ΤΑ ΔΥΟ MEGA

/του Κωνσταντίνου Τσουκαλή

28 Οκτωβρίου 2018, ώρα 02:08.

Το Mega, το πρώτο ελληνικό ιδιωτικό κανάλι, που ξεκίνησε να λειτουργεί το 1989, σταματά να εκπέμπει. Τα social media ασχολούνται ήδη για αρκετές εβδομάδες με το θέμα: οι μισοί επιχαίρουν για το ‘‘μαύρο’’, βρίζουν και εξαπολύουν κατάρες. Οι άλλοι μισοί λυπούνται για το τέλος του καναλιού, που πρωταγωνιστούσε για σχεδόν δυόμισι δεκαετίες στους δέκτες των εγχώριων τηλεοράσεων.

Αλήθεια, όμως, ποιο Mega ‘‘έσβησε’’ τα χαράματα της 28^ης Οκτωβρίου; Το Mega των υπέροχων σειρών, που επί πολλά χρόνια μας προσέφεραν ψυχαγωγία και διασκέδαση ή το Mega που πήρε τεράστια θαλασσοδάνεια χωρίς εγγυήσεις, δημιούργησε βαθύτατες σχέσεις διαπλοκής με το πολιτικό κατεστημένο και έδωσε σεμινάρια προπαγάνδας στις πιο κρίσιμες στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας;

Το Mega που έπρεπε να πεθάνει

Το «Μεγάλο Κανάλι» δεν υπήρξε πρωτοπόρο μονάχα στην ανάδειξη τηλεοπτικών προϊόντων, αλλά κυρίως στην οικοδόμηση ενός υπόγειου «πάρε – δώσε» με τις άλλοτε κραταιές κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Οι τελευταίες επέτρεπαν στους ιδιοκτήτες του Mega να εκμεταλλεύονται την τηλεοπτική συχνότητα, χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση (άδεια λειτουργίας, τέλη διαφημίσεων κ.λπ.), ενώ ,παράλληλα, τους προσέφεραν πολιτική κάλυψη για το δανεισμό υπέρογκων ποσών από τις τράπεζες και δημιουργούσαν ευνοϊκές συνθήκες για την πρόσβασή τους στην κατασκευή τεράστιων δημόσιων έργων, μέσα από κατασκευαστικές εταιρίες.

Από την άλλη, όλα αυτά τα προνόμια δεν έρχονταν, βέβαια, χωρίς τίμημα. Σε αντάλλαγμα, το Mega είχε αναλάβει να στηρίζει μέχρις εσχάτων τις τότε κυβερνητικές επιλογές, όσο εχθρικές και αν ήταν προς την πλειοψηφία της κοινωνίας. Για να πετύχει κάτι τέτοιο, το ενημερωτικό τμήμα του καναλιού μετατράπηκε γρήγορα σε έναν σκληρό μηχανισμό προπαγάνδας, που επιχειρούσε να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη, πολλές φορές υποτιμώντας τη νοημοσύνη του κόσμου ή και υπερβαίνοντας τα όρια της στοιχειώδους λογικής.

Πώς μπορεί, άλλωστε, να ξεχάσει κανείς τη χυδαιότητα του δελτίου ειδήσεων του Mega, που παρουσίασε χωρίς καμία ντροπή αλλοιωμένο βίντεο από τη στιγμή της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, όπου φαίνεται να λαμβάνουν χώρα επεισόδια και να απειλείται ο δράστης του εγκλήματος, ειδικός φρουρός  Κορκονέας, πράγμα φυσικά που, όπως αποδείχθηκε, δεν συνέβη ποτέ; Την ίδια στιγμή, με την άνεση που χαρίζουν τα ‘‘τηλε-παράθυρα’’, οι μεγαλοδημοσιογράφοι του σταθμού δικαιολογούσαν την αστυνομική καταστολή, χαρακτηρίζοντας τον νεκρό μαθητή ‘‘αλήτη’’ και υπονοώντας ότι προκάλεσε ο ίδιος την τύχη του.

Πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Mega στην ανάδειξη και ‘‘αγιοποίηση’’ της Χρυσής Αυγής, όταν πολυάριθμα ρεπορτάζ του επικροτούσαν με έμμεσο τρόπο την εγκληματική δράση της στον Άγιο Παντελεήμονα και έβλεπαν στη θέση των φασιστών δήθεν «αγανακτισμένους πολίτες της περιοχής, που δικαίως ξεσηκώνονται εναντίον των μεταναστών»; Λίγο αργότερα, τα δελτία και οι εκπομπές του καναλιού έστρωναν το δρόμο στα στελέχη του νεοναζιστικού μορφώματος, με lifestyle αφιερώματα και συνεχείς συνεντεύξεις, οι οποίες εκλαΐκευαν και εκλογίκευαν τις φασιστικές θέσεις στη συνείδηση του κοινού.

Πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς την ακραία μεροληπτική και εμπρηστική στάση του Mega την περίοδο του Δημοψηφίσματος; Τηλεοπτική τρομοκρατία, παραληρήματα πανικού και μια χιονοστιβάδα fake news, που κορυφώθηκε με την -περίφημη πια- φράση της Μαρίας Σαράφογλου «Εμείς φταίμε που όλες οι κοινωνικές ομάδες είναι με το Ναι;».

Αυτό το Mega πέθανε.

Την κύρια ευθύνη φέρει η διοίκηση του καναλιού, που εγκατέλειψε τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες για πάνω από δύο χρόνια, επιλέγοντας συνειδητά να «βουλιάξει το καράβι» και να σώσει τα κεφάλαια των μεγαλομετόχων. Εξάλλου, το γεγονός ότι κάποιοι εξ αυτών, την επομένη της διακοπής λειτουργίας, προχώρησαν στη μερική εξαγορά του Alpha, καταρρίπτει αυτομάτως κάθε ισχυρισμό ότι αντιμετώπιζαν οικονομικές δυσκολίες ή προβλήματα ρευστότητας.

Εξίσου μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν και οι μεγαλοδημοσιογράφοι του καναλιού, οι οποίοι γνώριζαν και συμμετείχαν πρόθυμα στα παιχνίδια διαπλοκής, τραυματίζοντας βάναυσα την αξιοπιστία του δημοσιογραφικού επαγγέλματος και επιβεβαιώνοντας την αφήγηση περί ενός διεφθαρμένου μιντιακού κατεστημένου. Αυτοί οι κατ’ ευφημισμόν δημοσιογράφοι, από την πρώτη κιόλας στιγμή κατάρρευσης του Mega, εξαργυρώνουν την προϋπηρεσία τους με υψηλούς μισθούς σε άλλα μέσα.

Τα μόνα πραγματικά θύματα της κατάστασης του Mega είναι οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες. Τεχνικοί, δημοσιογράφοι, ηθοποιοί είδαν τα δεδουλευμένα ετών να χάνονται, τις θέσεις εργασίας τους να μένουν στον αέρα και τις ζωές τους να ταλαντεύονται μεταξύ ανασφάλειας και απελπισίας. Είναι παραπάνω από αυτονόητο ότι η Πολιτεία, που πολύ ορθά ρύθμισε το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο και τερμάτισε το καθεστώς ασυδοσίας, οφείλει τώρα να μεριμνήσει άμεσα για αυτούς τους ανθρώπους, διευκολύνοντας την επαγγελματική τους αποκατάσταση και φροντίζοντας να μην χάσουν τους μισθούς, για τους οποίους έχουν μοχθήσει. Το μέλλον των ίδιων και των οικογενειών τους είναι το σημαντικό επίδικο της επόμενης περιόδου.

Το Mega που δεν θα πεθάνει ποτέ

Υπάρχει, όμως, και ένα άλλο Mega. Το Mega των «Απαράδεκτων», του «Εμείς κι Εμείς», των «Αυθαίρετων», του «Σ’ αγαπώ – Μ’ αγαπάς», του «Παρά Πέντε», του «Ρετιρέ», του «Είσαι το ταίρι μου», των «Δύο Ξένων», της «Αναστασίας», του «50 – 50», της «Dolce Vita», του «Νησιού», των «Σαββατογεννημένων», των «Singles», του «Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή», της «Εθνικής Ελλάδος». Το Mega που μας κράτησε συντροφιά, μας διασκέδασε, μας συγκίνησε, μας μεγάλωσε.

Αυτό το Mega δεν έσβησε τα χαράματα της 28^ης Οκτωβρίου. Θα είναι πάντα εδώ, στην καρδιά και στις αναμνήσεις μας. Θα είναι για πάντα το «Μεγάλο Κανάλι».