/της Μαρίας Μακράκη
Είναι κατάπτυστη η συμμετοχή στην πολιτική. Κατάπτυστη. Η πολιτική ισούται με διαφθορά, ανηθικότητα και εξαπάτηση.
Βέβαια, αν το καλοσκεφτούμε, το ίδιο μπορεί να ισχύει και με τους δικηγόρους, τους εφοριακούς, τους γιατρούς, τους δημοσιογράφους, τους δημόσιους λειτουργούς… και πάει λέγοντας…
Άρα, ζούμε σε μια κοινωνία διεφθαρμένη;
Να μην ασχολούμαστε με τίποτα, να μην εμπιστευόμαστε κανέναν. Ο καθένας τη δουλίτσα του.
Ορίστε η λύση! Ευκολάκι!
Ωχ, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί μου μείωσαν το μισθό, μου έκλεισαν το μαγαζί, με άφησαν χωρίς επίδομα, με άφησαν χωρίς γιατρό, χωρίς σύμβαση, χωρίς δικαιώματα…
Ήταν η λύση, τελικά, να κοιτάω τη δουλίτσα μου;
Απάντηση (ή τουλάχιστον προσπάθεια απάντησης) : όχι!
Η σωρεία καταγγελιών των ηθοποιών για βία έγινε στο σωματείο τους. Μέσα από το σωματείο τους θα ακουστούν οι φωνές των θυμάτων και τελικά θα τιμωρηθούν οι ένοχοι.
Γιατί μόνος σου είναι δύσκολο, μαζί γίνεται πιο εύκολο, πιο κοντινό, γίνεται πραγματικότητα!
Τα σωματεία, όπως όλες οι συλλογικές προσπάθειες, μπορεί να φέρουν νίκες, όμως οι συζητήσεις και οι διαφωνίες είναι ψυχοφθόρες, χρονοβόρες, μερικές φορές άκαρπες.
Αλλά, συλλογικά δυναμώνουν οι φωνές. Οι συσσωρευμένες “μεμονωμένες προσωπικές εμπειρίες” αποκτούν τη διάσταση της κοινωνικής παθογένειας και βρίσκουν ριζική λύση!
Το μαζί, το συλλογικό απαξιώθηκε. Τα σωματεία, οι συνεταιρισμοί, τα συνδικαλιστικά όργανα, τα πολιτικά κόμματα, ακόμα και η ίδια η Βουλή απέκτησαν αρνητικό πρόσημο.
Αποδυναμώθηκαν, δηλαδή, ύπουλα, όλα τα όπλα που έχουν οι εργαζόμενοι.
