Τον Μάη του ’68, όταν η νεολαία της Γαλλίας ήταν στους δρόμους, ο βασικός εκφραστής του νέου κύματος (Nouvelle Vague), ο Γκοντάρ, καταλαμβάνει με μία ομάδα νεαρών κινηματογραφιστών τα γραφεία του Φεστιβάλ Καννών και κηρύσσει τη λήξη του φεστιβάλ, 2 μέρες πριν την τελετή απονομής βραβείων.
Το Μάη του 1994, οι Κάννες χορεύουν ροκ εν ρολ με την Ούμα Θέρμαν και τον Τζον Τραβόλτα, και ο άνθρωπος που έβαλε 257 φορές τη λέξη fuck, ο 29χρονος τότε Κουέντιν Ταραντίνο, κατακτά το Χρυσό Φοίνικα στην τελευταία ροκ ιστορία του γκλαμουράτου Φεστιβάλ Καννών.
22 χρονιά μετά, η κριτική επιτροπή με πρόεδρο τον Τζορτζ Μίλερ βάλθηκε να τρελάνει θεατές και κριτικούς κινηματογράφου και να δώσει τα πιο παρανοϊκά βραβεία όλων των εποχών (όπως τουλάχιστον σημειώνουν πολλές γνωστές σινε-ιστοσελίδες απ’ όλη την υφήλιο).
Η ταινία που βαθμολογήθηκε από την συμβουλευτική επιτροπή των κριτικών με το μεγαλύτερο βαθμό ήταν η νέα δουλειά της Γερμανίδας Μάρεν Άντε, Toni Erdman. Πρόκειται για μία γερμανική κωμωδία με σουρεάλ υπόβαθρο και πικρό νοηματικό κέντρο, που κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον όλων των σινεφίλ εκτός -απ’ ό,τι φάνηκε- της κριτικής επιτροπής.
Οι Νικητές
Αντί λοιπόν της νέας ταινίας της Άντε, ο Χρυσός Φοίνικας πήγε στον –αγαπημένο- Κεν Λόουτς, Ι, Daniel Blake, η οποία είναι ένα ακόμα πολιτικό δράμα, ανθρωποκεντρικό, που όμως δεν είναι τόσο-όσο για να φτάσει στο πολυπόθητο βραβείο. Και όμως! Βέβαια, εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει η ομιλία του Λόουτς πριν και μετά την βράβευση όπου κατηγόρησε την Ευρώπη για εμμονή στην άσκηση πολιτικών λιτότητας.
Το Βραβείο Σκηνοθεσίας πήραν εξ ημισείας δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι σκηνοθέτες, ο Κρίστιαν Μουντζίου (ο σκηνοθέτης του σκληρού “4 μήνες, 3 βδομάδες, 2 μέρες») για το Bacalaureat και ο Ολιβιέ Ασαγιάς (τον γνωρίσαμε για το πρόσφατο « Τα σύννεφα του Σιλς Μαρία) για το Personal Shopper.
Το Βραβείο Καλύτερης Αντρικής Ερμηνείας πήγε στον Σαάμπ Χοσεϊνί (τον γνωρίσαμε από το «Ένας Χωρισμός») για τον «Εμποράκο» του Ασγκάρ Φαραντί.
Το δε Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας πήγε στην Ζακλίν Ζοζέ για το «Ma’ Rosa» του Μπριγιάντε Μεντόζα.
Το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου πήγε στον Ασγκάρ Φαραντί (γνωστό σε εμάς από τις ταινίες «Σχετικά με την Έλλυ», «Ένας χωρισμός», «Το παρελθόν») για τον «Εμποράκο».
Τέλος ,το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής πηγαίνει στο «It’ s Only the End of the World» του κακομαθήμενου «καλόπαιδου» του φεστιβάλ Καννών, τον Ξαβιέ Ντολάν (Λόρενς για Πάντα, Mommy).
Ιδιαίτερης σημασίας ήταν ο Τιμητικός Χρυσός Φοίνικας στον σπουδαίο Γάλλο ηθοποιό Ζαν-Πιερ Λεό, έμβλημα της Νουβέλ Βαγκ, πρωταγωνιστή στα 14 του ενός από τα καλύτερα φιλμ στην ιστορία του κινηματογράφου, τα «400 χτυπήματα» του Φρανσουά Τριφό.
Οι Ηττημένοι
Πέραν του «Toni Erdman», για το οποίο θα πρέπει να νιώθει αδικημένη η Μαρέν Άντε, πέρασε και δεν ακούμπησε και η νέα ταινία του Τζιμ Τζάρμους, το Paterson, το οποίο, παρεμπιπτόντως, πήρε τη δεύτερη μεγαλύτερη βαθμολογία από τους κριτικούς κινηματογράφου. Εμείς βέβαια θα περιμένουμε να το δούμε στις ελληνικές αίθουσες, για να του δώσουμε το δικό μας βραβείο αγάπης.
Αδικημένος θα πρέπει να νιώθει και ο Πολ Βερχόβεν (ω ναι, είναι ο σκηνοθέτης του Ρόμποκοπ!) με το ψυχολογικό του θρίλερ με τίτλο, Elle.
Τέλος, δεν μπορούμε παρά να σχολιάσουμε και τον πάτο που έπιασε ο Σον Πεν, ο οποίος πήρε τη μικρότερη βαθμολογία όλων των εποχών με το απαράδεκτο The Last Face. Χαμένος από χέρι ο Σον!
Ευριπίδης Ταρασίδης-ραδιοφωνικός παραγωγός Στο Κόκκινο
