/ Του Άγγελου Μαράβα
Όλοι έχουμε ακούσει τον όρο και πολλοί ενδιαφερθήκαμε να γίνουμε. Τι συμβαίνει, όμως, στην πραγματικότητα;
Αρχικά, αντιρρησίας συνείδησης μπορείς να είσαι είτε για ιδεολογικούς είτε για θρησκευτικούς λόγους. Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι η μία κατηγορία δεν ευνοείται καθόλου. Ανάμεσα στο 2006 και το 2011 έγιναν 797 αιτήσεις, από τις οποίες 783 για θρησκευτικούς και 14 για ιδεολογικούς λόγους. Από την πρώτη κατηγορία εγκρίθηκαν 776, και από τη δεύτερη μόλις 3. Έχοντας λοιπόν ορίσει το πρώτο πρόβλημα, περνάμε στο δεύτερο: τις συνθήκες της εναλλακτικής στρατιωτικής θητείας.
Η υποχρέωση που αντικαθιστά τη στρατιωτική θητεία, είναι η κοινωνική εργασία, η οποία δυστυχώς δεν είναι η θελκτική εναλλακτική που θα μπορούσε, και αυτό οφείλεται σε τέσσερις βασικούς λόγους: Πρώτον η κοινωνική εργασία γίνεται σε δημόσιους φορείς (εφορία, δημαρχείο κλπ) μικρών αστικών κέντρων, τα οποία δεν επιτρέπεται να αποτελούν τόπο καταγωγής ή διαμονής του αντιρρησία. Δεύτερον, ο αντιρρησίας οφείλει να εκτελεί πλήρες ωράριο εργαζομένου έχοντας δικαίωμα σε μόλις 2 ημέρες αδικαιολόγητης απουσίας, πριν επέμβει η στρατιωτική υπηρεσία. Τρίτον, ο μηνιαίος μισθός του για αυτό το πλήρες ωράριο είναι 223 ευρώ, και τέταρτον οι μήνες της θητείας του αυξάνονται από 9 σε 15.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι. ακόμα και αν καταφέρεις να γίνεις αντιρρησίας συνείδησης, θα βρεθείς σε ένα ξένο μέρος, δουλεύοντας πλήρες ωράριο. για ένα ποσό που με δυσκολία σου εξασφαλίζει το νοίκι σου. Οπότε, πρακτικά η «κοινωνική εργασία» μοιάζει μάλλον περισσότερο με εκδικητική πράξη, παρά εναλλακτική επιλογή έναντι της θητείας. Σήμερα, το 2017, οι επιλογές έναντι της θητείας είναι η τζάμπα δουλειά σε συνθήκες μη βιώσιμες, το «τρελόχαρτο» ή η λιποταξία και οι συνεπαγόμενες ποινές.
Άραγε, τι χρειάζεται ακόμη για να εκκινήσει, έστω, η κουβέντα για μια σοβαρή εναλλακτική απέναντι στην υποχρεωτική στράτευση;
