Είναι φορές που οι λέξεις χάνουν το νόημα τους. Όπως και το να επαναλάβεις, πόσο μάλλον να εξηγήσεις μια κατάσταση που επαναλαμβάνεται διαρκώς χωρίς καμία μα καμία “βελτίωση”.

Αναφερόμαστε φυσικά στις απεργίες των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που κατά γενική ομολογία είναι ευκολότερο να μετρήσεις ποια από αυτά δεν “έσπασαν” την απεργία παρά το αντίθετο.

Και άντε να πιστέψουμε για την οικονομία της συζήτησης ότι στην πλειοψηφία των ΜΜΕ οι εργασιακές σχέσεις είναι άψογες, οι εργαζόμενοι πληρώνονται και όλα καλά. Πώς γίνεται όμως η ίδια πλειοψηφία των ΜΜΕ που καταφέρεται ολημερίς και ολονυχτίς εναντίον της κυβέρνησης να μην απεργεί εναντίον των μέτρων που φέρνει; Πώς γίνεται να μην βάζουν “πλάτη” στον αγώνα εναντίον της; Πιστεύουν ότι μια μέρα που δεν γραφτεί ένα κείμενο, ένα άρθρο ή δεν επινοηθεί κάποια ψεύτικη είδηση είναι μια μέρα “χαμένης προπαγάνδας”;

Για να σοβαρευτούμε, είναι κοινό μυστικό ποια ακριβώς είναι η κατάσταση στον κλάδο των ΜΜΕ. Ο κανόνας είναι η ανασφάλιστη και μαύρη εργασία, ο κανόνας είναι ένας εργαζόμενος να είναι δηλωμένος για 4 ώρες και να δουλεύει 8 ή και παραπάνω, ο κανόνας είναι να μην επιτρέπονται οι συνελεύσεις και η οποιαδήποτε μορφή συνδικαλισμού και άλλα πολλά. Κανόνες δηλαδή που ισχύουν και διαπερνούν όλη την αγορά εργασίας.

Και θα αναρωτηθεί κάποιος και δικαίως: οι εργαζόμενοι δουλεύουν εκεί που δουλεύουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, γιατί χρειάζονται τα προς το ζην και αν φέρουν αντιρρήσεις υπάρχει πολύς κόσμος που περιμένει με βιογραφικά στο χέρι. Μα ακριβώς εκεί είναι και η ρίζα του προβλήματος. Αν αντιδράσει ένας, αυτός ο ένας θα στοχοποιηθεί και θα “πληρώσει το μάρμαρο”. Αν όμως αντιδράσουν όλοι; Αν όλοι πατήσουν “πόδι” και πουν δεν σπάμε την απεργία; Τι θα κάνει τότε το χ,ψ,ζ αφεντικό; Θα τους απολύσει όλους;

Αν δεν συνειδητοποιήσουν όλοι οι εργαζόμενοι ότι δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις σε συλλογικά προβλήματα (και διακλαδικά θα προσθέταμε) τότε αυτή η κατάσταση θα διαιωνίζεται. Και θα μπορεί το οποιοδήποτε αφεντικό να περηφανεύεται ότι σε μέρες απεργίας έκανε ρεκόρ στα κλικ, στην τηλεθέαση και όπου άλλου. Και συμβαίνει και κάτι άλλο πιο βαθύ, πιο προβληματικό: ένας ήδη αρκετά στοχοποιημένος χώρος όπως αυτός των ΜΜΕ να θεωρείται όλο και πιο πολύ κομμάτι τους συστήματος που δεν αντιδρά “γιατί τα παίρνει”, γιατί, γιατί. Ένα κομμάτι του συστήματος που μοιάζει ξεκομμένο από το τι γίνεται εκεί έξω, ενώ θα έπρεπε να ζει και να αναπνέει στους κοινωνικούς χώρους για να μπορεί στην τελική να αφουγκράζεται την κοινωνία και να καταγράφει αυτό που συμβαίνει.

Άρης Γάρος