“Υπάρχουν πολλές καλές μπάντες, λίγοι χώροι και φεστιβάλ”
/ Συνέντευξη στον Δημήτρη Κλαυδιανό
Βρήκα τη Δάφνη να με περιμένει τρώγοντας παγωτό και ξεκινήσαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα και όχι ακριβώς μια συνέντευξη. Απόφοιτη του τμήματος Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού και ασχολείται και με τον κινηματογράφο. Αμήχανοι και οι δυο ως προς τους ρόλους μας τελικά συζητήσαμε ως 2 μουσικοί που μοιράστηκαν τις ανησυχίες τους για την εναλλακτική ελληνική σκηνή. Τη βομβαρδίζω με ερωτήσεις, για τα πάντα, για τους συναυλιακούς χώρους, το ραδιόφωνο, τα social media, το κοινό, τις δισκογραφικές κ.ο.κ.
Στις απαντήσεις της φαίνεται η δυσκολία που έχουν μπάντες σαν τους Daphne And The Fuzz να παίζουν συχνά τη μουσική τους. Θεωρεί ότι η indie σκηνή ευνοείται από την άνοδο των social media ωστόσο τα «κλασσικά» media έχουν ακόμα ισχυρή επιρροή. Ταυτόχρονα, μου εκμυστηρεύεται πόσο περίεργο της φαίνεται που το βίντεο κλιπ τους παίζεται στο κανάλι Mad, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα, όμως, ότι από αντίστοιχες μπάντες παίζονται ελάχιστα βίντεο.
Η Δάφνη Λάζου, γράφει μουσική και στίχους και τραγουδάει στους Daphne and the Fuzz. Ήχος φρέσκος με πολλές αναφορές σε indie, folk ψυχεδέλεια και πάντα λίγο πιο ηλεκτρισμένοι όταν βγαίνουν στη σκηνή. Η ίδια αποφεύγει να χαρακτηρίσει τη μουσική της κάπως. Μια μπάντα που λογικά θα την συναντάμε μπροστά μας το επόμενο διάστημα. Φέτος κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ το Daphne and the Fuzz, τον Ιούλιο θα παίξουν στο Up Festival και έπεται συνέχεια…
Τα μέλη της μπάντας εκτός από τη Δάφνη Λάζου είναι οι: Γιάννης Ράλλης – κιθάρα, Ορέστης Μπενέκας-πλήκτρα, Βασίλης Νησσόπουλος- μπάσο, Δημήτρης Δουμουλιάκας- ντραμς. Όπως μας είπε η ίδια « τους διάλεξα έναν προς έναν, έχοντάς τους ακούσει σε άλλες μπάντες και μου άρεσε πολύ η αισθητική τους»
Πότε ξεκινήσατε τους Daphne and the fuzz και τι είχατε στο μυαλό σας τότε; Ποιες ήταν οι φιλοδοξίες σας για την μπάντα;
Ξεκινήσαμε τη μπάντα το 2012 μαζί με κάποιους φίλους από το ωδείο που πήγαινα. Από τότε έχουν αλλάξει κάποια από τα μέλη, βρήκαμε σιγά σιγά τον ήχο μας. Θέλαμε απλώς να παίξουμε τα κομμάτια μoυ, να μην τα παίζω μόνο στο πιάνο μόνη μου, στην πορεία βγήκε και το «Dοοp Dοοp» (το πρώτο τους single) που πήγε σχετικά καλά και αποφασίσαμε να το δούμε πιο σοβαρά.
Τώρα βρισκόσαστε σε μια καλή φάση, έχετε κάνει αρκετές συναυλίες, μόλις βγάλατε το πρώτο σας Album, κάνατε κάποια video clip θα παίξετε και στο Up Festival, θεωρείς ότι υπάρχουν προοπτικές το γκρουπ να συνεχίσει μια επαγγελματική πορεία;
Ανυπομονούμε πολύ για το Up festival και για κάποια άλλα καλοκαιρινά φεστιβάλ, στα οποία πιθανώς θα συμμετάσχουμε. Όλα δείχνουν ότι πηγαίνουν καλά, σίγουρα όμως απαιτείται πολλή δουλειά ακόμη σε συνδυασμό με τύχη και οργάνωση για να πούμε πως μπορεί να υπάρξει μια σταθερή επαγγελματική πορεία.
Ανοίγματα στο εξωτερικό;
Είναι κάτι που θα το θέλαμε πολύ και υπάρχει στα σχέδιά μας, αλλά θέλει χρόνο για να γίνει κάτι τέτοιο, κάποιο budget και πολύ καλή οργάνωση.
Έχετε δοκιμάσει να συνεργαστείτε με άλλες μπάντες ώστε να διοργανώσετε από κοινού συναυλίες, όπως συχνά συμβαίνει;
Ναι, όντως γίνονται κάποιες τέτοιες κινήσεις και είναι πολύ όμορφο και θετικό να συνεργάζονται μπάντες στην προσπάθεια δημιουργίας μιας Αθηναϊκής – Ελληνικής μουσικής σκηνής.
Θα μπορούσε σε αυτή τη διαδικασία να παίξει ένα ρόλο κάποιος δημόσιος φορέας- αυτό που αποκαλούμε γενικά «δημόσιο» – να βοηθήσει μια καινούρια μπάντα να κάνει το βήμα παραπάνω;
Μου φαίνεται πολύ δύσκολο να μπορέσει να το κάνει, εδώ δεν δίνει λεφτά για τον κινηματογράφο που ήδη υπάρχει ένα Κέντρο Κινηματογράφου- «κέντρο μουσικών μπαντών» αντίστοιχα δεν υπάρχει οπότε είμαστε πολύ μακριά από αυτό. Εγώ θέλω να ελπίζω ότι κάποιος επιχειρηματίας ή κάποιο ίδρυμα, θα πει κάποια στιγμή: «Οκ, ας χρηματοδοτήσω κάποιες μπάντες να κάνουν ένα άνοιγμα στο εξωτερικό». Ίσως έτσι μπορέσει να βγει μια ελληνική σκηνή στο εξωτερικό, αλλιώς πρέπει να γίνει από το budget της μπάντας. Για να έχει όμως budget η μπάντα, πρέπει να έχει άλλες δουλειές, αν έχει άλλες δουλειές, δεν υπάρχει χρόνος για την μπάντα και πάει λέγοντας. Φυσικά το να μπορούσε να χρηματοδοτήσει τέτοιες προσπάθειες το κράτος θα ήταν το ιδανικό, κάτι που νομίζω ότι συμβαίνει ήδη στο εξωτερικό. Εδώ μάλλον έχουμε δρόμο ακόμα.
