Συνέντευξη με τον πρόεδρο του ΣΦΕΑ, Κώστα Μανταίο
/ Συνέντευξη στη Δανάη Κωνσταντινοπούλου
Ο Κώστας Μανταίος, πρόεδρος του ΣΦΕΑ, στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη και αγωνιστής του Πολυτεχνείου μας μιλά για τα γεγονότα και τη σημασία τους.
”Παλέψαμε με τα πενιχρά μέσα που είχαμε μέσα από εμπειρίες παλιών αγωνιστών και αυτοσχεδιασμούς δικούς μας. Υπήρχε το λεγόμενο ”τριαδικό σχήμα” (εγώ γνώριζα αυτόν που καθοδηγούσα και αυτόν που με καθοδηγούσε). Τα ραντεβού που δίναμε ήταν σε χώρους που δεν είχαμε ξαναπερπατήσει και δε μας γνώριζαν. Μέναμε σε άλλα σπίτια, τα οποία νοικιάζαμε με ψεύτικα ονόματα. Από την οικογένειά μου βγήκαμε στην παρανομία τρία αδέλφια. Εμένα με συνέλαβαν μαζί με τον μεγάλο μου αδερφό Γιώργο, με προκηρύξεις στα χέρια μου, τις οποίες τυπώναμε εμείς.
Τους πρώτους μήνες της δικτατορίας ήταν φοβισμένη η κοινωνία, γιατί δε γνώριζε τι θα επακολουθήσει. Γιατί η Χούντα την πρώτη βδομάδα από την κατάληψη της διακυβέρνησης από τους επίορκους Συνταγματάρχες, αξιωματικούς κ.ά., συνέλαβε ”προληπτικά” γύρω στους 8.500 αριστερούς ανθρώπους, και από αυτούς 6.500 πήγαν στη Γυάρο. Όσο περνούσε ο καιρός, οι άνθρωποι άρχισαν να ελπίζουν σε μια αλλαγή και ανταποκρίθηκαν στα κελεύσματα των αντιστασιακών οργανώσεων. Η αντίστασή μας είχε έναν παλλαϊκό χαρακτήρα και μέσα της υπήρχαν άνθρωποι που δεν εμφορούνταν μόνο από μια αριστερή ιδεολογία, αλλά από δημοκρατική και πατριωτική νοοτροπία. Έτσι, εμείς οι παράνομοι, βρήκαμε στέγη σε σπίτια ανθρώπων και φίλων που δεν ήταν της δικής μας ιδεολογίας. Αυτή ήταν μια μεγάλη συμπαράσταση και ανταπόκριση που βρήκαμε από τους απλούς ανθρώπους του λαού. Πολλοί από αυτούς, μάλιστα, εντάχθηκαν στις παράνομες αντιστασιακές οργανώσεις.
Ακολούθησαν δύο μεγάλα γεγονότα τον Φλεβάρη και τον Μάρτη του ’73 με τις καταλήψεις στις σχολές. Υπήρξε φοβερή συμπαράσταση από τον αθηναϊκό λαό, που έβγαινε και φώναζε ”Κάτω η Δικτατορία! Δημοκρατία!”. Από εκεί και έπειτα, η εξέλιξη της Αντίστασης ήταν περισσότερο δυναμική, ώσπου φτάσαμε στα γεγονότα του ’73, στα οποία συμμετείχαν φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενοι – κατά συντριπτική πλειοψηφία νεολαία. Τα παιδιά κλείστηκαν από τις 15 ως τις 17 Νοέμβρη, οπότε έγινε η φονική επέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας και του στρατού. με πολλά θύματα, τραυματίες, νεκρούς (44 νεκροί και χιλιάδες τραυματίες). Ωστόσο, από τις 15 ως τις 17 Νοέμβρη σημειώθηκε το μεγαλειώδες φαινόμενο: απλοί άνθρωποι να δίνουν τρόφιμα, φάρμακα, κουβέρτες κ.ά. για τους κλεισμένους νεολαίους. Στη συνέχεια, η κυβέρνηση Ιωαννίδη πήρε πολύ σκληρά μέτρα για τους συλλαμβανόμενους.
Για εμάς το Πολυτεχνείο αποτελεί την κορωνίδα της Αντίστασης κατά της Δικτατορίας. Γι’ αυτό κάθε χρόνο τιμούμε τη μνήμη και θυμόμαστε τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου, οι οποίοι χωρίς φόβο για τη ζωή τους και το μέλλον τους, μπήκαν σε αυτόν τον άνισο, αλλά δίκαιο αγώνα. Τα συνθήματα του Πολυτεχνείου δονούν ακόμη μέσα στις καρδιές μας και επικαιροποιούνται ακόμη και με τη σημερινή κατάσταση. Μέλημά μας πρέπει να είναι η λαϊκή κυριαρχία, η διασφάλιση της ακεραιότητας της πατρίδας μας και η προστασία των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων της νεολαίας, που σήμερα αναγκάζεται να μεταναστεύσει για να βρει τον δρόμο της. Οι Έλληνες πρέπει να θυμούνται το Πολυτεχνείο και την Αντίσταση του ελληνικού λαού κατά της Χούντας, η οποία αιματοκύλησε την πατρίδα μας εκείνα τα πέτρινα χρόνια.”
Τον ρωτήσαμε για τις 128 μέρες που τον φυλάκισε η Χούντα. Μας απάντησε:
”Εμείς δεν είμαστε ήρωες. Απλώς αγωνιστές. Γιατί το τονίζω προς όλες τις κατευθύνσεις; Ήρωας είναι ο ελληνικός λαός. Γιατί πραγματικά υπέφερε. Δεν υποφέραμε μόνο εμείς που ήμασταν κλεισμένοι σε φυλακές και εξορίες ή βασανιζόμασταν. Υπέφεραν οι οικογένειές μας και οι φίλοι μας. Και σύσσωμος ο ελληνικός λαός από τη φρικτή κατάσταση.”
