Το απρόοπτο είναι αυτό που κάνει τόσο… δημοκρατικό τον αθλητισμό! Όλοι έχουν “δικαίωμα στο όνειρο” από την Βούλα Πατουλίδου, που έκανε την μεγαλύτερη έκπληξη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 στα 100μ. εμπόδια, μέχρι την αγγλική Λέστερ, που ήταν από τα φαβορί στα γραφεία στοιχημάτων για υποβιβασμό και τελικά κατέκτησε την Πρέμιερ Λιγκ τρεις αγωνιστικές πριν το φινάλε!
Η Λέστερ πλέον αποτελεί ένα σημείο αναφοράς, σημείο αναφοράς για την υπομονή, την ομαδικότητα, το κυνήγι στο όνειρο..Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης είναι σαν να λέγαμε σήμερα ότι το πρωτάθλημα της Σούπερ Λιγκ θα το πάρει του χρόνου π.χ. ο… Παναιτωλικός(δεν έχω κάτι προσωπικό με το Αγρίνιο)! Στην Ελλάδα κανείς “ουδέτερος”, πλέον, δεν συγκινείται από το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός παίρνει το πρωτάθλημα με 30 βαθμούς διαφορά, αλλά όλοι “τρελαθήκαμε” με τα δύο τρίποντα του Σπανούλη σε “νεκρό” χρόνο, που έδωσαν το πρωτάθλημα μπάσκετ στον Ολυμπιακό….(αξίζει αναφορά διότι είναι σπάνιο για τον Σπανούλη, ειδικά μέσα στο ΟΑΚΑ!).
Το παράδειγμα όμως της Λέστερ έχει πολλούς αποδέκτες, και ειδικά στην Ελλάδα, γιατί στην χώρα μας πολλοί είναι αυτοί που προβαίνουν να σε κατηγορήσουν σαν τον υπαίτιο μίας αποτυχίας, δείχνοντάς σε επιδεικτικά με το δάκτυλο. Αυτοί που έβγαλαν “άχρηστο” τον προπονητή Κλαούντιο Ρανιέρι, όταν ανέλαβε την Εθνική μας ποδοσφαίρου κρίνοντας από τα αποτελέσματα λίγων μόλις μηνών.
Ένα χρόνο μετά όλοι “βγάζουν το καπέλο” στον Ιταλό τεχνικό, που ψηφίστηκε ως κορυφαίος προπονητής και στην χώρα του για την αγωνιστική περίοδο 2015-2016, αφού πήρε μια ομάδα χαμηλού “μπάτζετ”, σύμφωνα με τα δεδομένα της Πρέμιερ Λιγκ και κατάφερε με παίκτες “εργάτες” να την μετατρέψει σε μια ποδοσφαιρική “μηχανή”. Η ομάδα ανέβηκε στην πρώτη θέση της βαθμολογίας στα μέσα του πρωταθλήματος και μέχρι το τέλος διεύρυνε τη διαφορά από τους “πλουσιότερους” ανταγωνιστές της.
Εμβληματική μορφή για τη Λέστερ είναι ο χαρισματικός επιθετικός της, ο Τζέιμι Βάρντι. Η ιστορία του, κάπως διαφορετική από αυτή των υπολοίπων αστέρων του Αγγλικού πρωταθλήματος, πριν γίνει το αστέρι που είναι σήμερα (που μετά από τα ασύλληπτα ρεκόρ που πέτυχε η φιγούρα του κοσμούσε ακόμα και συσκευασία γνωστής εταιρίας chips) έχει περάσει πολλά, αλλά αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα σε όλους όσους αντιμετωπίζουν δυσκολίες, ώστε να μην το βάζουν κάτω, να παίρνουν δύναμη, να πεισμώνουν και να κυνηγούν το όνειρο. O Τζέιμι Βάρντυ (πριν γίνει ο αστέρας που είναι σήμερα) δούλευε εργάτης σε φαρμακευτική εταιρεία και συγκολλητής μέταλλων. Την ίδια στιγμή έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα, ενώ αγωνιζόταν στην ερασιτεχνική Φλίτγουντ Τάουν, όπου είχε πετύχει 31 γκολ σε 36 ματς. Σε μια συνέντευξή του ο Βάρντι θυμάται: “Ξυπνούσα στις 7 το πρωί για να πάω κατευθείαν στο εργοστάσιο.
Σχολούσα στις 4:15, 4:30. Κατευθείαν στο αυτοκίνητο και τρέξιμο για να προλάβω να πάω στο Χάλιφαξ. Στάση σε οποιοδήποτε βενζινάδικο είχε φαγητό. Έπρεπε να βάλω κάτι στο στομάχι μου. Οτιδήποτε! Δεν γινόταν να πάω νηστικός για προπόνηση. Μετά ποδόσφαιρο. Χωρίς κανόνες. Χωρίς όρια. Σε αυτές τις κατηγορίες το ξύλο πέφτει ασταμάτητο ακόμα και σε κάθε προπόνηση. Τελειώναμε κατά τις 10-11 το βράδυ. Επιστροφή στο σπίτι, πτώμα. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να σύρω το κορμί στο κρεβάτι για ύπνο. Τίποτα άλλο..”.Στις 17 Μαΐου 2012 τον ανακαλύπτουν τα “λαγωνικά” της Λέστερ δίνοντας 1 εκατομμύριο λίρες για τον αποκτήσουν από την Φλίντγουντ, ποσό ρεκόρ για μη επαγγελματία ποδοσφαιριστή. Mία ιδέα για τα… προσεχώς της φετινής χρονιάς είδαν τον Σεπτέμβρη του 2014 οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ, όταν η ομάδα τους έχασε από την Λέστερ με 5-3, ενώ είχε προηγηθεί 1-3, με τον Βάρντι να έχει συμμετοχή και στα 5 γκολ της ομάδας του!
Η συνέχειά του, γνωστή. Άγγιξε την κορυφή. Ζει το όνειρο σαν ένας από τους κορυφαίους σκόρερ της Πρέμιερ Λιγκ, μέλος της εθνικής ομάδας της Αγγλίας, με την φανέλα της οποίας έχει την ευκαιρία να συνεχίσει το φετινό όνειρο του και -γιατί όχι;- να γίνει πρωταγωνιστής στα γήπεδα της Γαλλίας.
