/του Νίκου Λέων
«ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» το τρίπτυχο σύνθημα της γενιάς του Πολυτεχνείου του 1973, που ακούστηκε έντονα κατά την διάρκεια των γεγονότων του Πολυτεχνείου στις 14-17 Νοεμβρίου του 1973. Είναι η εποχή όπου η αμερικανοκινούμενη δικτατορία στην Ελλάδα γνωρίζει μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της. Στην ουσία γνωρίζει μια κρίση ταυτότητας, μιας και ο «πολύς» Γ.Παπαδόπουλος μπροστά στις διεθνείς πιέσεις και στην επικείμενη οργή του λαού προχωρά σε μια κάποια φιλελευθεριοποίηση του καθεστώτος με ανακοινώσεις για ψήφιση νέου Συντάγματος, προκήρυξη εκλογών, απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων.
Αρχικά, όμως είχε ήδη βάλει το χέρι του στα Πανεπιστήμια, απαγορεύοντας τις ελεύθερες εκλογές των φοιτητικών οργάνων στην ΕΦΕΕ, τοποθετώντας ανθρώπους της αρεσκείας του καθεστώτος, ενώ αν είχες στιγματιστεί ως «αναρχικό στοιχείο» με κομμουνιστική δράση δεν μπορούσες να πάρεις το πτυχίο σου. Αυτά και άλλα αντιδημοκρατικά μέτρα ήταν που ανάγκασαν την νεολαία του πανεπιστημίου να ξεσηκωθεί και να σταθεί απέναντι στο καθεστώς. Η αντίσταση των φοιτητών θα είναι πάντα η μεγάλη πληγή του μικροαστού ενήλικα που είχε μάθει να κοιτάει την δουλειά του και να μην μιλάει για όσα τον πνίγουν. Ίσως να φταίει αυτή η στάση για τη δημιουργία διάφορων αφηγημάτων περί Πολυτεχνείου, όπως το ότι δεν υπάρχουν νεκροί ή το ότι όλη αυτή η γενιά ξεπούλησε τις ιδέες της στον βωμό της πολιτικής. Πώς να χωνέψει ο κυρ-Παντελής ότι αμούστακα παιδιά και νεαρές κοπέλες οργανώθηκαν και ξεφτύλισαν ένα καθεστώς ανθρώπων που είχαν στρατιωτική αγωγή και πειθαρχία; Είναι δύσκολο όπως και να έχει.
Στα 2020, ο αγώνας των φοιτητών του Πολυτεχνείου παραμένει επίκαιρος σε μια εποχή που η κυβέρνηση φαντάζει ανήμπορη να υπερασπιστεί την Υγεία των πολιτών της, περιορίζοντας τους στα σπίτια τους. Η απαγόρευση κυκλοφορίας, με αποκορύφωμα το όριο συναθροίσεων μέχρι 3 άτομα, ξυπνάει μνήμες από το παρελθόν της 7ετίας που «για το καλό των πολιτών» συνέβαινε το ίδιο. Όπως και τότε, έτσι και τώρα το μέτρο του συγκεκριμένου περιορισμού δεν λύνει το πραγματικό πρόβλημα ενώ εντείνει την κρατική τρομοκρατία. Η αστυνομία σήμερα έχει αντικαταστήσει όλους τους τομείς που το κράτος αδυνατεί να ελέγξει, ενώ οι ομοιότητες αυτής της αντιμετώπισης θυμίζουν ξανά την εποχή της Χούντας. Διαμαρτύρονται οι μαθητές για την Παιδεία, καταστέλονται από την Αστυνομία. Διαμαρτύρονται οι πολίτες για το Ψωμί (μισθοί πείνας, κατάργηση 8ωρου, απλήρωτες υπερωρίες) καταστέλλονται από την Αστυνομία. Η Ελευθερία των πολιτών δεν είναι πλέον αδιαπραγμάτευτη. Σε αυτό το νέο αστυνομοκρατούμενο κράτος την εποχή της πανδημίας ακούσαμε τον Υπουργό Προ.Πο., να λέει ότι: Η αστυνομία είναι το ΕΣΥ της προστασίας μας. Η αστυνομία είναι πλέον σε όλες τις δομές της κοινωνίας. Από το 1974 είχαμε να δούμε τόσες προσλήψεις αστυνομικών αντί δασκάλων και γιατρών. Από το 1974 έχουμε να δούμε τόσες απαγορεύσεις στην καθημερινότητά μας.
Η εποχή που ζούμε απαιτεί να συνεχίσουμε την προσπάθεια, ώστε το σύνθημα «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» να εξακολουθεί να ακούγεται. Μόνο όταν επιτευχθούν τα όσα πρεσβεύει θα σταματήσει να είναι επίκαιρο και αγώνας της Γενιάς του Πολυτεχνείου, θα έχει δικαιωθεί. Ώσπου όμως να έρθει εκείνη η μέρα, δεν θα σταματήσουμε να ζητάμε καλύτερες συνθήκες εργασίας, περισσότερη ελευθερία, ενίσχυση των δομών της κοινωνίας. Θα στεκόμαστε πάντα απέναντι στην κρατική καταστολή και στον περιορισμό της ελευθερία μας που στόχο έχει να πλήξει τα ιδανικά μας και να μας φιμώσει. Η 17η Νοεμβρίου θα είναι για πάντα ο Φάρος της νέας γενιάς στο σκοτάδι των καιρών, στις αντιδημοκρατικές και τυραννικές αποφάσεις του κράτους.
Στο σκοτάδι εμείς απαντάμε με φώς.
Αθάνατοι οι Ήρωες του Πολυτεχνείου.
Άσβεστο το σύνθημα «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».
