/της Ζωής Μακρυγιάννη
Εσύ ξέρεις κανένα ιταλικό αντιστασιακό τραγούδι;
Κι όμως, ξέρεις! Κι αν δεν ξέρεις ότι ξέρεις, κακώς!
Το έχεις ακούσει, το έχεις τραγουδήσει, έχεις κινηθεί στους ρυθμούς του. Ως εδώ καλά. Αν έχεις κινηθεί στους ρυθμούς του πάνω σε κανά τραπέζι, σε κάποιο νυχτερινό μαγαζί (στυλ παραλιακής) ή σε καμιά Μύκονο, δεν θα τα πάμε πολύ καλά, εκτός αν συνεχίσεις να διαβάζεις το άρθρο και μάθεις από τα λάθη σου.
Ο ντόρος γίνεται για το “BellaCiao”, το οποίο -από το καλοκαίρι και μετά- ακούγεται παντού, λόγω της σειράς La Casa de Papel, της οποίας αποτελούσε σήμα κατατεθέν. Το τραγούδι, όμως, προφανώς δεν γράφτηκε φέτος, είναι γνωστό εδώ και χρόνια και έχει από πίσω του μια τεράστια σημασία.
Ιταλικό και αντιστασιακό τραγούδι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι οι δύο λέξεις που θα το περιέγραφαν καλύτερα. Η μουσική είναι εμπνευσμένη από κάποιο παλιό παραδοσιακό τραγούδι, αλλά είναι άγνωστο από ποιον είναι γραμμένοι οι στίχοι.
Η πρώτη, παραδοσιακή μορφή του τραγουδιού, τραγουδιόταν στις αρχές του 20ου αιώνα, σε μία επαρχία κοντά στην Μπολόνια, από γυναίκες που μάζευαν ρύζι στις φυτείες της επαρχίας. Οι στίχοι του τραγουδιού κατηγορούσαν τις δύσκολες συνθήκες εργασίας κάτω από τον καυτό ήλιο. Ήταν μια μορφή αντίδρασης κατά του αφεντικού, ο οποίος «με ένα ραβδί στο χέρι», παρακολουθεί τους εργάτες, χαραμίζει τη ζωή των γυναικών και δεν πληρώνει τους μισθούς, όμως, η μέρα που οι εργάτριες θα απελευθερωθούν πλησιάζει.
Η πιο γνωστή ερμηνεία του τραγουδιού προέρχεται από την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το τραγουδούσε η ιταλική αντίσταση ενάντια στο φασισμό. Στην εν λόγω διασκευή, οι στίχοι εξυμνούν τον απελευθερωτικό αγώνα των παρτιζάνων (των ιταλών ανταρτών) και τον ηρωικό τους θάνατο. Χαρακτηριστική είναι η τελευταία στροφή του τραγουδιού: «Και οι διαβάτες θα λένε: “τι όμορφο λουλούδι!”, είναι το λουλούδι του αντάρτη που πέθανε για τη λευτεριά».
Αυτή είναι λοιπόν, η ιστορία του αντιφασιστικού ύμνου“Bella Ciao”. Αυτοί είναι και οι λόγοι που γράφτηκε. Δεν γράφτηκε για να χορεύεται πάνω στα τραπέζια ή για να γίνεται ρεμίξ (μα σ’αγαπάω-παω-παω;; είναι δυνατόν;!;!), σε νυχτερινά μαγαζιά (τα οποία συχνά λειτουργούν και ως ψηφοθηρικά καταφύγια -εε συγγνώμη, αλλά δεν κρατήθηκα!-).
ΥΓ: Όσο εν Ελλάδι γίνονται τα παραπάνω, στην Ιταλία και συγκεκριμένα στη Ρώμη, όταν ο Υπουργός Εσωτερικών και ηγέτης του ακροδεξιού κόμματος, Ματέο Σαλβίνι, επέβαινε σε λεωφορείο του αεροδρομίου, οι συνεπιβάτες του άρχισαν να τραγουδούν το “Bella Ciao”, ως ένδειξη για το πόσο ανεπιθύμητος είναι.
