/της Αδαμαντίας Αρανίτη
Η Παγκόσμια Ημέρα κατά της ομοφοβίας, της τρανσφοβίας και της αμφιφοβίας μας υπενθυμίζει μια άχαρη αλήθεια από το ίδιο το όνομά της κιόλας: δεν πρόκειται για φοβία. Ομοφοβικός δεν είναι ο άνθρωπος που φοβάται τους συνανθρώπους του με διαφορετικές προτιμήσεις από τις δικές του, είναι εκείνος που τους θεωρεί αυτομάτως κατώτερους ή μιάσματα. Τρανσφοβικός δεν είναι ο άνθρωπος που τρέμει στην ιδέα ενός τρανς ατόμου και η ζωή του απειλείται από την τρανς υπόσταση, αλλά είναι εκείνος που θεωρεί πως το να μην εκφράζεται ο άνθρωπος από το φύλο που του αποδίδει η κοινωνία, είναι “παρά φύσιν”. Η αμφιφοβία μάλιστα, περιλαμβάνει την εξής αντίφαση: φαίνεται πως η κοινωνία δε δέχεται πως υπάρχει αμφιφιλόφιλο άτομο, αλλά άτομο που δεν έχει ακόμα αποφασίσει τι θέλει.
Δηλαδή ο ρατσισμός που αντιμετωπίζουν τα ομοφυλόφιλα, τρανς και αμφί άτομα, τι είναι; Πάντως όχι φοβία. Ρατσισμός είναι να μισείς κάτι που τυχαία δεν είσαι. Φοβία είναι για παράδειγμα να τρέμεις το σκοτάδι και τις αράχνες. Αν αποπειραθείς να λούσεις με βενζίνη και να κάψεις μια τρανς γυναίκα, δε μοιάζεις να φοβάσαι. Μοιάζεις να αισθάνεσαι τόσο άτρωτος, τόσο στο απυρόβλητο, που κάθε ζωή σου ανήκει. Είναι στη δικαιοδοσία του δίποδου παντοδύναμου είδους που αποκαλείται εντελώς και απολύτως “κανονικός”. Στρέιτ. Ο “νορμάλ”. Εκείνος που δεν αποκλίνει δηλαδή με κάποιο τρόπο από το κοινωνικό ιδανικό και μάλιστα φροντίζει να καίει ζωντανό όποιο άτομο δεν το κάνει. Αν σας θυμίζει μεσαίωνα η πατριαρχία σας στέλνει χαιρετίσματα από το Σάλεμ, γιατί η ιερά εξέταση κυνηγάει εμβολιασμένους τη σήμερον και είναι απασχολημένη.
Κι επειδή κανείς δεν παραδέχεται βέβαια πως το ρατσιστικό του παραλήρημα πηγάζει από γνήσια και ανεπεξέργαστη κακία, έρχεται η ατάκα: “Τα παιδιά τι φταίνε; Να μην ξέρουν ποιος είναι ο πατέρας τους και ποια η μάνα τους;”. Δεκάδες βίντεο σε όλα τα μέσα δικτύωσης απαντούν με γλυκύτατο τρόπο στη δήθεν ανησυχία: LGBTQI+ γονείς ρωτούν τα παιδιά τους “ποι@ είμαι εγώ;” για να λάβουν απαντήσεις όπως “η μαμά κι εκείνη η μανούλα” ή “ο μπαμπάς και ο μπαμπάκας μου” ή “οι πιο κουλ μπαμπάδες”. Η οικογένεια αποτελείται από γονείς και παιδιά. Βασίζεται σε κάτι που λέγεται αγάπη. Τα παιδιά αντί να μεγαλώνουν παρατημένα σε ιδρύματα μεγαλώνουν σε οικογένειες με αγάπη. Σε έναν κόσμο που είναι μέσα στη μαυρίλα, το ουράνιο τόξο χωράει όλα τα χρώματα, όλα τα άτομα και όλες τις ψυχές.
Πάνω από όλα είναι η αγάπη. Κι αυτό δε θα σταματήσουμε να το διεκδικούμε ποτέ!
