/της Αδαμαντίας Αρανίτη
Παραγωγή Netflix 2019, έγχρωμο, δύο σαιζόν από 12 επεισόδια η καθεμία.
Οι φήμες για την άγνωστη ως τότε πανώλη που πλήττει το βασίλειο, οργιάζουν. Ο βασιλιάς φαίνεται να είναι ένα από τα πρώτα θύματά της. Ή μήπως όχι; Απαγορεύοντάς του οι φρουροί να δει τον άρρωστο βασιλιά, ο πρίγκιπας Λι Τσανγκ καταλαβαίνει πως υπάρχει παρασκήνιο που ο ίδιος αγνοεί. Η μαφία των αυλικών του παλατιού, με αρχηγό τον λόρδο Τσο Χακ-Τζου και την κόρη του, νεαρή βασίλισσα Τσο τον θέλουν οπωσδήποτε νεκρό. Αποφασίζει αναζητήσει μαζί με τον σωματοφύλακά του τον πρώην βασιλικό γιατρό Αν Χίεον και την αιτία που ξέσπασε η ασθένεια. Η μικρή ομάδα πρίγκιπα και σωματοφύλακα, μεγαλώνει σταδιακά με την αξιόλογη νεαρή γιατρό Σέο-Μπι, τον ικανότατο κυνηγό τίγρεων Γιούνγκ Σιν και τον Τσο Μπέομ-Παλ, παντελώς ανίκανο επιβλέποντα της νότιας περιοχής, που παρουσιάζει έξαρση κρουσμάτων.
Πότε; Κατά τη διάρκεια της περιόδου Joseon, δυναστεία στην οποία ανήκει η βασιλική οικογένεια στη σειρά, μερικά χρόνια μετά τις Ιαπωνικές Εισβολές στην Κορέα (1592-1598)
Που; Στην Κορέα, δεν ήταν ακόμα δύο σε μία.
Ποιος; Ο πρίγκιπας Λι Τσανγκ και ο σωματοφύλακάς του Μου-Γιεόνγκ, απέναντι στο διεφθαρμένο συμβούλιο του αυτοκράτορα με αρχηγό τον πραγματικά αδίστακτο Τσο Χακ-Τζου κατά βάση.
Εγώ, γιατί να το δω; Γιατί έχει καταπληκτική σκηνοθεσία, σφιχτοδεμένο μοντάζ και πολύ σασπένς. Α και, πολύ εύκολα μεταδιδόμενη ασθένεια, το λες και επίκαιρο.
Πιστή αναπαράσταση της εποχής που περιγράφει, με τους πλουσίους «ευγενείς» να αντιμετωπίζονται σαν μικροί θεοί και τους απλούς ανθρώπους σαν αντικείμενα. Πολλές φορές βλέπουμε μέσα στη σειρά κάποιον χωρικό να γονατίζει για να του πάρουν το κεφάλι. Οικειοθελώς. Ταυτόχρονα ελπίζοντας σε έλεος. Επίσης η απειλή «θα σκοτώσω εσένα και όλη σου την οικογένεια» όταν απευθύνεται, είναι συνήθως προειδοποίηση. Κάθε ευγενής που εμφανίζεται, όταν εμφανίζεται, αξιώνει ειδική μεταχείριση, υποκλίσεις και «σεβασμό» (τυφλή υπακοή δηλαδή). Η ασθένεια ακολουθεί μια εξέλιξη αρκετά ρεαλιστική με μεταλλάξεις να δημιουργούν περισσότερα προβλήματα στις απόπειρες αντιμετώπισης.
Το πλέον παράδοξο είναι πως βλέποντάς το υπάρχει μια ταύτιση με την εποχή, χωρίς αυτό να μειώνει το ενδιαφέρον. Επίσης, χωρίς να προτείνει μια παθητική μιζέρια, όπως οι σειρές με συναφείς θεματικές. Οι τόσο έντονες ταξικές διαφορές θυμίζουν τις αξιώσεις της σύγχρονης ελίτ, που ακόμα και (αν όχι κυρίως) στην περίοδο των κρίσεων θυσιάζει δεκάδες «πληβείους» για να συνεχίσει να επιπλέει.
