/του Αντώνη Ραυτόπουλου
Η Λίβερπουλ, μετά από 30 χρόνια απουσίας από τη χρυσή βίβλο της Premier League, εξασφάλισε και μαθηματικά το 19ο πρωτάθλημά της.
Ένας τίτλος που ίσως θα έπρεπε να είχε φτάσει νωρίτερα στο Μέρσεϊσαϊντ και πολλές φορές η απόσταση από αυτόν ήταν τόσο μικρή όσο ένα… γλίστρημα του Στίβεν Τζέραρντ.
Αναμφίβολα, όλα αυτά τα χρόνια οι τίτλοι δεν έλειψαν από το Άνφιλντ. 3 Κύπελλα Αγγλίας, 4 Λιγκ Καπ, 3 Community Shields, 1 UEFA, 3 Super Cups, 1 Διηπειρωτικό και, φυσικά, τα 2 Champions League είναι τρόπαια ομάδας τοπ επιπέδου.
Αλλά η Premier League είναι άλλο πράγμα. Όχι μόνο λόγω αίγλης. Αλλά και για το γεγονός ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Άρσεναλ, η Τσέλσι και η Μάντσεστερ Σίτυ γιγαντώθηκαν όλο αυτά τα χρόνια μέσω του εγχώριου πρωταθλήματος, που οδήγησαν πολλές φορές τη Λίβερπουλ στην αφάνεια και τον χλευασμό.
Αν έπρεπε να ορίσουμε το «σημείο μηδέν» για τη σημερινή επιτυχία, αυτό θα ήταν 5 χρόνια πίσω, στις 8 Οκτωβρίου 2015. Τότε που ανακοινώθηκε η πρόσληψη του αρχιτέκτονα των τελευταίων ετών, Γιούργκεν Κλοπ. Δεν ήταν μόνο η ποδοσφαιρική και προπονητική αλλαγή, αλλά κυρίως η φιλοσοφία που μετέδωσε στην ομάδα. Από την αρχή, από τη συνέντευξη τύπου. «Πρέπει να σταματήσουμε να αμφισβητούμε και να αρχίσουμε να πιστεύουμε. Εδώ και τώρα».
Μία άλλη δήλωσή του, πάντως, είναι αυτή που έκανε αίσθηση. Σε αντίθεση με πολλούς καταξιωμένους ανθρώπους τουαθλητισμού, που αποφεύγουν να εκφραστούν δημόσια, ο Γερμανός τεχνικός δεν κρύφτηκε και εξέφρασε τις αριστερές του πεποιθήσεις. Χαρακτηριστικά, είχε δηλώσει: «Είμαι αριστερός, φυσικά. Πιστεύω στο κράτος πρόνοιας. Δεν έχω ιδιωτική ασφάλιση και ποτέ δεν θα ψηφίσω κάποιον που υπόσχεται να μειώσει τους φόρους των πλουσίων. Αν υπάρχει κάτι που δεν θα έκανα ποτέ είναι να ψηφίσω τη δεξιά».
Αυτό, ωστόσο, που σφυρηλάτησε τους «κόκκινους», ώστε να φτάσουν στην κατάκτηση του τίτλου, ήταν οι αποτυχίες τους. Το ιστορικό γλίστρημα του Τζέραρντ, ο χαμένος τελικός του Europa League από τη Σεβίλλη, οι γκάφες του Κάριους στον τελικό με τη Ρεάλ Μαδρίτης, το σκληρό (αλλά παλικαρήσιο) πρωτάθλημα της Σίτυ πέρυσι «ατσάλωσαν» τόσο πολύ τη Λίβερπουλ που έφτασε στην πιο επιβλητική κατάκτηση πρωταθλήματος, στην ιστορία του θεσμού.
Τέλος, δεν θα γινόταν να μην υπάρχει αναφορά στους οπαδούς της ομάδας, στο ιστορικό KOP και στον ύμνο-φιλοσοφία του συλλόγου «You ‘ll never walk alone». Οι «Kopites» ήταν πάντα εκεί στα πέτρινα χρόνια και με «ελπίδα στην καρδιά, δεν άφησαν ποτέ μόνη» την αγαπημένη τους ομάδα, όπως λέει ο εμβληματικός ύμνος. Άνθρωποι κατά βάση της εργατικής τάξης, με άσβεστο μίσος για τη Μάργκαρετ Θάτσερ, ακόμα και μετά τον θάνατό της. Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να μην αγκαλιάσουν, να μην ταιριάξουν με τον ομοϊδεάτη τους Γιούργκεν Κλοπ, να μην είναι αυτός ο άνθρωπος που θα τους οδηγήσει στην επιτυχία.
Από εδώ και πέρα, όμως, τι; Όριο ο ουρανός; Κλισέ, αλλά είναι αλήθεια ότι αυτή η ομάδα έχει πάρει, πλέον, τα πάντα. Οπότε, αυτό που μένει είναι το «walk on, walk on»…
