/ Του Μάρκου Πετρόπουλου
Προφανώς ακολουθούν spoilers!
Φαινομενικά μια ακραία splatter σειρά, με ζόμπι να σουλατσάρουν στις ΗΠΑ και μια ομάδα ηρώων να περνάει τα πάνδεινα δεν έχει να προσφέρει πολλά πέρα από διασκέδαση και σασπένς. Παρακάτω θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί το Walking Dead είναι επίσης πολύ πολιτικό.
Negan: Are you a lefty?
Carl(απορημένος, σχεδόν ενοχλημένος): Νο!
Negan(χαμογελάει): Good
Ο Negan (ο «μεγάλος κακός» της 7ης σεζόν), στην προσπάθεια του να σπάσει το ηθικό των ηρώων της σειράς, εκτελεί με το ρόπαλό του δύο από αυτούς σκορπώντας θλίψη στους fans της σειράς.O Rick όμως, αρχηγός της ομάδας και κεντρικός ήρωας, αρνείται να του υποταχθεί. Τότε ο Negan πλησιάζει τον γιο του (Carl) και, μετά τον παραπάνω διάλογο, διατάζει τον Rick να του κόψει το αριστερό χέρι αν δε θέλει να πεθάνουν και άλλοι. Φαινομενικά, ο Negan θέλει απλά να μάθει αν ο Carl είναι αριστερόχειρας. Όμως, το χαμόγελο, οι εκφράσεις, η επιλογή της λέξης lefty (χρησιμοποιούμενος και για τους πολιτικά αριστερούς) αντί left-handed, αφήνουν -θεωρώ- ένα ξεκάθαρο πολιτικό υπονοούμενο.
“Fight the dead. Fear the living”
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το Walking Dead τοποθετείται στη σύγχρονη Αμερική , με τη μικρή διαφορά ότι η εξάπλωση ενός ιού έχει μετατρέψει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού σε αιμοδιψή ζόμπι. Ο πολιτισμός, όπως τον ξέρουμε, έχει καταρρεύσει και όσοι επιζούν, δημιουργούν μικρές ομάδες, οι οποίες όμως αντί να συνεργαστούν ενάντια στον κοινό εχθρό της ανθρωπότητας, επιδίδονται σε έναν ακόμα πιο βίαιο μεταξύ τους πόλεμο. Από μόνη της η επιλογή αυτή των δημιουργών της σειράς δείχνει την αντιδραστική αντίληψη, ότι ακόμα και μετά από τόσα χρόνια προόδου και εξέλιξης, μόλις βρεθεί εκτός οργανωμένης κοινωνίας, ο άνθρωπος νομοτελειακά βγάζει το χειρότερό του εαυτό. Χωρίς το κράτος να τα χαλιναγωγεί, τα χειρότερά μας ένστικτα βγαίνουν στην επιφάνεια και κυριαρχούν.
Ακόμα και αν «συγχωρέσουμε» την επιλογή αυτή, κοιτώντας τους πρωταγωνιστές η εικόνα δεν αλλάζει: Τέλος δεύτερης σεζόν, η ομάδα των πρωταγωνιστών έχει μόλις ξεφύγει από μια ορδή ζόμπι και με πολλές απώλειες βρίσκει πρόσκαιρη ασφάλεια. Ο Rick (όλως τυχαίως, πρώην αστυνομικός) θεωρεί πως αιτία του κακού ήταν ο συλλογικός τρόπος λειτουργίας και ανακοινώνει, χωρίς κανείς να τολμήσει να διαφωνήσει: «This isn’t a democracy anymore». Έτσι, η λεγόμενη Ricktatorship ξεκινά και επιβεβαιώνεται με τον πιο γλαφυρό τρόπο στην αρχή της 3ης σεζόν: οι πρωταγωνιστές βρίσκουν ασφαλές καταφύγιο από τις νεκροζώντανες ορδές σε μια… φυλακή. «Τέλειο» αναφωνεί ο Rick μόλις την αντικρίζει.
Το πιο χαρακτηριστικό όμως παράδειγμα από όλα, για τη βαθιά αντιδραστική λογική που υφέρπει στη σειρά, βρίσκεται στο τέλος της 5ης σεζόν: οι μπαρουτοκαπνισμένοι, πλέον, πρωταγωνιστές γίνονται δεκτοί σε μια κοινότητα με το όνομα Alexandria. Η κοινότητα προσφέρει στέγη, τροφή και κυρίως ασφάλεια μέσω ενός μεγάλου τείχους. «Φαίνεται ότι οι κομμουνιστές κέρδισαν τελικά», λέει στον Rick η γυναίκα που συντονίζει την καθημερινότητα και αναθέτει δουλειές, με αντάλλαγμα την παραμονή στην κοινότητα. Ο Rick απορεί για την ευκολία με την οποία τους δέχονται και, έκτοτε, ξεκινά μια διαρκής διαφωνία για το αν στον γενναίο νέο κόσμο που ζουν, τον λόγο πρέπει να έχουν τα όπλα και η καχυποψία ή η καλοσύνη και ο αλτρουισμός. Η απάντηση δεν αργεί να έρθει: Μια επίθεση αντίπαλης ομάδας καταστρέφει μέρος του τείχους, τα ζόμπι εισβάλλουν και τα άσχετα από αυτοάμυνα μέλη της κοινότητας πέφτουν σαν τις μύγες. Η ροζ φούσκα της ειρηνικής συνύπαρξης σκάει με θόρυβο και ο πρώην μπάτσος, για ακόμα μια φορά, δικαιώνεται.
Συνειδητή πολιτική στάση και υπονοούμενα των δημιουργών ή η υποσυνείδητη έκφραση της κυρίαρχης ιδεολογίας που διαπερνά τα πάντα; Το αφήνουμε στην κρίση σας!
