/ από αναγνώστριά μας
Για την κινητική αναπηρία ήμουν έως ένα βαθμό αρκετά ενημερωμένη από μικρή. Ήδη από την παιδική και εφηβική ηλικία η εκπαίδευση που πήρα συνέβαλε στο να μάθω να σέβομαι και να βοηθάω ανθρώπους που έχουν μεγαλύτερη δυσκολία στην ατομική κινητικότητά τους.
Και νόμιζα ότι το έκανα πάντα στη ζωή μου̇ χωρίς να θέλω να παινευτώ για αυτό. Θεωρούσα ότι προσέφερα τη βοήθεια μου σε κάθε ευκαιρία σε ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες είτε λόγω ηλικίας, είτε λόγω κινητικού προβλήματος, είτε γιατί ήταν κάποιος γονέας με καρότσι κλπ. Να δώσω τη θέση μου, να κουβαλήσω, να ανοίξω χώρο.
Νόμιζα ότι μόνο αυτά χρειάζονταν σε μια μετακίνησή τους αυτοί οι άνθρωποι. Νόμιζα ότι αυτό αποτελούσε διευκόλυνση στη μετακίνηση αυτών των ανθρώπων στη χώρα μας. Νόμιζα.
Η αλήθεια είναι ότι πλέον βιώνοντας την κάθε μετακίνηση σαν μαρτύριο, ανεξάρτητα από την ένταση του ίδιου του πόνου, έχοντας συμπληρώσει 12 μήνες με πατερίτσα, η ζωή μου στην Αθήνα έγινε ακόμα πιο δύσκολη. Και μιλάω εκ του ασφαλούς σε έναν βαθμό, εφόσον το πρόβλημα που με απασχολεί πρόκειται να “διορθωθεί” σύντομα.
Υπάρχουν όμως τόσοι πολλοί συνάνθρωποί μας που ζουν με αυτούς τους όρους σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Μισοφαγωμένα ή και ανύπαρκτα πεζοδρόμια, παρκαρισμένα αμάξια σε μεγάλο ποσοστό με μηδαμινές αποστάσεις μεταξύ τους, πλειοψηφία μαγαζιών που τοποθετούν την τουαλέτα τους σε κάποιο όροφο σαν να είναι αυτονόητο ότι κάποιος έχει τη δυνατότητα να βρεθεί εκεί. Και άλλα τόσα.
Άλλα τόσα που δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου ενώ με θεωρούσα και συνειδητοποιημένη. Εννοείται ότι εκτιμώ κάθε βοήθεια που δέχθηκα φέτος είτε από τους δικούς μου ανθρώπους είτε από κάποιον άγνωστο στον δρόμο.
Το θέμα είναι όμως να με βοηθάει η πολιτεία ως θεσμός, όχι επιλεκτικά οι πολίτες της. Το θέμα είναι να αρχίσω να βοηθάω και εγώ απαιτώντας το βασικό μου δικαίωμα στην εύκολη μετακίνηση.
