Την ώρα που το δεύτερο τεύχος του ΣΠΟΥΤΝΙΚ ετοιμαζόταν να πάει στο τυπογραφείο, η ανθρωπότητα προσπαθούσε να συνέλθει από το σοκ της μεγαλύτερης μαζικής εκτέλεσης που βίωναν οι ΗΠΑ. Πενήντα άνθρωποι έπεσαν νεκροί από το όπλο του Ομάρ Ματίν σε γκέι μπαρ του Ορλάντο . Αυτό που όπλισε το χέρι του Αμερικανού με καταγωγή από το Αφγανιστάν, Ματίν, ήταν η εικόνα δύο ανδρών να φιλιούνται. Μπορεί ο μακελάρης του Ορλάντο να δήλωσε πίστη στο Ισλαμικό Κράτος λίγο πριν την δολοφονία. Μπορεί το ISIS να πανηγύρισε και να “υιοθέτησε” το μακελειό. Δεν ήταν όμως άλλη μια επίθεση των ψυχοπαθών δολοφόνων του ISIS. Όχι μόνο. “Ο Θεός θα δώσει την τιμωρία στους γκέι. Δεν είναι θέμα για έναν πιστό του Θεού”. Αυτά ήταν τα λόγια του πατέρα του Ματίν, μια μόλις ημέρα μετά το μακελειό. Αλήθεια, πόσο απέχει αυτή η λογική από τους “δικούς μας”, Άνθιμους, Σεραφείμ, Χρυσαυγίτες; Αλήθεια, πόσο μοιάζει αυτή η ατάκα με την “αγαπημένη” έκφραση πολλών ότι “δε με νοιάζει τι κάνουν στο κρεβάτι τους, αρκεί να μην το κάνουν μπροστά μου”; Πράγματι, είναι βολικό για ΟΛΟΥΣ – από τον Λευκό Οίκο έως την παρέα του καφενείου- να χρεωθεί αυτή η τραγωδία, μόνο, στους Τζιχαντιστές. Όμως, το πραγματικό ζήτημα βρίσκεται στο ότι το σκοτάδι, ο μεσαίωνας, το μίσος ενάντια σε κάθε τι διαφορετικό και εν τέλει το οπλισμένο χέρι, βρίσκονται πολύ πιο κοντά μας απ’ όσο νομίζουμε. Ο σεξισμός, ο ρατσισμός, η ομοφοβία, η ματσίλα, το “δεν μ’ αρέσει να βλέπω πούστηδες στον δρόμο” συνδέονται με μια, σχεδόν ανεπαίσθητα, λεπτή κλωστή με τον φασισμό και το σκοτάδι. Την βασική αρχή δηλαδή της σκέψης των Τζιχαντιστών του ISIS. Την συνεκτική, δηλαδή ,αρχή τους με τους νεοναζί όλου του κόσμου. Την ίδια στιγμή, στους δρόμους της Γαλλίας κι ενώ το Euro είναι σε εξέλιξη, συμμορίες ακραίων εθνικιστών χούλιγκαν τα σπάνε, ορίζουν ραντεβού θανάτου και υψώνουν αλυτρωτικά και ακροδεξιά πανό στις κερκίδες των γηπέδων. Σε μια Γαλλία που είναι “αστακός” και κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας υπό των φόβο τρομοκρατικού χτυπήματος, αλλά και του ξεσπάσματος των εργαζομένων που βρέθηκαν τον προηγούμενο μήνα στους δρόμους. Ζούμε άραγε την εποχή των τεράτων; Θα είναι η επόμενη μεγάλη μάχη αυτή ανάμεσα στο σκοτάδι και την δημοκρατία; Επιλέγουμε να σταθούμε αισιόδοξοι απέναντι στην μαυρίλα. Ξέρουμε πως, όπως και να πάει, εμείς θα παλέψουμε και η νέα γενιά θα χτίσει το δικό της μέλλον. Η ιστορία δεν τελειώνει και το πώς θα την αλλάξουμε είναι στο δικό μας χέρι.

Υ.Γ. Το πρώτο, “πειραματικό” , τεύχος του ΣΠΟΥΤΝΙΚ μάλλον ξεπέρασε τις προσδοκίες μας. Ελάχιστα κομμάτια έμειναν στην Αθήνα ενώ ο κόσμος της περιφέρειας, αλλά και οι φοιτητές στα πανεπιστήμια μας διάβασαν, ρώτησαν για εμάς και έδωσαν φτερά για να συνεχίσουμε ακόμη καλύτεροι. Για να γίνει το ΣΠΟΥΤΝΙΚ το περιοδικό που θα αποτελέσει σημείο αναφοράς, συνάντησης και δημιουργίας για τους νέους και τις νέες. Πάντα με σκέψη “out of the box” και πάντα από τα αριστερά…