/ Επιμέλεια: Ιώ Φλώρου, Κατερίνα Τσατσαρώνη
Από την Αργεντινή έως και την Πολωνία, οι γυναίκες αγωνίζονται για ένα κοινό σκοπό∙ το δικαίωμα να ζουν ελεύθερες και να αποφασίζουν οι ίδιες για το μέλλον τους.
Ούτε μία λιγότερη.
Στην πόλη Μαρ Δελ Πλάτα, της Αργεντινής, στις αρχές Οκτώβρη, η 16χρονη Λουσία μεταφέρεται στο νοσοκομείο, όπου και χάνει την ζωή της από καρδιακή προσβολή. Η Λουσία απήχθη και υπέστη βιασμό, αφού πρώτα της χορήγησαν ναρκωτικές ουσίες.
Η ιστορία της ταρακούνησε την Αργεντινή και στάθηκε αφορμή διαμαρτυρίας για χιλιάδες γυναίκες. Άλλωστε, ο βιασμός της δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό. Σύμφωνα με το Μόνιμο Συμβούλιο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, κάθε 30 ώρες σκοτώνεται μια γυναίκα στην Αργεντινή. Έτσι το 2015, υπολογίζεται ότι σημειώθηκαν περίπου 240 θάνατοι λόγω φύλου.
Μία εβδομάδα αργότερα, από το θάνατο της Λουσία, γυναίκες ντυμένες στα μαύρα με σύνθημα ”Ni Una Menos” (ούτε μία λιγότερη), αποφάσισαν να απέχουν για μια ώρα από κάθε εργασία τους και να διαδηλώσουν ενάντια σε κάθε μορφή βίας που ασκείται στο γυναικείο φύλο. Αποτέλεσμα των μαζικών διαδηλώσεων, σε ολόκληρη την Λατινική Αμερική, ήταν η δέσμευση του προέδρου της Αργεντινής σε μια σειρά μέτρων καταπολέμησης της βίας κατά των γυναικών μέσα στο 2017.
Δικό μου το σώμα, δική μου η απόφαση.
Μια άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, είναι η προσπάθεια επιβολής στην ήδη συντηρητική νομοθεσία της Πολωνίας, ενός νέου νομοσχεδίου που θα απαγορεύει τις αμβλώσεις. Η ενέργεια αυτή αφαιρεί κάθε δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματος των γυναικών.
Και στην περίπτωση της Πολωνίας, γυναίκες εξίσου ντυμένες στα μαύρα απείχαν από τις δουλειές τους και με συμπαραστάτες αρκετούς άντρες, εναντιώθηκαν σε ένα νομοθετικό πλαίσιο που θέτει τόσο σε κίνδυνο τις ζωές τους, όσο καταπατάει και το δικαίωμά τους να αποφασίζουν αυτές για το ίδιο τους το σώμα.
Μια εβδομάδα νωρίτερα, είχε πάρει έκταση η περίπτωση μιας δωδεκάχρονης, η οποία γέννησε παρά τις επιφυλάξεις των γιατρών. Σύμφωνα με τον τότε υπάρχοντα νόμο, οποιαδήποτε άρνηση γέννας προέβλεπε ποινή 2 χρόνων για τους γιατρούς.
Τελικά, υπό την πίεση των 100.000 γυναικών, που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις το νομοσχέδιο, απορρίφθηκε στο εθνικό κοινοβούλιο, χωρίς όμως αυτό το γεγονός να αποτελεί πραγματική ανάσα ελευθερίας για τις γυναίκες. Διακύβευμα παραμένει η ισχύς της απόφασης σε περιοχές αποκομμένες από τα αστικά κέντρα, όπου κυριαρχεί η φτώχεια και ο συντηρητισμός.
Έτυχε;
Η κάθε μορφή βίας και απαξίωσης των γυναικών δεν αποτελεί μάλλον μια μακρινή και ξένη εικόνα για την ελληνική κοινωνία. Ο ”νταής” και ”μάτσο” άντρας που βρίζει και δέρνει την κοπέλα του, η σεξουαλική παρενόχληση στο γραφείο, το “Ψιτ Ψιτ” στο δρόμο και η απαγόρευση των εκτρώσεων κατά την χριστιανική ηθική είναι εικόνες που συναντάμε καθημερινά και δεν έχουν εξαλειφθεί. Ακόμα και σήμερα, το μεγαλύτερο κλισέ του βιασμού είναι η επίρριψη ευθύνης στο θύμα για τον τρόπο που ντύνεται και «προκαλεί».
Επομένως, τίποτα δεν έτυχε, αλλά υποβόσκει ακόμα και στις πιο προοδευτικές κοινωνίες με την ανοχή όλων.
