«Ψυχολογικά προβλήματα» ή απλά σεξισμός;

/ Γράφουν: Ελένη Νικολάτου, Ιώ Φλώρου
Επιμέλεια: Πέτρος Μαρκόπουλος

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται έξαρση του φαινομένου της γυναικοκτονίας, μιας ακραίας μορφής σεξιστικής βίας με πολλά θύματα. Κρούσματα που αποσιωπούνται ή «ντύνονται» με το μανδύα ενός μεμονωμένου περιστατικού βίας ενός διαταραγμένου ατόμου. Κανείς δεν συζητά, όμως, ότι το να είσαι γυναίκα σήμερα σημαίνει ότι είσαι σε κίνδυνο. Ότι πολλοί θεωρούν ότι είναι οκ να σε χτυπήσουν / σκοτώσουν /βιάσουν.  Στην Ελλάδα του 2017, το να είσαι σύζυγος, κόρη ή εγγονή μπορεί να είναι το μεγαλύτερό σου λάθος.

26/4/2017:Γιατρός δολοφόνησε τη Γεωργιανής καταγωγής ερωμένη του και πέταξε το πτώμα της σε ρέμα.

27/4/2017:61χρονος συνταξιούχος αστυνομικός, σκότωσε το εξάχρονο κοριτσάκι του και πέταξε τη σορό του σε κάδο απορριμμάτων. Σύμφωνα με την αστυνομία, «ο 61χρονος έχει ψυχολογικά προβλήματα και παίρνει αντικαταθλιπτικά φάρμακα».

3/5/2017:52χρονος κατηγορείται για αρπαγή και βιασμό 20χρονης φοιτήτριας. Σύμφωνα με την υπεράσπιση, ο κατηγορούμενος«αντιμετωπίζει πρόβλημα αναπηρίας με ποσοστό τυφλότητας που ανέρχεται σε ποσοστό 95%».

2/9/2017: Νεκρή από μαχαιριές και στραγγαλισμό 18χρονη από τον πατέρα της, όταν εκείνη πήγε να προειδοποιήσει τη μητέρα της για τη συμπεριφορά του.

Τα παραπάνω περιστατικά σεξουαλικής και έμφυλης βίας, σε διάστημα μόλις  5 μηνών, παρουσιάστηκαν από τα MME ως μεμονωμένα περιστατικά-δράση κάποιων «αρρωστημένων εγκεφάλων». Όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

 Αν επιχειρήσουμε  να εμβαθύνουμε λίγο, θα αντιληφθούμε ότι όλα αυτά τα περιστατικά συνδέονται από ένα αόρατο νήμα που οδηγεί στην ίδια πηγή: τον σεξισμό. Αποτελούν ακραίες εκδηλώσεις βίας από την μεριά ενός άντρα εις βάρος μίας γυναίκας η οποία «παραβίασε» τον κοινωνικά προκαθορισμένο ρόλο της και σταμάτησε να φέρεται σαν πιστή σύζυγος, καλή ερωμένη ή υπάκουη κόρη. Δεν είναι τυχαίο, ωστόσο, ότι τα παραδείγματα αντίστροφης πορείας της βίας είναι πολύ λιγότερα.

Η ιδέα του άντρα που τιμωρεί την γυναίκα- ιδιοκτησία του, διότι αυτή δεν υπάκουσε σε αυτό που της επιβάλλει η υποτιθέμενη θέση της ως γυναίκα, κάθε άλλο παρά τυχαία ατομική παθογένεια αποτελεί . Αντιθέτως, πρόκειται  για την πιο ακραία έκφραση των πατριαρχικών αντιλήψεων, οι οποίες παρά την επιφανειακή ισότητα, είναι ακόμα βαθιά ριζωμένες στην συνείδηση πολλών. Από τα μικρά, καθημερινά, «αθώα» περιστατικά  σεξισμού (όπως ένα ”πιάσιμο” στο λεωφορείο) έως τα πιο ακραία εγκλήματα, είναι φανερό ότι οι γυναίκες εξακολουθούν να έρχονται αντιμέτωπες με την ψυχολογική και σωματική βία, τόσο στην δημόσια, όσο και στην ιδιωτική ζωή, εξαιτίας των κοινωνικών στερεοτύπων.

Και πράγματι, μας καθησυχάζει το να πιστεύουμε ότι αυτά τα περιστατικά βίας δεν αποτελούν ένα συνηθισμένο φαινόμενο, αλλά μια εξαίρεση στην κατά τα άλλα ασφαλή κοινωνική ζωή. Ότι δεν πάσχει ολόκληρη η κοινωνία, αλλά ένα συγκεκριμένο άτομο κάθε φορά . Εθελοτυφλούμε, όμως, όσο δεν παραδεχόμαστε ότι όλη αυτή την βία την θρέφει η ίδια η κοινωνία μας, με τις διακρίσεις και την ανισότητα που καλλιεργεί.