/Της Ελένης Νικολάτου
Θες να παντρευτείς ;
Να ζήσεις με τον/την σύντροφό σου ;
Να αποκτήσεις παιδιά ;
Σε μία πατριαρχική κοινωνία που δομείται πάνω στην ύπαρξη της ετεροκανονικότητας, η δυνατότητα αυτών των επιλογών είναι δεδομένη και αυτονόητη για ένα ετεροφυλόφιλο άτομο. Τι γίνεται όμως αν έχεις διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό ή διαφορετική ταυτότητα φύλου ; Για τα μέλη της LGBTQI+ κοινότητας ορισμένα βασικά δικαιώματα δεν είναι και τόσο δεδομένα.
Αν και τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικά βήματα προόδου στο πεδίο των κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, απέχουμε ακόμα αρκετά από το να ικανοποιηθούν πολλά από τα πάγια αιτήματα της LGBTQIκοινότητας. Η ψήφιση του νόμου που επιτρέπει την αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, η επέκταση του σύμφωνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, καθώς και η νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου αποτελούν σημαντικά μεν, αλλά όχι αρκετά μέτρα για την εξάλειψη των διακρίσεων.
Σε μια κοινωνία που κάνει την εμφάνισή του ένα κύμα νεοσυντηρητισμού, όπου η εκκλησία εξαπολύει κηρύγματα μίσους και τα δικαστήρια της δίνουν άλλοθι, το αίτημα της θεσμοθέτησης του πολιτικού γάμου για όλα τα ζευγάρια, ανεξαρτήτως φύλου, έχει καίρια σημασία.Με την θεσμοθέτηση του πολιτικού γάμου, το κράτος επιτέλους αναγνωρίζει και εξισώνει τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών με αυτά των ετερόφυλων, σταματώντας να τα αντιμετωπίζει ως κάτι που δεν υπάρχει ή ως κάτι ‘’λιγότερο κανονικό’’. Ταυτόχρονα, τα ομόφυλα ζευγάρια θα πρέπει να έχουν την δυνατότητα να απολαμβάνουν όλα τα δικαιώματα που απορρέουν από το γάμο, όπως είναι οι παροχές εγγάμων, τα κληρονομικά, τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα κλπ., σταματώντας έτσι να ζουν στην σκιά.
Παράλληλα, αν και πλέον τα ομόφυλα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης έχουν τη δυνατότητα να γίνουν ανάδοχοι γονείς, δεν έχουν ακόμα το δικαίωμα της τεκνοθεσίας. Αν και επιστημονικά είναι αποδεδειγμένο πολλάκις ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η ταυτότητα φύλου των γονέων δεν επηρεάζουν την υγιή ψυχική και σωματική ανάπτυξη των παιδιών, αυτά εξακολουθούν να αποτελούν αρνητικό κριτήριο στην διαδικασία τεκνοθεσίας. Το κράτος, με αυτό τον τρόπο, όχι μόνο αποκλείει από το δικαίωμα της γονεϊκότητας τα άτομα της LGBTQIκοινότητας, αλλά αγνοεί και τις ήδη υπάρχουσες οικογένειες από ομόφυλα ζευγάρια, αφήνοντάς τες απροστάτευτες και ”αόρατες”.
Έχει έρθει η στιγμή, λοιπόν, το δικαίωμα στον γάμο και στην τεκνοθεσία να είναι τόσο δεδομένο για τα μέλη της LGBTQI+ κοινότητας, όσο είναι και για έναν ετεροφυλόφιλο άντρα ή γυναίκα. Έχει έρθει η στιγμή να πάψουν θεσμικά και ουσιαστικά οι διακρίσεις εις βάρος ανθρώπων εξαιτίας της σεξουαλικής τους προτίμησης ή της ταυτότητας φύλου τους. Έχει έρθει η στιγμή να καταλάβουμε ότι δεν πρόκειται για τίποτα παραπάνω από το αυτονόητο.
