/του Άκη Κωνσταντίνου
Πέντε χρόνια η Μάγδα Φύσσα μπαινόβγαινε στα δικαστήρια. Πέντε χρόνια άκουγε τους φονιάδες του παιδιού της να χυδαιολογούν εναντίον της και να τη ρωτάνε ειρωνικά “που είναι ο Παύλος σου;”. Πέντε χρόνια άκουγε δημοσιογράφους να την αποκαλούν λυτή και ότι κάνει σόου. Η γυναίκα που τη σταματάνε στο δρόμο και τη φωνάζουν μάνα, μια γυναίκα θυμίζει ηρωίδα του Μπρεχτ, στάθηκε όπως και ο γιος της όρθια απέναντι στους ναζί. Στιγμή δεν έλειψε από τη δίκη, στιγμή δε πτοήθηκε από τις προκλήσεις των φασιστών και των ισαποστάκηδων.
Η 7η Οκτώβρη του 2020 θα παραμείνει ιστορική ημερομηνία. Είναι η πρώτη μάχη που νικήθηκε. Νικήθηκε από την ίδια και το αντιφασιστικό κίνημα που βρέθηκε από τη πρώτη στιγμή στο δρόμο να ζητήσει το αυτονόητο: η Χρυσή Αυγή να χαρακτηριστεί και με το νόμο πλέον εγκληματική οργάνωση. Μένουν άλλες δύο μάχες. Μία μάχη είναι να λάβουν οι ένοχοι τις ποινές που τους αξίζουν και τέλος η μεγαλύτερη μάχη.
Στις 7/10 η Χρυσή Αυγή κρίθηκε ένοχη και δέχτηκε ένα πολύ ισχυρό χτύπημα. Η μεγαλύτερη μάχη όμως δε θα δοθεί στις δικαστικές αίθουσες και δε θα καλυφθεί από τον τύπο. Είναι η μάχη να ξεριζωθεί το απόστημα του φασισμού και του ρατσισμού οριστικά από την κοινωνία. Μια κοινωνία που συνεχώς δηλητηριάζεται από ξενοφοβία και την πολιτική και ιδεολογική ηγεσία της ΝΔ την οποία έχουν καταλάβει ακροδεξιοί (Γεωργιάδης, Βορίδης, Πλεύρης).
Σήμερα όμως γιορτάζουμε. Γιορτάζουμε τη δικαίωση της γυναίκας, της εργάτριας, της χαροκαμμένης μάνας που έδωσε τη μάχη με σθένος για να καταστεί μετά από τόσα χρόνια η χρυσή αυγή αυτό που ήταν πάντα. Μια εγκληματική οργάνωση που κάτω από την προβιά του πολιτικού φορέα δηλητηρίαζε τον κόσμο με μίσος, που χτυπούσε όποιους η εθνικοσοσιαλιστική της ιδεολογία χαρακτήριζε εχθρούς και δε δίσταζε να σκοτώσει.
Για τον Παύλο, για τον Σαχζάτ, για τους αλιεργάτες, για τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, για τον Δημήτρη Κουσουρή και για όλους όσους ένιωσαν τη βία της χρυσής αυγής επάνω τους ο αγώνας για έναν αντιφασιστικό κόσμο θα συνεχιστεί.
Αντί επιλόγου θα παραθέσω ένα απόσπασμα από τη δεύτερη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη:
“Αγωνιστήκαμε δίχως να γνωρίσουμε ύπνο για να προφτάσουμε την Αυγή και το Αύριο, και να δημιουργήσουμε νέους χρόνους και εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων!”.
Αυτά από έναν άνθρωπο που απέναντι στη στημένη δίκη του ακροδεξιού παρακράτους και την θανατική ποινή στάθηκε με το χαμόγελο και το γαρύφαλλο και δε λιποθυμούσε στο εδώλιο, ούτε έκλαιγε αποκηρύσσοντας τις ιδέες του.
