/της Αδαμαντίας Αρανίτη
Συνηθίζεται να λέγεται πως τα χειρότερα ή τα καλύτερα πάρτυ είναι αυτά στα οποία δεν είμαστε καλεσμένοι, ανάλογα με την έκβαση των εκάστοτε γεγονότων. Τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά με το άνοιγμα των σχολείων. Η συμμετοχή στην εκπαιδευτική διαδικασία δεν είναι προαιρετική, όπως δεν είναι και η μάσκα προστασίας από έναν ιό που έχει προκαλέσει παγκοσμίως αναταραχή άνευ προηγουμένου.
Το άνοιγμα των σχολείων με τη φυσική παρουσία των μαθητών αποφασίστηκε σε μια εποχή που τα κρούσματα είναι περισσότερα από όσα ήταν κατά τους μήνες της καραντίνας. Κατά τους οποίους υποτίθεται πως θα αυξάνονταν οι Μ.Ε.Θ και θα θωρακιζόταν το σύστημα υγείας. Κι ενώ κατά την καραντίνα έντεκα εκατομμύρια ευρώ δόθηκαν σε μέσα ενημέρωσης, περίπου μηδέν ευρώ δόθηκαν για τη θωράκιση του συστήματος υγείας. Πληρώσαμε τη μιντιακή φιέστα όντας οικονομικά και ψυχολογικά εξουθενωμένοι κι έτσι, βρεθήκαμε να βαδίζουμε προς το στόμα του λύκου οπλισμένοι με μίσχους λουλουδιών. Πετώντας λοιπόν η κυβέρνηση τη συλλογική προσπάθεια στα σκουπίδια, η ήδη πληγείσα κοινωνία καλείται μετά το άνοιγμα των συνόρων, την εισαγωγή νέων κρουσμάτων για να εμπλουτίσουμε τη συλλογή μας και την ανύπαρκτη τουριστική προσέλευση μιας εξίσου ανύπαρκτης σαιζόν να μαζέψει ό,τι απέμεινε.
Αρκετοί γονείς βρίσκονται πλέον άνεργοι κι επιφορτισμένοι με μια σχολική χρονιά γεμάτη έξοδα και μηδενική προστασία από την πανδημία που συνεχίζει να υπάρχει και άνευ τηλεοπτικών σποτ. Η παιδεία συνεχίζει να είναι ο τομέας «πιο ταμπού» από τα εργασιακά και την ώρα που δάσκαλοι και καθηγητές αρκετών ειδικοτήτων λείπουν από πολλά σχολεία της χώρας, η κυβέρνηση χαρίζει μάσκες και ατομικά παγούρια σε όλους τους μαθητές της χώρας. Κι αν κανείς ξεχαστεί από την πραγματικότητα και υποθέσει πως μοιράστηκαν μάσκες καρναβαλιστών θα εκπλαγεί όταν συνειδητοποιήσει πως το σενάριο αυτό είναι ομολογουμένως λιγότερο φαιδρό από τα γεγονότα. Ας αναλογιστούμε απλά πως τα παγούρια έχουν περιεκτικότητα όσο ένα ποτήρι νερό και οι μάσκες είναι άχρηστες, ως υπερμεγέθεις τόσο για παιδιά όσο και για ενήλικες. Σε μια απλή πράξη ακατάλληλη μάσκα + παγούρι χωρητικότητας ενός ποτηριού = έξι εκατομμύρια ευρώ από το δημόσιο ταμείο.
Παρακολουθώντας ουκ ολίγα πάρτυ, στα οποία όχι απλά ενοχλούμαστε από το θόρυβο αλλά καλούμαστε να πληρώσουμε για τη διοργάνωση τους, να καθαρίσουμε το χώρο και να κλείσουμε την πόρτα φεύγοντας, ξέρουμε πως αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Γίνεται στις πλάτες των μαθητών, των παιδιών, του μέλλοντος που μπορεί να έχει μια χώρα με λαμπρό παρελθόν και ανύπαρκτο παρόν. Έχοντας ήδη καταδικάσει τη σημερινή νέα γενιά να ζει σε μια ανορθόδοξα παραμορφωμένη πραγματικότητα μεταξύ αιώνιας εφηβείας και ζωής συνταξιούχου, ενίοτε εργαζόμενου για ψίχουλα, αν κάτι οφείλουμε με κάθε κόστος να διασώσουμε είναι το παιδί. Για να υπάρξει ελπίδα.
