/ Του Ευριπίδη Ταρασίδη
Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ
Κάθε καινούργιος Κεν Λόουτς είναι μία νέα δραματουργική ματιά στην ταλαιπωρία της εργατικής τάξης στον καπιταλισμό. Από το «ο Άνεμος χορεύει το κριθάρι» πέρασε καιρός , για να φτάσει ο αριστερός Βρετανός στο δεύτερο Χρυσό Φοίνικα. Καταπιάνεται πάλι με έναν απ’ αυτούς, που το τέρας που λέγεται κράτος ξεχνά και αδιαφορεί. Με έναν ακόμα εκπρόσωπο της εργατικής τάξης, έναν χήρο ξυλοκόπο αυτή την φορά με τον οποίο ο Λόουτς ξεχειλώνει σιγά σιγά, με όπλο του τον ρεαλισμό, χωρίς δραματικές εξάρσεις, τον μανδύα που κρύβει ο λαμπερός νεοφιλελευθερισμός που σαρώνει την Ευρώπη των ανισοτήτων.
Οι κωμικοτραγικές περιπέτειες της οδύσσειας του κ. Ντάνιελ Μπλέικ, του ξυλοκόπου που, έπειτα από ένα καρδιακό επεισόδιο, δεν μπορεί να επιστρέψει στην εργασία του, μοιάζουν περισσότερο με ντοκιμαντερίστικη αποτύπωση μιας πικρής αλήθειας, παρά για ένα ακόμα δείγμα παράλογου ιντερμέδιου για το θηρίο της γραφειοκρατίας. Θα μπορούσε ο κ. Μπλέικ να είναι Έλληνας και το σκηνικό να λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα. Η Ευρώπη των δικαιωμάτων τα βάζει με τους Μπλέικ περνώντας τους από χίλια μύρια κύματα.
Κοφτεροί διάλογοι (του μόνιμου συνεργάτη του, Πολ Λάβερτι), ειρωνική διάθεση, γνώριμος στόχος αλλά -δυστυχώς- και μία μελοδραματική ροπή, που χαλάει το σύμπαν του Λόουτς έστω και για λίγο.
Σκηνοθεσία Κεν Λόουτς
Παίζουν: Ντέιβ Τζονς, Χάιλι Σκουάιρς, Σάρον Πέρσι
Toni Erdmann
Κατά πολλούς η μεγάλη αδικημένη του πρόσφατου φεστιβάλ Καννών. Έχασε στο νήμα τον Χρυσό Φοίνικα από τον Ντάνιελ Μπλέικ, αλλά κατάφερε να αποσπάσει το Βραβείο της Ένωσης Κριτικών (FIPRESCI) στο διαγωνιστικό πρόγραμμα, όπου και συμμετείχε.
Πρόκειται για την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της Γερμανίδας Μάρεν Άντε. Ο Τόνι Έρντμαν δεν υπάρχει. Αποτελεί μία έμπνευση του Γουίνφρεντ (πατέρα της επιτυχημένης Ινές), τον οποίο χρησιμοποιεί για να πλησιάσει την κόρη του και να την κάνει να δει τη ζωή αλλιώς.
Η καριέρα θυσιάζει την οικογενειακή συνοχή και ο καπιταλισμός τρίβει τα χέρια του όταν φτιάχνει εργασιομανείς νέους-νέες, που αντιλαμβάνονται τη ζωή σαν μία κούρσα για εργασιακά παράσημα. Εξαιρετικό το κεντρικό δίδυμο των ηθοποιών (Σάντρα Χίλερ και Πέτερ Σιμόνισεκ), μαεστρικά δομημένο και το σενάριο της Άντε, το οποίο ισορροπεί ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα. Πρωτότυπη, γλυκύτατη, πανέξυπνη, με φιλοσοφικές αναζητήσεις και ψυχαναλυτικές παρατηρήσεις.
Αν και μεγάλη σε διάρκεια (162 λεπτά,) η ταινία δεν κουράζει καθόλου. Αντιθέτως, κρατά καθηλωμένους τους θεατές, οι οποίοι έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν μία από τις 100 καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα σύμφωνα με το BBC Culture.
Σκηνοθεσία Μάρεν Άντε
Παίζουν: Πέτερ Σιμόνιτσεκ, Σάντρα Χίλερ, Μίκαελ Γουίντενμπορν
