/του Νίκου Λέων
Δεκέμβρης, ο πρώτος μήνας του Χειμώνα, ο μήνας των Χριστουγέννων. Πάντοτε όταν έρχεται ο Δεκέμβρης όλοι ετοιμάζονται να γιορτάσουν. Όταν λέω ετοιμάζονται εννοώ σχεδιάζουν, κάνουν ετοιμασίες: τι θα φορέσουν, ποιούς θα καλέσουν στο σπίτι, τι δώρα θα αγοράσουν, τι θα φάνε κ.α. Αυτός ο Δεκέμβρης όμως δεν είναι σαν τους άλλους. Αυτός ο Δεκέμβρης έχει μια μεγάλη μελαγχολία. Αυτός ο Δεκέμβρης δεν θα έχει μεγάλα γιορτινά τραπέζια και χρώματα. Αυτός ο Δεκέμβρης έχει νεκρούς.
Νεκρούς είχε και ο Δεκέμβρης του ’44 όταν η «νέα τάξη» της Ελλάδας, αυτή η τάξη που είχε ως σκοπό να φέρει την ειρήνη και την ηρεμία στη χώρα σε απόλυτη συνεργασία με τις Βρετανικές Αρχές «Κατοχής» πυροβόλησε το πλήθος που διαμαρτυρόταν. Ούτε τότε ο Δεκέμβρης είχε χρώματα και όμορφες μυρωδιές. Εκείνος ο Δεκέμβρης είχε νεκρούς.
Νεκρό είχε και ο Δεκέμβρης του 2008, όταν ο νεαρός Αλέξης Γρηγορόπουλος έπεφτε νεκρός από το πιστόλι του οργάνου επιβολής του νόμου και της τάξεως, που άκουγε στο όνομα Επαμεινώνδας Κορκονέας. Ένα παιδί που έφυγε από αυτό τον κόσμο με τελευταία ανάμνηση ένα κομμάτι σίδερο που το σημαδεύει. Ούτε τούτος ο Δεκέμβης είχε χρώματα. Είχε νεκρό.
Κοινός παρανομαστής λοιπόν όλων αυτών των μηνών είναι οι νεκροί και τα σπίτια που είναι κλειστά. Σωστά; Λάθος. Κοινός παρανομαστής είναι ότι τα σπίτια των νεκρών είναι κλειστά γιατί των δολοφόνων αυτή την ημέρα γιορτάζουν. Η κυβέρνηση που μας έχει σύρει με το ζόρι σε μια κατάσταση, όπου με υποστελεχωμένη την υγεία, είμαστε ανήμποροι να αντιδράσουμε, γιορτάζει. Τον Δεκέμβριο του ‘44 ο διοικητής της Αστυνομίας Έβερτ μαζί με τους διοικητές των Άγγλων που δολοφόνησαν τους διαδηλωτές γιόρτασαν. Ο Κορκονέας γιορτάζει. Όλοι αυτοί γιορτάζουν. Γιορτάζουν την επιβολή, γιορτάζουν την επιτυχία του έργου τους, γιορτάζουν τη δύναμη τους.
Εμείς όμως δεν μπορούμε να γιορτάσουμε, εμείς θυμόμαστε. Ο Δεκέμβρης για εμάς είναι μήνας μνήμης, αγώνα και αντίστασης. Το αίμα των νεκρών που έφυγαν άδικα είναι νωπό. Τα όνειρα του Αλέξη για ένα καλύτερο μέλλον, χωρίς καταστολή, με περισσότερη ελευθερία είναι οδηγός μας. Με τον άδικο χαμό τους δεν καταστράφηκαν τα ιδανικά τους. Με τον άδικο χαμό του δεν εξαφανίστηκε το χαμόγελο από το παιδικό πρόσωπο του. Αυτά δεν χάνονται, περνάνε στην αιωνιότητα και θα είναι εκεί πάντα να ταράζουν τις γιορτές αυτών που φταίνε. Είναι πάντα εκεί, ένα αγκάθι στη μεταξένια πολυθρόνα τους που δεν τους αφήνει σε ηρεμία. Αυτό το αγκάθι είναι η δική μας η γιορτή. Αυτό το αγκάθι είναι ο Δεκέμβρης μας.
Στ’ όνομα των ανθρώπων που σαπίζουνε στη φυλακή
Στ’ όνομα των εξορισμένων γυναικών.
Στ’ όνομα όλων των συντρόφων μας
Που μαρτύρησαν και σφαγιάστηκαν
Για να μη δεχτούν τον ίσκιο.Πρέπει να στραγγίξουμε την ορμή
Και να σηκώσουμε το ξίφος
Για να φυλάξουμε την ιερή εικόνα
Των αθώων που κυνηγήθηκαν παντού
Και που παντού θα θριαμβεύσουν.
Paul Eluard
