμπέτικα. Γιατί όπως είπε ο Θανάσης «όπως η Ηριάννα έτσι και τα ρεμπέτικα, κυνηγήθηκαν από τις δομές της εξουσίας». Στο τέλος, τραγουδήθηκε το γνωστό και αγαπημένο «Πεχλιβάνης», ενώ η συναυλία τέλειωσε με τους VIC τις πρώτες πρωινές ώρες.
Η ελπίδα των πάνω από τριάντα χιλιάδων ατόμων, που βρέθηκαν στο Άλσος Στρατού στο Γουδή, είναι αυτή που κρατά μια γενιά που δέχθηκε το μεγάλο πλήγμα της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και θεσμικής κρίσης, όρθια. Μια γενιά που τολμά να αντιστέκεται για να πάρει πίσω αυτά που της ανήκουν. Για να πάρει πίσω την ζωή της.
Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε από την μεγάλη συναυλία, είναι το σύνθημα που ανέγραφε το πανό πίσω από την σκηνή:
«Ποιων η δικαιοσύνη το δίκιο θα δικάσει;»
