Ένας «κόσμος παιχνιδιών» που δοκιμάζει την αντοχή μας

/ανώνυμο*

Λίγο ο κατ’οίκον περιορισμός λόγω covid-19, λίγο το ότι στον ελεύθερο χρόνο μου παίζω video games, με έκαναν να δηλώσω το ενδιαφέρον μου σε μια αγγελία γνωστού περιοδικού που γράφει κριτικές και ειδήσεις με θέμα το gaming. Πτυχιούχος ΑΕΙ, εγώ, με κατεύθυνση που ανήκει στον κλάδο ΠΕΟ2 Φιλολόγων, λέω να δοκιμάσω να κάνω μια φορά το χόμπυ μου επάγγελμα.

Η απάντηση από το περιοδικό άμεση, ‘Για να προχωρήσουμε, μπορείς να μας γράψεις μία είδηση για video game της επιλογής σου; Την είδηση θα την βρεις σε οποιοδήποτε ξένο gaming site, αρκεί να έχει γραφτεί τις τελευταίες 48 ώρες. Θα πρέπει να την γράψεις σε Microsoft Word (μορφή .doc 2003, όχι .docx), minimum 400 λέξεις και maximum όσο θέλεις.’ Την στέλνω. Μέσα στην ημέρα μου απαντάνε. Θέλουν να περάσω στο 2^ο σταδιο της συνέντευξης. Εκεί ήταν που την πάτησα. Γιατί σκέφτηκα, ‘εδώ είμαστε, παίζει να με πάρουν’ . Μου ζητάνε τον  λογαριασμό από social media για να γίνει το εν λόγω 2^ο στάδιο της συνέντευξης μέσω chat room. Να μου ζήσεις σύγχρονη επόχή και 4^η βιομηχανική επανάσταση. Αυτή την φορά πρέπει να μεταφράσω στα αγγλικά 10 μικρές παραγράφους. Τις μεταφράζω. Έρχεται η απάντηση ότι δεν πέρασα με αποτέλεσμα 3,5/10 διότι σε κάποιες απαντήσεις είχα ξεκινήσει το άρθρο λάθος και σε άλλες  έκανα κάποια ανεπίτρεπτα (!) λάθη- αντί για «ΣΤΟ» έβαλα «ΤΟ», και στην άλλη περίπτωση δεν ήξερα ότι όταν οι Αμερικάνοι λένε διακοπές, εννοούν τις Χριστουγεννιάτικες (sorry my fellow Americans, I am Greek). Μου ανακοινώνουν ότι παρόλο το αρνητικό αποτέλεσμα υπάρχει θέση για μένα.

 Όμως, στο διάστημα που μου εξηγούσαν ποια είναι αυτή η θέση που μπορεί να είμαι κατάλληλος, λεώ «δεν ρωτάω αν η δουλειά είναι έμμισθη;», ποτέ δεν ξέρεις –την έχω ξαναπατήσει– μου απάντησαν πως ναι είναι με λεφτά». Ωραία λέω, φαντάζομαι βέβαια ότι επειδή είναι τόσο απαιτητική –να με κόβουν για ένα άρθρο– πρέπει να μιλάμε για πολλά λεφτά. «Ποιος είναι ο μισθός;» Μου απαντάνε 4€/δημοσίευση, 4 δημοσιεύσεις ανά μήνα. Καταλαβαίνετε πως μου είπαν 16€/μήνα; Επιθυμούσαν να δουλεύω για 16€/μήνα. Φυσικά εκνευρίστηκα, μου απάντησαν ότι δεν είναι φυσικά για βασική δουλειά, δεν είναι φρενοβλαβείς, γνωρίζουν την πραγματικότητα, είναι για 2^η δουλειά τα 16€/μήνα. Τους απάντησα «τί είδους είναι αυτή η δουλειά, αν δεν σου παρέχει μισθό για την διαβίωση σου, αν δεν σου παρέχει τα βασικά και αν δεν έχει ασφάλιση;». Με ρώτησαν αν έχω μπλοκάκι. Για 16€/μήνα, αν έχω μπλοκάκι. Μου είπαν πρώτα να βρω μια βασική δουλειά και μετά να ξαναενδιαφερθώ για την θέση. Για τα 16€/μήνα.

Αυτή η ιστορία, μπορεί να σας φαίνεται απίθανη, αλλά είναι η σκληρή πραγματικότητα των ατομικών συμβάσεων εργασίας, που οι σύγχρονοι εργοδότες έχοντας τα δικαιώματα της επιχείρησής τους σε κάποιο νησί της Αν. Μεσογείου, μας κουνάνε το δάχτυλο που ζητάμε μισθούς ικανοποιητικούς και ασφάλιση.  Το κυριότερο, μας καταστέλλουν ιδεολογικά, μας τρομοκρατούν, επιτίθενται στο ήθος μας και μας κάνουν να νιώθουμε ντροπή που δεν δεχτήκαμε 16€/μήνα. Ε, λοιπόν, εγώ δεν νιώθω καμία ντροπή που δεν δέχτηκα αυτά τα λεφτά. Ούτε εσύ που το διαβάζεις να ντρέπεσαι. Μας αξίζουν πολλά περισσότερα και πρέπει να τα διεκδικήσουμε. Αρκετά ανέχτηκε η γενιά μας. Δεν θα ανεχτεί άλλα.

*Τα στοιχεία του αρθρογράφου είναι στη διάθεση του περιοδικού ΣΠΟΥΤΝΙΚ. Για λόγους προστασίας του καταγγέλοντα, το άρθρο δημοσιεύεται ανώνυμα.