“ΚΑΛYΤΕΡΑ OΡΘΙΟΙ ΤΗ ΝYΧΤΑ, ΠΑΡA ΓΟΝΑΤΙΣΤΟI ΤΗΝ ΗΜEΡΑ!”
Οι Γάλλοι ξαναβγήκαν στους δρόμους. Το πλαίσιο έχει ως εξής: στις 8 Μαρτίου ξεκίνησε επίσημα η δημόσια διαβούλευση για τον ευρωπαϊκό πυλώνα κοινωνικών δικαιωμάτων, όπου η επιτυχία της ευρωζώνης συνδέεται άμεσα με την ικανότητα που επιδεικνύει η οικονομία της στην απορρόφηση των κλυδωνισμών, αλλά και στην αποτελεσματικότητα των συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας και των εθνικών αγορών εργασίας.
Σύγκλιση… Κοινωνικών Δυνάμεων
Λέγεται πως όλα τα παραπάνω συντελούνται για την μείωση της ανεργίας. Ο κοινωνικός πυλώνας που σύμφωνα με τον Γιούνκερ «λαμβάνει υπόψη τις μεταβαλλόμενες πραγματικότητες στις κοινωνίες της Ευρώπης και στον κόσμο της εργασίας»*αναμένεται να πάρει νομοθετική μορφή ύστερα από συζητήσεις στις αρχές του 2017 και θα αποτελεί το πλαίσιο αναφοράς για την σύγκλιση των πολιτικών εντός του ευρώ.
Να κρατήσουμε όμως την έννοια σύγκλιση. Η σύγκλιση στα ως τώρα αναφερθέντα είναι ένας όρος που αφορά στην συρρίκνωση των δικαιωμάτων και στην μετατροπή των φτωχών σε φτωχότερων. Με αυτή τη λογική η Ελλάδα κατηγορείτο πως απέχει παρασάγγας, λέει, από τους γείτονές Βούλγαρους και Αλβανούς. Σύγκλιση λοιπόν, αρκεί να πιέζει τα κεκτημένα προς τα κάτω.
Στον αντίποδα της αναμενόμενης αυτής σύγκλισης,η οποία δεν είναι παρά σύγκλιση σε πολιτικές εξυπηρέτησης των αγορών και του κεφαλαίου, αναδύεται μια άλλη αναγκαιότητα, ένα άλλο εγχείρημα: η σύγκλιση των κοινωνικών αγώνων. Το σχέδιο της εργασιακής απορρύθμισης,που έχει ήδη συντελεστεί στην Ελλάδα, λειτουργεί παραδειγματικά για όλη την Ευρώπη. Ας εστιάσουμε όμως στη Γαλλία, όπου μετά από αρκετά χρόνια, το εργατικό κίνημα συναντιέται με το νεολαιίστικο. Οι νύχτες ορθίων στις πλατείες του Παρισιού δείχνουν έναν δρόμο για την σύγκλιση, που μπορεί να ωθήσει στην πανευρωπαϊκή διεκδίκηση των εργατικών κεκτημένων. Το αυθόρμητο και πολυμορφικό στοιχείο βρίσκει γειωμένη πολιτική στόχευση και δράση στις κινητοποιήσεις, με τον συντονισμό και την εμπλοκή σε αυτό, του εργατικού κινήματος.
Η απορρύθμιση ως εξουσία του κεφαλαίου
Η εμμονή της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης στην μη οπισθοχώρηση ως προς το αίτημα των συνδικάτων για την απόσυρση του άρθρου 2 του «νομοσχεδίου Ελ Κομρί» ή αλλιώς του «νόμου των αφεντικών», αφορά στην ενίσχυση των εταιρικών συμβάσεων σε βάρος των κλαδικών. Ουσιαστικά προωθεί και καθιερώνει την ελαστικοποίηση της εργασίας και την διευκόλυνση των απολύσεων με την κατά περίπτωση καταβολή αποζημιώσεων. Το επιχείρημα βέβαια είναι πάντα ίδιο:η μείωση της ανεργίας, με την θεσμοθέτηση των παραπάνω «ρυθμίσεων». Τουλάχιστον αστείο, αν δεν επηρέαζε άμεσα και προς το χειρότερο τη ζωή της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Και η γαλλική κοινωνία, κάθε άλλο παρά ως αστείο το είδε. Κι αν γέλασε, το έκανε με την ειρωνεία της απάντησης, που ετοιμάζεται. Μα είναι δυνατόν να απεργούν, να είναι στους δρόμους τέτοιες μέρες; που θα έλεγε ο εγχώριος Πρετεντέρης, δεν καταλαβαίνουν οι ανόητοι ότι θα χάσουν το Euro 2016 και θα πληγεί η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό; Και με τους τουρίστες τι θα γίνει;
Αντίσταση, Αντεπίθεση, Αγώνας
Όταν οι φοιτητές καλούσαν σε μαζικές κινητοποιήσεις και γενικές συνελεύσεις σε πανεπιστήμια σε όλη τη Γαλλία, δεν μπορούσαν να έχουν προβλέψει την διάρκεια και την πρωτοφανή ανταπόκριση στον αγώνα τους.Από τις διαμαρτυρίες της 17ης και 24ης Μαρτίου και την αντιμετώπιση τους με ισχυρή καταστολή, γίνεται φανερό ότι η ιδεολογική ηγεμονία υποχωρεί και δεν υπάρχουν περιθώρια για κάλπικες διαβουλεύσεις. Το κίνημα ξέρει ότι μόνο ο δρόμος θα φέρει δικαίωση και ότι ο εν ζωή σύμμαχος του αντιπάλου του είναι πλέον η καταστολή και η βία.Τα συνδικάτα καλούν σε γενική πανεθνική απεργία για τις 31 Μάρτη, στην οποία συμμετέχουν πάνω από ένα εκατομμύριο διαδηλωτές.
Το βράδυ τις απεργίας εκείνης ένα μέρος των διαδηλωτών παραμένει στην PlacedelaRepublique. Από εκεί ξεκινά να παγιώνεται αυτό που ονομάζεται εφεξής «NuitDebout», το οποίο είχε ήδη αρχίσει να βλασταίνει μερικές εβδομάδες νωρίτερα. Στις απανταχού PlacedelaRepublique,ανά τη Γαλλία, ξεκινούν συζητήσεις με τα θέματα να διευρύνονται, από τις εργασιακές σχέσεις, τα panamapapers,την σύγχρονη δημοκρατία, μέχρι και την κλιματική αλλαγή, ενώ παράλληλα δημιουργούνται επιτροπές πολιτισμού, επιτροπές για την οργάνωση των συνελεύσεων κ.α.
Είμαστε Όλοι Γάλλοι (;)
Η μάχη την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές μαίνεται και μάλιστα βρίσκεται στην κορύφωσή της. Να μην παραλείψουμε πως το Βέλγιο βγήκε επίσης στους δρόμους λόγω των δημοσιονομικών περικοπών. Οι εξελίξεις πλέον αναμένονται ταχύτατες. Είναι φανερό πως η Γαλλία δίνει μάχη για την Ευρώπη των επόμενων ετών. Πρόκειται για μια ολομέτωπη σύγκρουση,την οποία δεν φαίνονται πρόθυμες να εγκαταλείψουν αμφότερες οι πλευρές στο εσωτερικό. Ο Ολάντ ζηλεύοντας την δόξα των προτύπων του πασχίζει να γίνει «σιδηρούς κύρης», με την δημοτικότητα του να έχει φτάσει σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Πρέπει να φανεί ισχυρός άντρας, μα πολύ περισσότερο, πρέπει να υπερασπιστεί με τη σειρά του τα συμφέροντα των δικών του συμμάχων.
Οι απεργίες διαρκείας στη Γαλλία και οι πολιτικές ζυμώσεις στις πλατείες των «Nuitdebout» προσπαθούν να σκοτώσουν το παλιό και να γεννήσουν το νέο. Η Ευρώπη οφείλει να σκοτώσει το παλιό και να αναζητήσει το νέο. Όσο για το μεσοδιάστημα;..να «επαγρυπνούμε» και να ξαναγίνουμε «όλοι Γάλλοι».
