/της Αδαμαντίας Αρανίτη
Πέρυσι σχεδόν τέτοια εποχή, η αναπαραγωγή κάθε άποψης που υποστήριζε πως η Μακεδονία είναι μια και είναι ελληνική, ήταν καθημερινότητα. Για την ακρίβεια ήταν, χωρίς ίχνος υπερβολής, το πιο δυνατό χαρτί για την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τα πράγματα έδειχναν να πηγαίνουν προς το καλύτερο και η χώρα έβγαινε από το αδιέξοδο. Με παρρησία λοιπόν άκουγε κανείς να λέγεται το γνωστό «έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι» χωρίς κανένα απολύτως επιχείρημα ή αντεπιχείρημα να έρχεται ποτέ μετά από αυτή τη φράση, ειπωμένη σε πιθανό διάλογο. Ακόμα κι αν δε συντάσσονταν κάποιος με την άποψη η απάντηση ήταν συνήθως καταφατική.
Η άλλη μελετημένη στρατηγική ήταν η παρουσίαση του σημερινού πρωθυπουργού ως ανίκανου. Κι αν αυτό μοιάζει επιεικώς απίθανο, σκεφτείτε, θα νιώθατε απειλή από κάποιον που θεωρείτε ανίκανο; Απλά θυμηθείτε την παλιά ελληνική ταινία “Ο εξυπνάκιας” με πρωταγωνιστή τον αείμνηστο Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Δυστυχώς η στρατηγική αυτή δούλεψε περισσότερο από όλες. Βλέπουμε δημοσιεύματα δήθεν αστεία που ασχολούνται με την εμφάνιση του πρωθυπουργού. Σας μοιάζει τυχαίο; Αν ναι, γιατί στα ίδια ακριβώς μέσα ποτέ δε θα γραφόταν κάτι για το νομοσχέδιο-ταφόπλακα για το περιβάλλον; Αν ναι, γιατί μάθατε ότι η χώρα σας είναι κατά 16 στρέμματα μικρότερη από ξένες ιστοσελίδες; Από το αστείο λοιπόν φτάσαμε στις αγιογραφίες των ΜΜΕ, για στελέχη της κυβέρνησης και ειδήσεις μη ειδήσεις, για τρίχες, φαγητά φούρνου και άλλα πολύ σημαντικά ζητήματα που μπορεί να θέσει η εγχώρια δημοσιογραφία μετά από δώρο έντεκα εκατομμυρίων ευρώ προς πάσα κατεύθυνση.
Χθες λοιπόν άρχισε σε ελληνικές ιστοσελίδες να παίζει η είδηση πως ουσιαστικά χαρίστηκε έδαφος της Ελλάδας στην Τουρκία. Η πρώτη αντίδραση όλων είναι να αναρωτηθούμε αν ισχύει. Δε θα το μαθαίναμε από ρεπορτάζ; Δε θα γραφόταν; Οι μακεδονομάχοι περικεφαλαιοφόροι δε θα είχαν ήδη βγει με τα δόρατα στους δρόμους ειδικά τώρα που καταλάγιασε ο καύσωνας και οι παραλίες δεν ενδείκνυνται; Δε θα έβγαιναν με δάδες στους δρόμους; Με τρικάκια; Με οργή να ωρύονται και να μαζεύουν τα όπλα στρατεύοντας ακόμα και γυναικόπαιδα για να βοηθήσουν στη μάχη; Όχι; Μέχρι που η επιβεβαίωση ήρθε από τον Νίκο Δένδια «δε μου αρέσει να δημιουργώ εντάσεις για δεκαέξι στρέμματα» ήταν η σύνοψη της δήλωσης. Θα δημιουργούσε δηλαδή για δεκαεπτά; Ας μη γελιόμαστε, φανταστείτε κάποιον ιδιώτη να υπεξαιρέσει δεκαέξι στρέμματα από οποιονδήποτε υπουργό. Το φαντάζεστε; Ακόμα κι αν πρόκειται για «προίκα» συζύγου θα το βλέπαμε στις ειδήσεις και θα το διαβάζαμε μέχρι να σβήσει ο ήλιος.
Σε απλά ελληνικά, αν επρόκειτο για ψήφους τότε ακόμα και μισό στρέμμα θα ήταν αφορμή για σύρραξη. Ούτε καν στρέμμα, μισή λέξη, ένας επιθετικός προσδιορισμός. Ακόμα και μισή σπιθαμή γης, μπορούσε να κατεβάσει ερασιτέχνες πολεμιστές στη μάχη χωρίς καν να έχουν πιει έναν φραπέ να ανοίξει το μάτι τους. Και δεν ήταν ένας, ήταν χιλιάδες. Συλλαλητήρια, τραγουδάκια και πορείες, έγιναν ατμός όταν η απειλή έγινε πραγματικότητα.
Όλα τα παραπάνω μας οδηγούν συμπέρασμα πως ο χειρισμός των πολιτών και ο εμπαιγμός κυρίως, δεν έχουν όρια. Τα δημοσιεύματα της προσωπικής ζωής των πολιτικών έχουν αντικαταστήσει την ενημέρωση και η θεματική των ειδήσεων, θα έλεγε κανείς πως πλησιάζει καθεστώτα με απολυταρχικό πολίτευμα. Είναι απορίας άξιο πώς η σημερινή αντιπολίτευση δέχεται κριτική σε κάθε της ανάσα, ενώ η κυβέρνηση δεν αναλαμβάνει καμία από τις ευθύνες που της αναλογούν. Εξηγήθηκε τουλάχιστον η απαγόρευση κυκλοφορίας στο κέντρο, μιας και με την πρόφαση της μη μετάδοσης του κορονοϊού, προβλέφθηκε πως όταν βγει στη δημοσιότητα το ζήτημα θα υπάρξουν αντιδράσεις. Δυστυχώς όμως για την κυβέρνηση, είμαστε εδώ, ακούμε, θυμόμαστε και δεν υποχωρούμε από τη διεκδίκηση των αυτονόητων για κάθε δημοκρατική (ακόμα) χώρα. Την ορθή ενημέρωση, τη δικαιοσύνη και το να μας αντιμετωπίζουν ως πολίτες κι όχι ως ψήφους.
