/της Αδαμαντίας  Αρανίτη

Αιώνες ανάπτυξης στις κοινωνίες που επηρέασε (ή και όχι) ο Διαφωτισμός, καθιστούν πλέον γεγονός πως μια χώρα ευημερεί όταν παρέχει στον πολίτη ποιότητα ζωής, κι όταν η παιδεία και η υγεία, είναι η προτεραιότητα στα κρατικά έξοδα. Επίσης, η πρόσβαση των ανθρώπων στα απαραίτητα αγαθά. Όλα αυτά ανάμεσα σε κοινωνίες που στέλνουν πυραύλους σε « κάτι άλλους μακριά από δω » και εκπαιδευμένους κομμάντος να κάψουν ξένες πατρίδες με αρτιότητα για να επιστρέψουν στη δική τους πένητες, μοιάζει σαν να ψάχνουμε να βρούμε αποτεφρωμένους ψύλλους στα άχυρα. Ερχόμαστε,, λοιπόν μια χρονιά που το 1980 ο κόσμος πίστευε πως θα έχουμε ιπτάμενα αυτοκίνητα, και ακόμα παλαιότερα πως θα έχουμε σπιτάκια με χαρούμενα κατοικίδια και μποστάνι στο φεγγάρι.

«Σε παρακαλώ, κόψε το ρεύμα σε μια ώρα, γιατί τώρα κάνει το παιδί μου μάθημα » φέρεται να είπε ο πατέρας του παιδιού που έκανε μάθημα στον τεχνικό που πήγε να κόψει το ρεύμα. Αυτό είναι μόνο ένα περιστατικό, γιατί ένα γνωστοποιήθηκε, πράγμα που συνέβη χάρη στην ευαισθητοποίηση των άμεσα εμπλεκομένων για να βρεθεί μια λύση, η οποία ακόμα δεν έχει βρεθεί, όσο αυτές οι γραμμές γράφονται. Σε μια παράλληλη περίπτωση που ο τεχνικός απλά άνοιξε το ρολόι και έκοψε το ρεύμα, το σπίτι έμεινε με εξοπλισμό που θα μπορούσε να είναι έκθεμα σε λαογραφικό μουσείο, σε μια εποχή που κολυμπάμε στα βαθιά ή πνιγόμαστε μεταξύ ηλεκτρονικών και « τηλέ »˙ τηλεδιάσκεψη, τηλεργασία, τηλεαγορά, τηλεδιασκέδαση and chill, τηλεζωή θα λέγαμε.

Η πανδημία τσάκισε μια τεράστια μερίδα εργαζομένων. Συνεχίζει να τσακίζει μεταξύ των lockdown τα οποία είναι άγνωστο για πόσο και πώς ακριβώς θα συνεχίζονται. Σπίτια που οι κάτοικοί τους έχουν μείνει χωρίς δουλειά. Αδηφάγα ντουβάρια έτοιμα προς κατανάλωση κατοίκων, την ώρα που το ψυγείο έχει πληρότητα αντιστρόφως ανάλογη των ΜΕΘ της χώρας. Ξαφνικά τα παιδιά του προνήπιου θέλουν λάπτοπ για να κάνουν το μάθημά τους σε ένα σπίτι που η μαμά κι ο μπαμπάς μπορεί να μην έχουν δουλειά. Στην προέκταση αυτού του φαινομένου, κάποια σπίτια για να τροφοδοτηθούν, παίρνουν το εναλλασσόμενο φαγητό του ίδιου τους του ψυγείου, μέχρι τα 220V να γίνουν 0.

Κι εκείνοι που έχουν ρεύμα, μπορεί να έχουν κομμένο τηλέφωνο. Όπως μητέρα στο Ηράκλειο καθόταν με τις δύο κόρες της σε ένα πεζουλάκι για να κάνουν τα μαθήματα τους. Αυτά τα δύο παιδάκια την περίοδο της πανδημίας βγαίνουν στο κρύο, για να έχουν ίντερνετ για να κάνουν μάθημα. Τα παιδιά από χωριό της Ηλείας που πήγαιναν στο καφενείο, πήραν τάμπλετ από τον δήμο μόλις το θέμα πήρε διαστάσεις. Όλα αυτά τα παιδιά, έχουν ονόματα. Όλοι αυτοί οι γονείς είναι ανθρώποι της διπλανής πόρτας που έχουν χάσει τη δουλειά τους. Που μπορεί να δουλεύει μόνο ο ένας. Με τα έξοδα τριών και τεσσάρων ανθρώπων να τρέχουν.

Μπορεί η φράση « μεμονωμένο περιστατικό » να είναι πάντα αγαπητή στις κυβερνήσεις της δεξιάς, αλλά όταν τα μεμονωμένα περιστατικά είναι πολλά, παύουν να είναι μεμονωμένα. Είναι πολλά περιστατικά, που κάνουν έναν δικό τους κανόνα σε μια κοινωνία εξαιρέσεων. Κι αν η κοινωνία δε μπορεί να είναι εκεί για τα παιδιά της, τότε για ποιόν ; Αν το μέλλον της χώρας έχει καταδικαστεί πριν καν προλάβει να αποτελέσει το παρόν τότε τι κάνουμε ; Πήγαινε στα κοριτσάκια στο πεζούλι να πεις ιατρικούς όρους που χρησιμοποιεί ο καθένας μας σαν να τους ξέραμε από χθες. Πήγαινε στο παιδί που μια ώρα μετά έμεινε χωρίς ρεύμα να πεις τα σχέδια για να βγούμε από την κρίση. Κι αν δε σου κάνει κόπο, εξήγησε στα παιδιά του χωριού της Ηλείας, γιατί αν η φωτογραφία τους να κάνουν μάθημα σε αυτές τις συνθήκες δεν είχε κάνει το γύρο του διαδικτύου, θα έκαναν ακόμα μάθημα με τα μπουφάν, στο καφενείο.