/της Αδαμαντίας Αρανίτη
Η απόφαση για τη δίκη του ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής είναι ιστορική και αυτό δε μπορεί κανείς να το αρνηθεί. Μετά τη Νυρεμβέργη, στην Αθήνα. Μια απόφαση που αφενός έγινε προσπάθεια να μην ληφθεί από τα «μέσα» όταν η ίδια η εισαγγελέας πρότεινε ποινές χάδι, για ανθρώπους που κατηγορούνται για δολοφονίες, για συνομωσία για διάπραξη κακουργήματος και για ρατσιστική βία. Μια γενναία απόφαση και μια δίκαιη δίκη, είναι όμως αρκετά για να απονείμουν δικαιοσύνη; Ενδεχομένως κάποιος να νιώθει την περιέργεια να βρισκόταν στον έβδομο όροφο της ΓΑΔΑ την ώρα των συλλήψεων και να ακούει.
Πως είναι άραγε να αποκαθηλώνει η δικαιοσύνη τα πρότυπα του μέσου ψηφοφόρου του μορφώματος; Κυρίως, την αντιλαμβάνονται ως τέτοια; Ή είναι απλά μια “αναποδιά” κι ένα χρονάκι μετά, στην έφεση, όλοι θα φορούν χάρτινα καπελάκια “the party is here” και μια φοντανιέρα θα περιφέρει κεράσματα σε αναγνώστες του “ο Αγών μου”; Κι αν αναρωτιέται κανείς “πως;” δεν έχουμε τελειώσει με τα στάδια της έφεσης και της αναίρεσης.
Μια τεράστια βόμβα του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, τύπου Tallboy που η RAF είχε ρίξει στην Πολωνία, εξερράγη πριν από μερικές μέρες όταν η προσπάθεια να την απενεργοποιήσουν απέτυχε. Αν νομίζετε πως παρεκκλίνουμε από το θέμα, σας ρωτώ: πόσο μακριά νομίζετε πως είναι ο Δεύτερος Παγκόσμιος; Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Οι θάλαμοι αερίων; Οι εκτελέσεις; Οι Έλληνες δωσίλογοι και οι απόγονοί τους μετά τον πόλεμο βρέθηκαν να είναι η “αστική” τάξη μιας χώρας που γέννησε τη Δημοκρατία, δεν είναι μακριά μας και δεν είναι καν κάπου αλλού. Κι ενώ στον πόλεμο βρέθηκαν να εκμεταλλεύονται, να προδίδουν και να εκτελούν τους συμπολίτες τους, οι φασίστες της Ελλάδας αποφάσισαν συνεχίζοντας τα αίσχη των προγόνων και των προκατόχων τους, να καπηλευτούν οτιδήποτε σχετίζεται με την κλασσική αρχαιότητα.
Ορμώμενοι λοιπόν εναντίον των «ξένων» στις πολύπαθες γειτονιές του Αγίου Παντελεήμονα και όχι μόνο, γρήγορα έγινε αντιληπτό πως ο στόχος, δεν ήταν μόνο αυτός. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα απέδειξε πως και οι Έλληνες είναι ο στόχος. Όχι βέβαια όλοι. Οι ανθρωπιστές. Οι αλληλέγγυοι. Εκείνοι που παλεύουν για έναν καλύτερο κόσμο κόντρα στη βία, στις διακρίσεις και στο ρατσισμό.
Κι αν λοιπόν μια επιβεβαιωμένα εγκληματική οργάνωση γίνεται κάθε δυνατή προσπάθεια μέσω του νόμου να πέσει στα «μαλακά», αναρωτιέται κανείς που ήταν ο ίδιος νόμος όταν ο αθώος Κώστας Σακκάς έκανε χρόνια στη φυλακή. Όντας αθώος. Η Ηριάννα το ίδιο. Όντας αθώα. Εντελώς και απολύτως αθώα. Που ήταν αυτοί οι νόμοι; Που ήταν αυτές οι διαδικασίες; Επίσης τόσο πια δύσκολο είναι να βρεθεί ο «εξαφανισμένος» Παππάς που κρύβεται από την αστυνομία; Ο ένοχος; Τόσο δύσκολο είναι οι δολοφόνοι του Ζακ Κωστόπουλου να δικαστούν ως τέτοιοι; Να μάθουμε ποιος είναι ο άνδρας με την κίτρινη μπλούζα; Να μάθουμε ποιοι είναι εκείνοι που αποφασίζουν ποιος και πότε θα ζήσει, και αν θα ζήσει. Κι όταν βρεθούν, να δικαστούν. Ως αυτό που είναι, ως δολοφόνοι.
Κάποιοι θα βιαστούν να πουν «μα καλά, με τίποτα δεν είστε ευχαριστημένοι;». Λες και η απονομή δικαιοσύνης είναι ισοδύναμο με το να βρίσκεις μια συμβιβαστική λύση όταν πας στο περίπτερο με το ανίψι σου. Λες και το αίσθημα της δικαιοσύνης είναι κάτι μεταβλητό. Λες και άνθρωποι των οποίων οι ζωές χάνονται, καταστρέφονται ή αποδομούνται μέρα με τη μέρα, μπορούν να αντικατασταθούν από ένα «ναι αλλά τώρα πια….» ή από ένα «έλα μωρέ». Κι αν νόμοι ήταν εκείνοι του Δράκοντα, ήταν κι εκείνοι του Σόλωνα. Η δικαιοσύνη ήταν και είναι μία. Η ποινή αποδίδεται στον θύτη, αλλά καμία δικαιοσύνη δεν θα φέρει τα θύματα πίσω.
