/ του Σπύρου Θηβαίου
Η κυβέρνηση, τα ξημερώματα του Σαββάτου, δεν χτύπησε και δεν κατέστειλε για την διασφάλιση της δημόσιας υγείας. Άλλωστε, είναι αμέτρητες οι παραλήψεις της και η αδιαφορία της για μια ουσιαστική και ομαλή έξοδο από την υγειονομική κρίση.
Το χτύπημα στην Κυψέλη ήταν ένα χτύπημα αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Ένα χτύπημα κοινωνικού αυτοματισμού, εκμεταλλευόμενο τον εύλογο φόβο των πολιτών για την υγεία τους.
Όχι, το χτύπημα στην πλατεία Αγίου Γεωργίου δεν ήταν ένα χτύπημα διατήρησης της «τάξης και της ασφάλειας». Ήταν ένα χτύπημα προπομπός για το τι έπεται και για το πώς η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αντιλαμβάνεται την έννοια της κανονικότητας. Μιας κανονικότητας που δεν χωρά την αμφισβήτηση, την αγωνία για το μέλλον και το όνειρα της νέας γενιάς.
Μας έχει συνηθίσει άλλωστε από την σκληρή επιβολή βίας, καταστολής και ακραίου αυταρχισμού χρόνια τώρα και πιο πρόσφατα από τον τελευταίο Νοέμβρη. Πρακτικών που μόνο αλγεινή εντύπωση προξενούν όταν εφαρμόζονται σε ένα οποιοδήποτε δημοκρατικό, σύγχρονο κράτος, που σέβεται την έννοια της ελευθερίας.
Τα χτυπήματα στις πλατείες είναι χτυπήματα στα όνειρα της νεολαίας, στις ελπίδες της και στα όσα δικαίως για αυτά αγωνίζεται και παλεύει. Τα χτυπήματα στις πλατείες είναι χτυπήματα «πρόληψης» για την επικείμενη μαζική αντίδραση που θα γεννήσει η -σίγουρα- ραγδαία επικείμενη οικονομική κρίση. Τα χτυπήματα στις πλατείες είναι, εν τέλει, χτυπήματα που -χειρουργικά- θεωρείται πως μπορούν να οδηγήσουν σε μια κανονικότητα, που μόνο η σήψη και η ανελευθερία μπορούν να την χαρακτηρίζουν.
Να οδηγήσουν, σε μια κανονικότητα του φόβου, της βίας, των δακρυγόνων και της τρομοκρατίας της νεολαίας. Για μια κανονικότητα, που θέλει την νεολαία κλεισμένη στο καβούκι του ατομικισμού της, μακριά από οτιδήποτε μπορεί να βλάψει και να θέσει σε κίνδυνο το «όραμα» τους για μια κοινωνία βαθειά ανταγωνιστική, συντηρητική, οδηγούμενη αμέτρητες δεκαετίες πίσω.
Για εμάς κανονικότητα δεν είναι ένα μέλλον μόνο για εμάς. Είναι κάτι πολύ πιο απλό. Είναι ένα μέλλον που μας συμπεριλαμβάνει και εμάς μέσα του.
Με ισότητα. Με ελευθερία. Με δικαιοσύνη. Με την δυνατότητα να μπορούμε να σπουδάσουμε, να εργαστούμε και -εν τέλει- να ζήσουμε και να ονειρευτούμε για το μέλλον μας, χωρίς τον αιώνιο φόβο της ανασφάλειας για την επόμενη μέρα.
Για να μην αναστείλουμε την ζωή μας και το μέλλον μας ως μια χαμένη γενιά. Για κάνουμε τις δουλείες και την οικογένεια που ονειρευτήκαμε χωρίς τεχνητά εμπόδια και τρικλοποδιές. Γιατί πέσαμε και σηκωθήκαμε ήδη μια φορά. Όσο όμως και αν είμαστε ικανοί να ξανασηκωθούμε αν χρειαστεί ξανά, δεν υπάρχει κανένας λόγος να γυρίσουμε πίσω.
Για εμάς κανονικότητα είναι η ελευθερία μας. Η αξιοπρέπεια μας. Η δημόσιοι χώροι και οι πλατείες μας.
Στις πλατείες αυτές λοιπόν, που διασκεδάζουμε, ξενυχτάμε, κουβεντιάζουμε, αγαπάμε και ερωτευόμαστε.
